Το έτος 1977, που τοποθετήθηκα κανονικός εφημέριος στην μικρή μεν αλλά ευλογημένη ενορία Σηρικαρίου, βρήκα σ’ αυτήν χριστιανούς φιλότιμους, φιλόξενους, φιλάνθρωπους και το περισσότερο φιλόχριστους. Η τετραετής παραμονή μου σ’ αυτή την ενορία σημαδεύτηκε από πολλές χαρές και ευλογίες και από πλούσια βιώματα και εμπειρίες. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες άκουσα από στόματα ευσεβών ηλικιωμένων ανθρώπων, ότι η ενορία τους γέννησε και ανέδειξε ενάρετες εκκλησιαστικές μορφές με πλούσια και υπερφυσικά χαρίσματα, οι οποίες δόξασαν τον Χριστό και λάμπρυναν την Εκκλησία Του.
Έμαθα για τον Επίσκοπο Κισάμου και Σελίνου κυρώ Γεράσιμο Στρατηγάκη, μορφή οσιακή και τύπος πραγματικού ποιμένος, με πλούσια θρησκευτική, πατριωτική και εθνική δράση και προσφορά στον λαό των επαρχιών μας και ευρύτερα στην Εκκλησία και το έθνος, ο οποίος γεννήθηκε στα Στρατηγιανά Σηρικαρίου και αναπαύεται στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας ( των Τζαγκαρώλων) Ακρωτηρίου.
Άκουσα για τον Νικόλαο Τζανακάκη, τον μετέπειτα Νικηφόρο τον Λεπρό, τον άνθρωπο της υπομονής, της πίστης, της αγάπης και της καρτερίας από την γειτονιά Κωστογιάννηδες, τον οποίον κατόπιν σχετικών ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Αμφιλοχίου, τον αγιοκατάταξε το σεπτό Οικουμενικό μας Πατριαρχείο το έτος 2013.
Πληροφορήθηκα ακόμα για τον ενάρετο και ευσεβή ιερομόναχο Γερβάσιο Κονταξάκη, ένα αφανή Άγιο, του οποίου την θαυμαστή ζωή και δράση μου διηγήθηκε ο κατά σάρκα ανιψιός του, μακαριστός πλέων Εμμανουήλ ( Μάνος) Κονταξάκης και την οποία καταξιώνομαι εν συντομία να γράψω.
Κατά τις διηγήσεις του ευσεβούς αυτού ανθρώπου, ο πατήρ Γερβάσιος γεννήθηκε στη μικρή γειτονιά Κιολιανά Σηρικαρίου. Οι γονείς του ήταν φτωχοί, αλλά ευσεβείς και ενάρετοι και ο μικρός γιός τους ήταν άκακος και αθώος, με καρδία γεμάτη αγάπη και καλοσύνη προς όλους τους ανθρώπους. Δεν είχε την τύχη να διδαχθεί πολλά γράμματα διότι κείνη την εποχή δεν υπήρχαν δυνατότητες για παιδεία και μόρφωση και από μικρό ο πατέρας του τον έστελνε στις τριγύρω κορυφές να φυλάει τα ζώα τους. Μερικοί από τους συγχωριανούς του εκμεταλλευόμενοι την αθωότητα και ανεξικακία του, πήγαιναν και του έκλεβαν τα αρνιά. Όμως ο μικρός βοσκός παρόλο που τους έβλεπε, δεν τους παρατηρούσε, ούτε ομολογούσε την πράξη των στον πατέρα του, αλλά τους συγχωρούσε με τη σκέψη, δεν πειράζει, φτωχοί είναι, ας ζήσουν κι αυτοί».
Όσο ο πατήρ Γερβάσιος μεγάλωνε, ( δυστυχώς δεν έχει παραμείνει το κοσμικό του όνομα) διακρίνονταν και οι πολλές αρετές του. Η ευλάβεια του προς την Εκκλησία και η αγάπη του προς τον Θεό και τους Αγίους τον οδήγησαν στην απόφαση να αφιερωθεί και να μονάσει. Με την ευχή των γονέων του εγκαταλείπει την πατρική εστία και αφιερώνεται στο πλησίον του χωριού του μικρό Μοναστηράκι του Τιμίου Σταυρού. Εκεί κείρεται μοναχός με το όνομα Γερβάσιος και στην συνέχεια λαμβάνει την ιεροσύνη, επιβραβεύοντας ο Θεός την άμεπτη ζωή του και το ταπεινό και ευλαβικό του φρόνημα.
Πολλούς κόπους και μεγάλες θυσίες κατάβαλε στο να ανακαινίσει τα ανήλεα ρημαγμένα κελιά της μικρής αυτής μονής, στα οποία έζησε περίπου εξήντα χρόνια. Το κρεβάτι του πέτρινο, η τροφή του λιτή και το σκέπασμά του τις κρύες νύκτες του χειμώνα, η κάπα που είχε ως βοσκός. Συνεχής μέριμνά του ήταν, να διαφυλάξει την ζωή του και να την κρατήσει αμόλυντη από τις επιθέσεις του διαβόλου. Η προσευχή και οι ακολουθίες τον συνέπαιρναν, αλλά και οι συνεχείς λειτουργίες τον οδηγούσαν μέχρι τα κράσπεδα του θρόνου της μεγαλοσύνης του Θεού. Ώρα πολλή προσευχόταν μπροστά στον Εσταυρωμένο Λυτρωτή πριν από κάθε θεία λειτουργία, αλλά και πολλή ώρα μετά απ’ αυτήν, ευχαριστούσε το Θεό, που δέχθηκε την προσφορά του από τα αμαρτωλά χέρια του, όπως συνήθιζε να λέει.
Αγαπούσε την φύση, τα ζώα, τα πουλιά, τα δένδρα και γενικά όλη την δημιουργία του Θεού με μια μυστική αγάπη και προσπαθούσε να τα διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού.
Γύρω από την μονή του φύτεψε πολλά καρποφόρα δένδρα και ελιές για τις προσωπικές του ανάγκες, αλλά και για να δίνει την αγάπη του στους φτωχούς χωριανούς του, στους περαστικούς, αλλά και σε κάθε ενδεή και έχοντα ανάγκη. Κατά την συνήθεια των μοναχών καλλιεργούσε ένα κλήμα και ένα μικρό κήπο με λαχανικά, λίγα από τα οποία κρατούσε και τα υπόλοιπα τα σκορπούσε απλόχερα.
Κάποτε, που ο πατήρ Γερβάσιος, είχε μεταφέρει με ζώο τον ελαιόκαρπό του στην πλησίον της μονής φάμπρικα ( παλαιού τύπου ελαιοτριβείο ) στο χωριό Καλάθενες, μερικοί που τον είδαν, εκμεταλλευόμενοι την απουσία του από την μονή, έτρεξαν να του κόψουν τα λάχανα. Όμως πλησιάζοντας στον κήπο είδαν τον παππούλη να βρίσκεται εκεί και σάστισαν. Απελπισμένοι έφυγαν τρέχοντας και επέστρεψαν άπρακτοι στο χωριό τους. Εκεί τους περίμενε η δεύτερη μεγαλύτερη έκπληξη, όταν είδαν τον γέροντα να βρίσκεται στην φάμπρικα και να βοηθά τους εργάτες. Τότε κατάλαβαν ότι πρόκειται περί υπερφυσικού γεγονότος, πήγαν και του έβαλαν μετάνοια, ζήτησαν συγγνώμη και διηγήθηκαν το πάθημά τους. Ο γέροντας χαμογέλασε και τους είπε. Να κόψετε λάχανα μόνο μη γίνεσθε κλέπτες.
Όταν ο τότε Επίσκοπος κυρώς Άνθιμος Λελεδάκης, επισκεπτόμενος την ορεινή ενορία Σηρικαρίου πέρασε από το μοναστηράκι του Τιμίου Σταυρού, πρότεινε στον παππούλη να τον χειροθετίσει πνευματικό πατέρα για να ωφελήσει ψυχές. Εκείνος όμως δεν δέχτηκε και απάντησε στον Δεσπότη με την απλότητα που τον διέκρινε. Αγράμματος είμαι Δεσπότη μου, τι ωφέλεια εγώ θα δώσω; Και ο Επίσκοπος εξεπλάγην από την ταπείνωση του Αγίου ανδρός.
Δύο μέρες δεν φάνηκε στον κήπο του, ούτε στη βοσκή των ζώων του και οι συχωριανοί του ανησύχησαν. Πήγαν και βρήκαν τον γέροντα στο πέτρινο κρεβάτι του να έχει παραδώσει το πνεύμα και να αναπαύεται τον αιώνιο ύπνο του δικαίου. Ήταν μήνας Φεβρουάριος του έτους 1930. Με δάκρια και με σεβασμό τον έθαψαν μέσα στο μοναστηράκι του, δίπλα από τον ναό, ανάμεσα στα δύο κυπαρίσσια που ο ίδιος είχε φυτέψει.
Στο τόπο που μούσκεψε με τον ιδρώτα των αγώνων του και αγίασε με την προσευχή του εκεί αναπαύεται. Στον τόπο, τον οποίον λειτούργησε και υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση, εκεί βρίσκεται ο απέριττος τάφος του.
Από κει ψηλά ευλογεί την περιοχή και τους ανθρώπους της και από τον ουρανό, η μακαρία ψυχή του πρεσβεύει για όλους εμάς τους αμαρτωλούς που καταξιωνόμαστε μετά από τόσα χρόνια να συλλέξουμε τα απαραίτητα στοιχεία και να χαράξουμε λίγες γραμμές από την θαυμαστή ζωή του, εις αιώνιο μνημόσυνό του και ωφέλεια των ζώντων αδελφών.
Εμμανουήλ Μπαργωτάκης