« Μνήστητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου»(Λουκ.23,42)

Είκοσι αιώνες έχουν κυλήσει από τότε που για πρώτη φορά ακούστηκαν οι λέξεις « Μνήστητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη βασιλεία σου ». Ποιός ο θεολόγος, ο οποίος θεολόγησε την δύναμη και εξουσία του καταδικασθέντος και επί Σταυρού κρεμασθέντος Ιησού; Πράγμα περίεργο! Ένας ληστής, ένας κακούργος, ένας άνθρωπος που ποτέ δεν τον είχε ανταμώσει, ούτε γνώριζε την ζωή και την διδασκαλία Του.

Και όμως, δεν χρειάστηκαν χρόνια, μήνες και ημέρες πολλές για να γνωρίσει εκείνος ο ληστής τον Διδάσκαλο και να καταλάβει ποιος ήταν.

Λίγες ώρες ήταν αρκετές για να γνωρίσει και να αναγνωρίσει τον Κύριο, ως Θεό και σωτήρα του.

« Εν μια ροπή θεολόγος εγένετο», θεολόγος χωρίς έδρα διδασκαλίας, χωρίς θεολογικά και επιστημονικά συγγράματα, χωρίς εκφωνήσεις λόγων οι οποίοι προκαλούν τον θαυμασμό των ακροατών τους.  Όμως σπουδαίος θεολόγος, πολύ ανώτερος από όλους, αφού στη στιγμή εννόησε την αμαρτωλότητά του, δια της μετανοίας του διεκδίκησε τον παράδεισο και πρώτος πάντων αξιώθηκε να τον αποκτήσει.

«Τον ληστή αυθημερόν, του παραδείσου ηξίωσας Κύριε».

Αλλά ας μεταβούμε αδελφοί, νοερώς εις τον Γολγοθά για να ακούσομε την  γλώσσα του θεολόγου εκείνου ληστού, να ξεστομίζει λέξεις λίγες και απλές, αλλά ικανές να ξεκλειδώσουν τον παράδεισο, και διαχρονικά να δώσουν την ευκαιρία σε κάθε ψυχή να γίνει μέτοχος και φορέας  της βασιλείας των ουρανών.

Ο Ληστής ανθρωπολογεί, αφού σε αντίθεση με τον δεύτερο κακούργο και συσταυρούμενό του, ο οποίος διατηρεί την σκληρότητα στην καρδιά του μέχρι τον θάνατο, εκείνος βλέπει τον εαυτό του αμαρτωλό, συλλαμβάνει την ακριβή  έννοια της αμαρτίας, διαμαρτύρεται κατά του αδίκως υβρίζοντος και βλασφημούντος τον Ιησού και λέγει.

« ημείς μεν δικαίως άξια γαρ ων επράξαμεν απολαμβάνομεν» ( Λουκ. 23, 40)

Ο Ληστής Χριστολογεί, αφού όχι μόνο εις γνώσει και συναίσθηση της αμαρτωλότητός του ήλθε, αλλά ελλαμπόμενος από το φώς του Παναγίου Πνεύματος κηρύσσει την εις Χριστόν πίστη του, διακηρύσσει με δυνατή τη φωνή την Θεότητα και αναμαρτησία του Κυρίου και λέγει. « ούτος δε ουδέν άτοπον έπραξε». ( Λουκ. 23, 41)

Ο πρωτότυπος εκείνος Θεολόγος  ως άλλος προφήτης Ησαίας διαλαλεί την καθαρότητα του λυτρωτή « ως αμαρτίαν ουκ εποίησεν ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού » ( 53,9) δίνοντας έτσι  απάντηση στους άπιστους εκείνους που επί αιώνες βασανιζόμενοι συμπιέζουν και συνθλίβουν τα ιερά ευαγγέλια, αλλά και κάθε ιστορικό κείμενο που ομιλεί για τον Ιησού, για να ανακαλύψουν έστω και μία πράξη Του ηθικά επιλήψιμη και να του προσάψουν κατηγορία.

Όμως προχωρεί ακόμα βαθύτερα εις την γνώσει του μυστηρίου το οποίο εκρύπτετο εις τον εσταυρωμένον Ιησούν. Τον αναγνωρίζει ως Βασιλέα και Κύριον πάσης κτίσεως και παρακλητικά του ζητά να τον ενθυμηθεί στην βασιλεία Του. « Μνήσθητί μου Κύριε εν τη βασιλεία Σου»!

Η πίστη του είναι πραγματικά αξιοθαύμαστος, αν λάβομε υπόψη ότι ο ευγνώμον εκείνος ληστής δεν ευτύχησε να ζήση και να μαθητεύσει κοντά στον Ιησού, να αναπνεύσει την ατμόσφαιρα της αγίας ζωής Του και να διδαχθεί από τον λόγο και το παράδειγμά Του.

Εκείνη τη στιγμή ο κατάδικος θεολόγος αίρεται υπεράνω των γηίνων, νοερά φέρεται προς τον κόσμο του ουρανού, προσεγγίζει, φθάνει στα κράσπεδα  του Παραδείσου, κτυπά δυνατά την πόρτα και φωνάζει φωνή που συγκλονίζει τους αιώνες, « Μνήσθητί μου Κύριε »!

Εις την κραυγή εκείνη του θεολόγου  ληστού, ο Κύριος απαντά. «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω » (Λουκ. 23, 43) Αλήθεια σου λέγω, όχι αύριο, όχι μετά από καιρό αλλά σήμερα είσαι μαζί μου στον παράδεισο.

Με την υπόσχεσή Του και το κύρος της θεανδρικής του προσωπικότητας, έρχεται να βεβαιώσει ο Κύριος ότι αυτό που ο ληστής ποθεί, είναι πραγματικότης, πραγματικότης εφικτή και πραγματοποιήσιμη για κάθε ανθρώπινη ψυχή που τον αναγνωρίζει και επαναλαμβάνει το, «Μνήσθητί μου Κύριε », στη ζωή της.

Είναι υπόσχεση την οποία ενθυμήθηκαν  εκατομμύρια ψυχές συγκινούμενες από το δράμα του Σταυρού, και επανέλαβαν την δέηση και ομολογία του ευγνώνονος εκείνου ληστού.

Είναι υπόσχεση που την κρατά η εκκλησία μας και καθημερινά  χιλιάδες ιερατικά χείλη δέονται με την ευχή και παράκληση «Πάντων ημών μνησθείη Κύριος ο Θεός εν τη βασιλεία αυτού»!

Είναι υπόσχεση την οποία εκμεταλλευόμενοι οι άνθρωποι, καθημερινά κλίνουν γόνυ μετανοίας και επιστροφής και άλλοι σφραγίζουν τα χείλη των εις την επιθανάτιο κλίνη τους με το «Μνήστητί μου Κύριε»!

Δια τούτο Κύριε δεν επιθυμούμε την χάρη την οποία έτυχε ο μέγας Παύλος ο Απόστολός Σου, ούτε την ευμένεια που έτυχε ο Πέτρος, αλλά την συγγνώμη την οποία επί του σταυρού σου έτυχε ο ληστής, και που πρώτος πάντων καταξιώθηκε να γίνει  οικήτορας  του παραδείσου.

« Σκληρών σοι προς κέντρα λακτίζειν »

Ήταν 400 μ.χ. όταν την πόλη του Κωνσταντίνου κυβερνούσε το αυτοκρατορικό ζεύγος ο Αρκάδιος και η Ευδοξία.

Κάποια μέρα η κακίστη και μοχθηρή, αλλά ευφυέστατη Ευδοξία, κάλεσε σε σύσκεψη όλους τους αξιωματούχους της Βασιλικής αυλής. Τι να κάνει; Καλό στο λαό;  Όχι!

Θέμα τους ήταν η σκληρή  τιμωρία του Ιερού Χρυσοστόμου, του οποίου η γλώσσα ως άλλος Προφήτης και Πρόδρομος, έλεγχε τις κακίες και παρανομίες της.

Από όλους ακούστηκαν διάφορες προτάσεις. Να τον εξορίσομε, να τον φυλακίσομε, να δημεύσομε την περιουσία του, να τον καθαιρέσομε, να τον φονεύσομε.

Κάποιος  απ’ αυτούς είπε. Σταματήστε, τίποτα δεν είπαμε! Ο Ιωάννης δεν φοβάται τίποτε απ’ όλα αυτά. Μήτε φυλακές, μήτε εξορίες, μήτε δεσμά, μήτε θάνατο. Ας με εξορίσουν τον άκουσα να λέει ο ίδιος, «θα το δεχθώ με χαρά, του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής. Ας με φυλακίσουν, αυτό θα περιποιήσει σε μένα τιμή. Ας δημεύσουν την περιουσία μου, μα δεν έχω τίποτα παρά μόνο το ράσο μου και τα βιβλία μου, τίποτα δεν έφερα στον κόσμο τούτο, τίποτα δεν απόκτησα, αλλά και τίποτα δεν παίρνω εξερχόμενος απ’ αυτή τη ζωή. Δεν με τρομάζει η φτώχεια, δεν αγαπώ τον πλούτο. Δεν με πτοούν αι απειλές, δεν με αποθαρρύνουν οι ύβρις, δεν με λυγίζουν οι βασανισμοί, το κάστρο της Εκκλησίας αντέχει.

Αν σοφισθούν και πάρουν πριόνι και πριονίσουν το σώμα μου, παρέα μου θα έχω Ησαΐα τον Προφήτη που τον πριόνισαν οι άνομοι τούτου του κόσμου. Αν με ρίψουν στην θάλασσα, παρέα μου θα έχω Ιωνά τον Προφήτη. Αν με ρίψουν στη φωτιά θα χω συντροφιά μου τα τρία παιδιά της καμίνου, εκείνα θα με παρηγορούν και θα καταψύχουν την γλώσσα μου. Αν αποφασίσουν να με λιθοβολήσουν θα βρεθώ κοντά στον πρωτομάρτυρα Στέφανο, τον οποίο λιθοβόλησαν οι Εβραίοι . Αν τέλος πάρουν τσεκούρι και κόψουν το κεφάλι μου, ας είναι η ώρα εκείνη ευλογημένη, θα βρεθώ συντροφιά με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο τον οποίο αποκεφάλισε η ασελγέστατη Ηρωδιάδα. Λοιπόν, δεν με τρομάζουν τα φόβητρα του κόσμου και δεν με δελεάζουν τα θέλγητρά του, αδίκως πολεμούν την Εκκλησία του Χριστού.

Το συνέδριο της φαύλης και διεστραμμένης εκείνης αυλής αποφάσισε να εξορισθεί ο Ιωάννης στα βάθη της Μ. Ασίας. Λίγο πριν την εξορία Του ο μεγάλος αυτός Πατέρας, έγραψε επιστολή  η οποία παραμένει στους αιώνες ως αιώνιο σύμβολο θάρρους, πίστεως,  υπομονής και  αντίστασης.

«Είναι πολλά τα κύματα και φοβερή η τρικυμία, γράφει στην επιστολή Του, αλλά δεν φοβάμαι πως θα καταποντισθώ διότι στέκομαι σε ισχυρό βράχο την Εκκλησία. Ας μαίνεται η θάλασσα, δεν θα καταποντίσει το σκάφος Της. Ας την πολεμούν, δεν μπορούν να την βλάψουν. Την κάνουν πιο ένδοξη, ενώ αυτοί καταστρέφονται.

Κλωτσούν τα μυτερά καρφιά, τα καρφιά δεν χαλούν μόνο τα πόδια τους  ματώνουν. Τίποτα πιο ισχυρό από την Εκκλησία, τίποτα πιο ένδοξο απ’ εκείνη αφού είναι ο Χριστός. Αν πολεμάς άνθρωπο η θα νικηθείς  ή θα νικήσεις, αν πολεμάς την Εκκλησία  αδύνατον. Θα νικηθείς! Διότι έχει κεφαλή Της το Χριστό, εκείνον που επιβλέπει την γη και την κάνει να τρέμει και μόνο με το νεύμα Του την στερεώνει ξανά και την συντηρεί.

Μήπως αισθάνεσαι  πιο ισχυρός απ’ Εκείνον; Η Εκκλησία ισχυρότερη πάντων εστί, και της γης και του ουρανού και των ορατών και των αοράτων. Και τον όπλων ισχυρότερη και των απειλών και των λυπηρών και των βασάνων. Αν δεν πιστεύεις, τα λόγια, πίστεψε στα πράγματα.

Πόσοι τύραννοι θέλησαν να την διαλύσουν; Πόσα τηγάνια χρησιμοποιήθηκαν; Πόσα καμίνια και δόντια θηρίων και ξίφη ακονισμένα; Και δεν την νίκησαν. Που οι πολέμιοι; Ξεχάστηκαν και παραδόθηκαν στην λησμοσύνη. Η Εκκλησία όμως λάμπει πιο πολύ και από τον ήλιο. Εκείνοι χάθηκαν, η Εκκλησία μένει αθάνατη.

Και αν επιστρατεύσουν όλες τις δυνάμεις του σκότους, μην περιμένουν ότι θα την γκρεμίσουν. Δεν αποτελείται από πέτρες, αποτελείται από πλήθος πιστών. Πόσοι στύλοι στερεώνουν την Εκκλησία, δεμένοι όχι με σίδερο, αλλά με την πίστη. Τόσοι πολλοί και πιο δυνατοί και από την φωτιά. Αλλά και ένας μόνο να υπήρχε, τίποτε δεν θα κατόρθωναν.

Γνωρίζουν πόσες πληγές άνοιξαν στους μάρτυρες; Παιδιά, άνδρες αλλά και τρυφερές παρθένες που ήταν πιο μαλακοί και από κερί, έμειναν στερεότεροι και από πέτρα. Έσχιζαν τα πλευρά τους, αλλά η πίστη τους παρέμενε. Ατόνιζε το σώμα τους, γιγάντωνε η πίστη. Έλιωνε η σάρκα, δυνάμωνε το φρόνημα. Φθειρόταν η ύλη, έμενε η ευλάβεια.»

Και αν τότε με τα ισχυρά μέσα του τρόμου και του φόβου δεν κατάφεραν να κρημνίσουν  το απόρθητο κάστρο που λέγεται  Εκκλησία θα το καταφέρουν σήμερα, με τα ψευτοσυνθήματα, τις ύβρις, τις συκοφαντίες και τους χλευασμούς;  Αν δεν κατάφεραν να λυγίσουν την πίστη και το φρόνιμα των Ορθοδόξων Ελλήνων δια μέσου των αιώνων, ελπίζουν ότι θα το κάνουν σήμερα; Όχι! Η Ορθόδοξη Αγία Εκκλησία μας καλά κρατεί. Δεν φοβάται. Δεν πτοείτε. Δεν απειλείτε. Στέκεται και υπάρχει διαχρονικά για να αγαπά, να ευλογεί, να σκέπει και να αγιάζει    τα εκατομμύρια του λαού της ακόμα και των πολεμίων της, αφού Εκκλησία ίσων Χριστός, και Χριστός ίσων ΑΓΑΠΗ!

ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 25^ης ΜΑΡΤΙΟΥ

« Αρπάει την πέτρα και το χώμα και τω υψώνει Παρθενώνες!

Περνάει και στήνει Θερμοπύλες, Σαλαμίνες, Μαραθώνες ».

Ο Θεός, ο δημιουργός του σύμπαντος, ο Θεός της γλυκιάς Πατρίδας μας της Ελλάδας και του πιστού λαού της, φύτεψε βαθιά στην καρδιά των Ελλήνων την πίστη και την φιλοπατρία. Δώρα ουράνια, άγια,  βιώματα,  Θεόδοτα και διαχρονικά. Αυτά που δημιουργούν σ’ εμάς συναισθήματα  ευθύνης, καθήκοντος και ηρωισμού. Είναι οι πηγές μεγάλων εμπνεύσεων και ευγενών  στόχων για την πορεία και την προκοπή της χώρας μας. Της γενέθλιας γης που μας γέννησε και μας φιλοξενεί στα τιμημένα και αιματοβαμμένα  χώματά της, εκείνης που μας χαμογέλασε και της χαμογελάσαμε, εκείνης που μας δέχθηκε και τη δεχθήκαμε, εκείνης που ζύμωσε και ανάπλασε στη ζωή του λαού της όλα τα μεγάλα και σπουδαία ιδανικά πάνω στα οποία αιώνες και χιλιετηρίδες πορεύτηκαν οι πρόγονοί μας, μεγαλούργησαν  μ’ αυτά και τα παρέδωσαν σ’ εμάς τους νεοέλληνες με την ελπίδα ότι θα τα συνεχίσουμε.

Ελλάδα! Πατρίδα! Χώρα και λίκνο ενός μεγάλου, πρωτόγνωρου και ανεπανάληπτου πολιτισμού. Χώρα του θριάμβου του ανθρώπινου πνεύματος που έκτισε Παρθενώνες, Θησεία και Ερέχθεια και μεταλαμπάδευσε το φώς  στους τρωγλοδύτες λαούς της γης.

Εδώ ο Όμηρος, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Πυθαγόρας, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος, ο Ηρόδοτος, ο Θουκυδίδης, ο Περικλής.

Εδώ η χώρα του φωτός, της σοφίας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του πολιτισμού, της επιστήμης, της τέχνης. Η χώρα του ρυθμού και της αρμονίας που γέννησε και έδωσε ότι ποιο  αληθινό, ότι ποιο γνήσιο και ωραίο υπάρχει πάνω σ’ αυτή τη γη.

Εδώ η γεννήτρα γη των Ηρώων και των πολεμάρχων του εικοσιένα (1821), του δώδεκα (1912) και του σαράντα (1940), των οποίων τα γενναία στήθια έγιναν και παραμένουν των κάθε λογής και εποχής εχθρών απρόσβλητοι κυματοθραύστες.

Εδώ η σημαία, το ιερό και τιμημένο πανί, το γαλανό και άσπρο, με τον Τίμιο Σταυρό στη μέση, που την ύφαναν στον αργαλειό οι χριστιανές γυναίκες και την ευλόγησαν παπάδες με άσπρα γένια.

Εδώ, η θρησκεία του Ναζωραίου Λυτρωτή, με την ατέλειωτη στρατιά των αγίων της πίστης. Εδώ προσευχές και γλυκές ψαλμωδίες, θυμιατό και λιβάνι, εδώ βάγια και δάφνες.

Εδώ η Ελληνική γλώσσα την οποία δανείστηκε ο Θεός για να χαρίσει στον κόσμο το θείο και ιερό Του Ευαγγέλιο. Εδώ το κήρυγμα του θείου Παύλου και των άλλων Αγίων Αποστόλων, εδώ οι άμβωνες και τα θυσιαστήρια τα οποία έθεσαν γερά τα θεμέλια στη χώρα, για να φθάσει αργότερα η ολόλαμπρη ανάπτυξη και δόξα στην χιλιόχρονη εποχή του Βυζαντίου και των άλλων αλησμόνητων Πατρίδων.

Εδώ Έλληνες Χριστιανοί, που η ψυχή των αναβλύζει δυνάμεις ακατάλυτες και αιώνιες, οι οποίες λαμπρύνουν τη χώρα και ζωογονούν την πολύπαθη γη της.

Αλήθεια, είναι πολλές εκείνες οι δυνάμεις που κράτησαν και συνεχίζουν με πείσμα να κρατούν όρθια την ένδοξη χώρα μας πάνω στα ιερά της βράχια. Δυνάμεις! Όχι βέβαια η προστασία των συμμάχων και η εγγύηση των ισχυρών. Όχι τα πακέτα και τα μνημόνια της καταστροφής των δανειστών και δυναστών της. Όχι τα κούφια παχυλά λόγια και τα κάλπικα έργα των δήθεν προστατών και  υπερασπιστών της που καταληστεύουν και καταδυναστεύουν  το λαό και τον οδηγούν σε ηθική και οικονομική εξαθλίωση.  Όχι βέβαια αυτά! Μάλλον τίποτα απ’ όλα αυτά.

Οι δυνάμεις που συντέλεσαν και συντελούν στο να μένει η  Πατρίδα μας Ελεύθερη και δοξασμένη είναι το ένδοξο ηρωικό  ιστορικό παρελθόν της, αλλά και η διαχρονική πίστη, ανδρεία και  γενναιότητα των τέκνων  της.

Όμως η μεγαλύτερη και ακατανίκητη δύναμη που διαρκώς στερεώνει  ευλογεί και μεγαλύνει το μικρό μας έθνος είναι η δύναμη του Θεού, η δύναμη του εσταυρωμένου Λυτρωτή και Σωτήρα, με την συνδρομή και πρεσβεία της υπερμάχου στρατηγού του γένους, της Παναγίας μας. Η δύναμη του θάρρους, της ελπίδας και της σιγουριάς που καθημερινά σκορπά ο Θεός απ’ άκρου εις άκρον στο Έθνος μας και τον δοκιμαζόμενο λαό του.

Ίσως ο Θεός αδέλφια μου, επέτρεψε και επιτρέπει  θύελλες και  καταιγίδες, θλίψεις και  δοκιμασίες, οι οποίες μας κυκλώνουν και μας ταλαιπωρούν, αλλά αυτό γίνεται  για να λάμψει περισσότερο η πίστη και να γιγαντωθεί η εμπιστοσύνη μας προς το Άγιο πρόσωπό Του.

Όμως Πατρίδα, δεν θα υποκύψεις, δεν θα καταστραφείς!  Το ιερό σου σκάφος θα παραμείνει σώο όσο κι αν κλυδωνίζεται από τους εντός και εκτός βάρβαρους – πολιτισμένους ύπουλους εχθρούς σου. Σώο γιατί έχει  εμπειρότατο κυβερνήτη τον Χριστό και την εκκλησία Του, που πάντα βρίσκεται μαζί σου. Εκείνος καθημερινά εκτείνει τον ισχυρό Του βραχίονα και θαυματουργικά εξάγει εις αναψυχή, υπενθυμίζοντας προς όλους εμάς το « θαρσείτε, εγώ είμι, μη φοβείσθε » και  μας σώζει.

Θα ζεις Πατρίδα για να κρατάς πάντα νεαρό το αιωνόβιο και τιμημένο πρόσωπό σου, ζυμωμένο από τον αέρα, την θάλασσα και τον πηλό της ευλογημένης γης σου. Θα ζεις για να κρατάς ανόθευτα και ακέραια τα ιερά και τα όσια του λαού σου, την τιμή, την αρχοντιά, το μεγαλείο και τη δόξα. Θα ζεις γιατί έχεις λαό πιστό και αφοσιωμένο σε εσένα και τον όρκο των ιερολοχιτών και των φιλικών και έτοιμο να σε υπερασπίσει με το όποιο τίμημα και να ξαναφωνάξει το « Μολών λαβέ » και το Όχι ».

Ο λαός συσπειρώνεται γύρω σου με την ευχή σου μάνα Πατρίδα, για να επαναλάβει του Μακρυγιάννη τα λόγια. « Όταν μου πειράζουν την πατρίδα και τη θρησκεία μου θα μιλήσω, θα ενεργήσω, θα εκδικηθώ κι ότι θέλουν ας μου κάνουν… Γιατί αγαπώ την Πατρίδα μου. Την  αγαπώ όσο τίποτα άλλο ».

Ελλάδα σ’ αγαπούμε. Ελλάδα θα δε υπερασπισθούμε. Ελλάδα θα ζήσεις για να ζήσουμε μαζί σου. Ελλάδα σ’ εσένα ανήκει η δόξα, σ’ εσένα η τιμή. Ελλάδα δικό σου το μεγαλείο, δικά σου τα παράσημα!

« Ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας  του διαβόλου» (Εφ 6,11)

Η εκκλησίας μας ως φιλόστοργος μητέρα κάθε λεπτό και ώρα, αλλά ειδικά αυτή την περίοδο της αγίας τεσσαρακοστής προσπαθεί να ετοιμάσει τους στρατιώτες της, δηλαδή τα παιδιά της για μάχες και αγώνες εναντίον εχθρών ύπουλων και επικίνδυνων οι οποίοι τα πλησιάζουν.

Εχθρών που δεν διακρίνονται εύκολα με γυμνό οφθαλμό αλλά χρειάζονται πνευματικό, ειδικό μικροσκόπιο. Εχθρών που δεν έχουν αίμα και σάρκα τους οποίους εύκολα καταβάλλει η ανδρεία του Έλληνα  χριστιανού στρατιώτη, αλλ’ είναι αόρατοι και ως μικρόβια πλησιάζουν και  εισχωρούν και εις τον πλέον εύρωστο άνθρωπο, με αποτέλεσμα να του θολώνουν το μυαλό, να μολύνουν την καρδιά του, να παραλύουν τα νεύρα του, να σαπίζουν τα κόκκαλά του, να του διαλύουν τους πνεύμονες για να μην αναπνέει πνευματικό οξυγόνο, να τον καταντούν  ένα ράκος και ένα κουρέλι και τέλος να τον οδηγούν εις τους πνευματικά  νεκρούς.

Κανένας πόλεμος, κανένα όπλο, κανείς εχθρός όσο αιμοβόρος και αιμοσταγής και να είναι δεν έχει να επιδείξει τόσα θύματα και να επιφέρει την πανωλεθρία την οποία κατορθώνουν εκείνοι οι αόρατοι  εχθροί.

Και ποιοί είναι εκείνοι οι εχθροί οι τόσο επικίνδυνοι στη ζωή μας; Πώς θα τους διακρίνομε;  Ευλογητός ο Θεός αδελφοί, που μας δώρισε πνευματικό μικροσκόπιο και ιερό χημείο που λέγεται Ευαγγέλιο, Αγία Γραφή, με τα οποία μπορούμε να αναλύομε και να εντοπίζομε τους εχθρούς αυτούς, πριν ακόμα διεισδύσουν σ’ εμάς, πριν δράσουν και επιφέρουν το δυσάρεστο αποτέλεσμα.

Φιλαρχία, φιλαργυρία, πλεονεξία, ασέλγεια, μίσος, φθόνος, οργή είναι μερικά από τα αόρατα εκείνα μικρόβια, τα οποία καλλιεργεί με τέχνη και επιστήμη ο εφευρέτης των, ο Εωσφόρος, ο σατανάς και τα διασκορπίζει παντού, στις κοινωνίες και τα άτομα και μολύνει όλη την ατμόσφαιρα του πλανήτη μας. Αυτά είναι οι τρομεροί ληστές που δεν μπορεί να φονεύσει κανένας επιστήμων και να εξοντώσει καμιά οργανωμένη αστυνομική δύναμη του κόσμου. Αυτά είναι εκείνα που γεννούν τις αδικίες, τις διχόνοιες, τις συρράξεις, τις διαμάχες, τις μάχες, τους αιματηρούς πολέμους και την πνευματική εξαθλίωση ατόμων και λαών.

Όλα αυτά τα μικρόβια ως ύπουλοι εχθροί τρέφονται και καλλιεργούνται εκτός και εντός του ανθρώπου. Εκτός απ’ αυτόν, στην κοινωνία, στη φύση, στη κτίση, αλλά και εντός του, στην καρδιά του, στην ψυχή του, στη συνείδησή του.

Ο άνθρωπος καθημερινά, όσο και να στολίζεται, όσο και να λούεται  και να αρωματίζεται με τα λογής πολυτελή αρώματα, εξαιτίας αυτών των μικροβίων  η ψυχή του και η ζωή του εκπέμπει δυσωδία, η οποία προκαλεί την δυσαρέσκεια των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων και αυτής της Αγίας Τριάδος. Η ακάθαρτος εκείνη ψυχή, η υποδουλωμένη στην κακία των πονηρών εχθρών και παθών της, για να ελευθερωθεί, για να αναπνεύσει το θείο οξυγόνο και να εκπέμψει θείο άρωμα, χρειάζεται διαρκή αγώνα και ακατάπαυστο πόλεμο, κατά του Εωσφόρου, ο οποίος προσπαθεί να την κρατήσει στο βούρκο, να αφαίρεση την ελευθερία της, να την απελπίσει, να την αποξενώσει από την του παραδείσου απόλαυση και να την ρίψη σε μία κόλαση, που ούτε ο Δάντης μπόρεσε να περιγράψει.

Χρειάζεται ο μαχητής χριστιανός, σαν στρατιώτης γενναίος, να αναλάβει τα όπλα, τα όπλα που αστράπτουν από θεία δόξα, τα όπλα τα δοκιμασμένα που δόξασαν μυριάδες αγίων και μαρτύρων, τα όπλα που ο άριστος πνευματικός στρατηγός, ο Θείος Παύλος αναφέρει στην προς Εφεσίους Επιστολή Του.

« ενδύσασθε την πανοπλίαν του Θεού προς το δύνασθαι υμάς στήναι προς τας μεθοδείας του διαβόλου ότι ουκ έστιν ημίν η πάλη προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς, προς τας εξουσίας, προς τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, προς τα πνευματικά της πονηρίας εν τοις επουρανίοις. Δια τούτο αναλάβετε την πανοπλίαν του Θεού, ίνα δυνηθήτε αντιστήναι εν τη ημέρα τη πονηρά και άπαντα κατεργασάμενοι στήναι. στήτε  ούν περιζωσάμενοι την οσφύν υμών εν αληθεία, και ενδυσάνενοι τον θώρακα της δικαιοσύνης, και υποδησάμενοι τους πόδας εν ετοιμασία του ευαγγελίου της ειρήνης, επί πάσιν αναλαβόντες τον θυρεόν της πίστεως, εν ώ δυνήσεσθε πάντα τα βέλη του πονηρού τα πεπυρωμένα σβέσαι και την περικεφαλαίαν του σωτηρίου δέξασθε, και την μάχαιραν του Πνεύματος, ο εστί ρήμα Θεού…»( κεφ.6, στίχ.11- 18)

Αδελφοί μου, αυτά είναι τα θεία όπλα, ας τα αναλάβουμε, ας θωρακίσουμε  μ’ αυτά το σώμα και την ψυχή μας, για να μπορέσουμε να συντρίψουμε τα βέλη τα ακονισμένα του πονηρού, «τα καθ ημών δολίως κινούμενα ». Μ’ αυτά να κηρύξομε τον πόλεμο εναντίον του Εωσφόρου ο οποίος λυσσαλέα μας πολεμά, αλλά και εναντίων των πολλών παθών της ψυχής μας. Μ’ αυτά να δώσουμε νικηφόρες μάχες εναντίον εκείνων των αοράτων εχθρών της ζωής μας και ευρισκόμενοι εν επιφυλακή, να αποκρούομε τους αιφνιδιασμούς των, εκκενούμενοι επάνω των όλο το πύρ του Χριστού.

Αδελφοί, Μεγάλη Τεσσαρακοστή!  Καιρός ευπρόσδεκτος, καιρός σωτηρίας. Ας κατευνάσουμε δια της ανδρείας τον θυμό, δια της σωφροσύνης την επιθυμία, δια της φρονήσεως τα πάθη, δια της ταπεινώσεως την αμαρτία. Και τότε πεποικιλμένοι «τω κάλει των αρετών » και δυναμούμενοι από τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας, θα απολαύσομε το δένδρο της ζωής, τον γλυκύτατο Ιησού, τον Σωτήρα μας.

Είναι κοινή διαπίστωση από τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους ότι η  εποχή στην οποία  ζούμε, κρύβει πολύ πόνο, ταραχή, ανασφάλεια και οδύνη. Το διαπιστώνουμε όχι μονάχα στον περίγυρό μας αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας. Το άγχος, η απελπισία, η σύγχυση και η κατάθλιψη κυριαρχούν στη ζωή μας, κλήμα γενικής αβεβαιότητας βιώνουμε καθημερινά, οι ανθρώπινες δραστηριότητες δείχνουν να τελματώνουν, οι συνειδήσεις φαίνονται παγερές και τα λόγια των ανθρώπων ακούγονται ψεύτικα.

Ο σημερινός άνθρωπος δείχνει ανήμπορος να αντιμετωπίσει  με ειλικρίνεια γύρω του τα πράγματα και καταφεύγει από ψέμα σε ψέμα, από πονηρία σε πονηρία, από απάτη σε απάτη. Σκυθρωπός στις σχέσεις του, στις κοινωνικές εκδηλώσεις του, την εργασία του και την οικογένειά του. Ο νούς του θολωμένος περισπάται στα μάταια, ακόμα και σε μεταφυσικές πλάνες προκειμένου να επουλώσει τα  υπαρξιακά του κενά και να ηρεμίσει την αναστατωμένη φύση της ψυχής του. Δεν γνωρίζει αληθινά τι του φταίει, ποιος του φταίει. Φταίει ο άλλος; Ο εαυτός του; Η κοινωνία, η κουλτούρα, ή η ζωή;

Έχασε απ’ ότι φαίνεται τα ωραιότερα στη ζωή του, τις ουσιαστικές και πραγματικές χαρές και αρκείται στις απατηλές και κάλπικες ευκαιριακές ικανοποιήσεις. Άφησε το καθαρό και αστραφτερό χρυσάφι που είχε στα χέρια του και ασχολείται με τους ψεύτικους και άσημους τενεκέδες. Ποιος ο λόγος; Ποια η αιτία; Η σωστότερη και λογικότερη απάντηση είναι μία. Ο άνθρωπος έχασε τον δρόμο του, ξέφυγε από τον στόχο του και ξέχασε τον προορισμό του.

Άφησε τον Δημιουργό του Θεό και Πατέρα και τον θυμάται μόνο όταν θέλει να γογγύσει και να βρίσει και ψάχνει την λύτρωση της ζωής του στις υποσχέσεις, τις θεωρίες και πλάνες των λογής ξενόφερτων, κακόβουλων και διεστραμμένων ανθρώπων. Άφησε το γνήσιο και ανέσπερο φως της πίστεως και τρέχει να φωτισθεί από τα φώτα των σκοταδιστών και των αθέων. Άφησε το γάργαρο και καθάριο νεράκι της αστείρευτης Θεϊκής πηγής της πίστεως και προσπαθεί να ξεδιψάσει από τα θολά νερά των υποσχέσεων των πλάνων και των πονηρών. Ομιλεί, γράφει και συμπεριφέρεται με αναίδεια προς τον Χριστό, την Παναγία μητέρα και τους Αγίους της εκκλησίας, αγνοώντας ότι μόνο σ’ αυτούς υπάρχει η αλήθεια, η γαλήνη, η ζεστασιά και η σιγουριά που τόσο έχει ανάγκη.

Συσσωρεύει πάνω του ίσως από άγνοια, αλλά δυστυχώς περισσότερο από  ευσυνείδητη αδιαφορία τις σατανικές συνήθειες και ενέργειες, τις καλλιεργεί και τις τρέφει ποικιλοτρόπως, νομίζοντας ότι έτσι κατακτάει και κατευθύνει τις ανθρώπινες και αρρωστημένες δυνάμεις του. Η ψυχή του υποφέρει και βασανίζεται, το σώμα του κουρελιάζει και διαλύεται, η ζωή του  συνθλίβεται και γίνεται αβάστακτη και ανυπόφορη και όμως συνεχίζει ακάθεκτα αυτή την κατηφορική του πορεία μέχρι τον θάνατο και ειδικά τον πνευματικό θάνατο, διότι « τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος ».

Αλήθεια υπάρχει τρόπος αλλαγής και μεταλλαγής του σημερινού ανθρώπου; Υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδό του; Υπάρχει λύση στα πολλά δυσεπίλυτα προβλήματά του; Υπάρχει ευκαιρία με την οποία   ολόκληρη αυτή η πυκνή ομίχλη και το μαύρο σκοτάδι στο οποίο ευρίσκεται και τον βασανίζει θα εξαφανισθούν; Ναι, όταν ο άνθρωπος «  ελθών εις εαυτόν », επαναπροσδιορίσει τον στόχο του, επανεύρει τον δρόμο του,  ανακαλύψει την ψυχή, το μυαλό και τις πράξεις του, αναζητήσει και γνωρίσει τον Θεό, συμφιλιωθεί μαζί του, εξομολογηθεί τις αδυναμίες του, τα πάθη του, τις στενοχώριες του, τις αμαρτίες του, τους πόθους και της αγωνίες του, τότε εκείνος πραγματικά αλλάζει,  γαληνεύει, ειρηνεύει, παίρνει θάρρος και χαίρεται. Θέλει να ζήσει τα πάντα μέσα τη Σοφία του Θεού, έχουν νόημα οι πεποιθήσεις του, αποκτά δύναμη για ζωή, απολαμβάνει την ύπαρξή του και ότι έχει γύρω του, ότι βλέπει, ότι ακουμπάει, ότι νιώθει.

Όλα αλλάζουν και ο εσωτερικός του κόσμος μεταστοιχειώνεται. Τρέφεται πλέον μόνο από καλούς λογισμούς που τον πλουτίζουν από μια θετικότητα που μεταλλάσει μέρα με τη μέρα τη ζωή του και τις αξίες της. Αρχίζει να βλέπει πάνω του και γύρω του τα σημάδια και τα θαύματα της χάριτος και παρουσίας του Θεού και γεμίζει από χαρά. Δίνει πολύ αγάπη και εισπράττει απέραντη από τους ανθρώπους και τον Θεό. Θέλει να γνωρίσει και να μοιάσει τους Αγίους, να κοιτάξει κατάματα την Παναγία μητέρα, να απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει τον ίδιο τον Χριστό, να τον αγκαλιάσει. Τότε αποκαλύπτεται στην ψυχή του η αλήθεια της ζωής που είναι ο Χριστός και καθημερινά το νιώθει και το αισθάνεται όλο και περισσότερο.

Ο άνθρωπος τότε ξαναγεννιέται ή μάλλον αναγεννιέται, γίνεται νέος άνθρωπος μέσα στην αγάπη του Θεού. Εύχεται, προσεύχεται  και όλο βαδίζει τον δρόμο προς την σωτηρία της ζωής του. Ναι αδελφοί μου, έτσι απλά, πολύ απλά μόνο με λίγη θέληση και καλή διάθεση, με την βοήθεια του Θεού και την συνδρομή και πρεσβεία των Αγίων ο άνθρωπος κερδίζει την ζωή του και επαναβρίσκει τον στόχο του, τον στόχο που δεν είναι άλλος από τον Χριστό.

Τοιούτος ημίν έλαχεν Αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών και υψηλότερος των ουρανών. Των Αγίων λειτουργός, των αφρόνων παιδευτής και οδηγός ψυχών προς την σωτηρία.

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,  θεοπρόβλητε και πεφιλημένε Επίσκοπε  μας κ.κ Αμφιλόχιε.

Πολυσέβαστοι Άγιοι Αρχιερείς, προσφιλείς αδελφοί συμπρεσβύτεροι και απαξάπαντες ευλογημένοι χριστιανοί, που τιμάτε απόψε με την παρουσία σας το σεπτό πρόσωπο του Μητροπολίτου μας.

Εορτή και πανήγυρις ευφρόσυνος για την Εκκλησία μας η σημερινή  ημέρα, αλλά και ημέρα ιδιαίτερης χαράς και ευτυχίας για την τοπική μας Εκκλησία και το ποίμνιό της.

Εορτή κατά την οποία σύμπασα η ορθόδοξος Εκκλησία του Χριστού εορτάζει και πανηγυρίζει έναν εκ των Ιεραρχών της, τον της ευσεβείας φωστήρα, τον της Ορθοδοξίας λαμπτήρα, τον της των  δογμάτων αληθείας την σάλπιγγα, τον της αιρέσεως των πνευματομάχων την μάστιγα, τον της Αγίας δευτέρας Συνόδου τον υπέρμαχον, τον ένδοξον Επίσκοπον  Ικονίου Άγιο Αμφιλόχιον.

Κατά την πανίερον και πανσεβάσμιον σημερινή εορτή του εν Αγίοις Πατρός ημών Αμφιλοχίου, η τοπική μας Εκκλησία Κισάμου και Σελίνου δισσώς χαίρεται και πανηγυρίζει. Εν πρώτοις, ευφραίνεται και αγάλλεται,  διότι ο ποιμενάρχης της, ο Άγγελός της, ο Αρχιθύτης των μυστηρίων του  Χριστού, ο πηδαλιούχος, ο προστάτης  και διδάσκαλός της άγει σήμερα τα σεπτά ονομαστήριά του.

Η δεύτερη αιτία, που φαιδρύνει και χαροποιεί τα πρόσωπα όλων μας, κληρικών και λαϊκών και πλημμυρίζει την  ψυχή μας από χαρά και αγαλλίαση,   είναι ότι αυτές τις ημέρες συμπληρώθηκαν δέκα ολόκληρα έτη πολύκαρπης Αρχιερωσύνης και καλλίκαρπης ποιναντορίας του Μητροπολίτου μας στην ιστορική και θεοφρούρητη   καθέδρα της Ιεράς  Μητροπόλεώς μας.

Όταν τον Οκτώβριο του έτους 2005, Σεβασμιώτατε Πάτερ, η σεπτή Ιεραρχία της Εκκλησίας της Κρήτης Σας ανέδειξε Επίσκοπο και Ποιμενάρχη μας, οι καμπάνες των Εκκλησιών μας ήχησαν χαρμόσυνα μεταδίδοντας την ευφρόσυνη είδηση απ’ άκρου εις άκρον της Μητροπόλεώς μας.

Πλήθος πολύ του ποιμνίου σας κατέκλισε τον πανίερο  Μητροπολιτικό ναό του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Μηνά Ηρακλείου κατά την ημέρα της χειροτονίας σας, για να σας καμαρώσουν ως Επίσκοπο πλέον και Μητροπολίτη τους και να αναφωνήσουν στεντορία τη φωνή το Άξιος και πανάξιος της Αρχιερωσύνης.

Με τα ίδια συναισθήματα πηγαίας χαράς, θρησκευτικής συγκίνησης  και ιερού ενθουσιασμού του κλήρου και σύμπαντος του λαού κατά την ενθρόνισή Σας, σας υποδέχτηκε η Μητρόπολή μας και ακούστηκε ξανά  το Άξιος, από τα στόματα όλων.

Σας υποδέχθηκαν Σεβασμιώτατε ο γέροντας προκάτοχός σας νυν μακαριστός κυρός Ειρηναίος και μαζί μ’ αυτόν οι Άγιοι των επαρχιών μας. Ο Άγιος Ιερομάρτυς Μελχισεδέκ Επίσκοπος Κισάμου, με τον Διάκονό του Καλλίνικο, που έδωσαν το Αίμα τους, για να υπάρχει και να παραμένει η Εκκλησία μας  ελεύθερη και δοξασμένη.  Οι Όσιοι 98 θεοφόροι Πατέρες, που έλαμψαν και αγίασαν στην επαρχία του Σελίνου, ο Όσιος Κύρ Ιωάννης ο Ξένος ο αναμορφωτής της Κρήτης και ειδικά του τόπου μας, οι Άγιοι τέσσερις νεομάρτυρες του Μελισσουργείου και ο Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός, που είχατε την ιδιαίτερη τιμή και  μεγάλη ευλογία επί ημερών σας και ενεργειών σας να αγιοκαταταχθεί  από το σεπτό Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Όλοι αυτοί  Σας έδωσαν την ευχή και ευλογία των και Σας ευχήθηκαν άξιος της αποστολής σας.

Ήλθατε, Σεβασμιώτατε στην Κίσαμο και το Σέλινο, στον τόπο τον αγιασμένο, Ποιμένας και Προεστός και θέσατε από την αρχή με  πίστη και ιερό ζήλο, με αταλάντευτη θέληση και αποφασιστικότητα το χέρι Σας επί το άροτρον, για να καλλιεργήσετε το πνευματικόν γεώργιον της τοπικής μας Εκκλησίας, αλλά και να προσφέρετε το έλεον και τον οίνον της αγάπης Σας σαν βάλσαμο στους πονεμένους, πενομένους και ενδεείς αδελφούς μας. Ήλθατε, Σεβασμιώτατε, όχι για να πάρετε τίποτα αλλά για να δώσετε πολλά, καθ’ όσον  πιστεύετε ακράδαντα και αταλάντευτα εις τον πάμφωτον λόγον του Κυρίου, ότι μακάριον εστί διδόναι μάλλον ή λαμβάνειν.

Ήλθατε, και από την πρώτη κιόλας στιγμή ριχθήκατε στην μάχη και τον αγώνα  και ο αγώνας δέκα ολόκληρων χρόνων Σας καθιέρωσε στις ψυχές του ποιμνίου Σας άξιο και πανάξιο ποιμένα, φιλόστοργο πνευματικό Πατέρα, φιλότιμο και άριστο οδηγό ψυχών, παραμυθία θλιβομένων, θεραπευτή  πενομένων   και συμπαραστάτη του λαού.

Εμείς σήμερα, Σεβασμιώτατε,  οι συνοδίτες και συνοδοιπόροι Σας, οι άμεσοι συνεργάτες και βοηθοί στο έργο σας, μαζί με κάθε καλόπιστο και καλοπροαίρετο, ταπεινά ομολογούμε και μαρτυρούμε εκείνα που είδαν οι οφθαλμοί μας, που άκουσαν   τα αυτιά μας, που εψηλάφισαν τα χέρια μας και έζησε εκ του σύνεγγυς η ιερατική καρδιά μας.

Μία δεκαετία γινόμαστε μάρτυρες ενός ακάματου αγώνα και μιας ειλικρινούς αγωνίας  του Επισκόπου, ο οποίος νυχθημερόν δαπανάται και αγωνίζεται εις τον αμπελώνα του κυρίου. Του Επισκόπου με την πλατειά προσφορά, με το πνευματικό ήθος και την εκκλησιαστική παρουσία, ο οποίος αποτελεί πρότυπον λειτουργικής, μυστηριακής και κηρυκτικής ζωής και δράσης. Του Επισκόπου που στην δύσκολη πνευματικά και υλικά αυτή εποχή, αγρυπνεί και κακοπαθεί εν πάσι για να εξεύρει την αντίρροπον δύναμιν κάθε δυσκολίας και κακού και να τα αναχαιτίσει. Του Επισκόπου του οποίου  η καρδιά κτυπά  δημιουργικά στο να συντηρήσει και να αυξήσει το έργο της ταπεινής  Μητροπόλεώς του προς δόξαν Θεού και ωφέλειαν του λαού της. Του Επισκόπου που δίνει τα πάντα, ίνα πάντας κερδίσει και οδηγήσει ψυχές πολλές στην Θέωση και την σωτηρία

Αν τούτη την ώρα, Σεβασμιώτατε Πάτερ, προσπαθήσω να σκιαγραφήσω έστω και στο ελάχιστο το πολύπλευρο, πολύτιμο και  αξιοθαύμαστο  έργο σας επιλείψει με ο χρόνος διηγούμενον. Ο παντογνώστης Κύριος και Θεός μας το γνωρίζει και ο λαός Του το ομολογεί. Θα αρκεστώ μόνον να είπω ότι σεμνυνόμενα για τον Αρχιερέα μας, καυχόμεθα κατά Θεόν που βρισκόμεθα δίπλα σας και υπηρετούμε την Εκκλησία υπό την πεπνημένην καθοδήγησή σας.

Αυτή την ευλογημένη ημέρα, στην δεκαετή επέτειο της Χειροτονίας και Ποιμαντορίας Σας στην Μητρόπολή μας, αλλά και των σεπτών Ονομαστηρίων Σας, παρακαλώ δεχτείτε Σεβασμιώτατε, τον βαθύτατο σεβασμό και την άπειρη αγάπη του Ιερού κλήρου των Επαρχιών σας, ο οποίος εν ενί στόματι και μια καρδία  σας εύχεται  μακρότητα ημερών, υγεία, δύναμη και πλούσια την ευλογία του Κυρίου στο θεοφιλές, θεάρεστο και ευλογημένο έργο Σας.

Αμφιλοχίου του Σεβασμιωτάτου και θεοπροβλήτου Μητροπολίτου, πολλά τα έτη!