Ο Θεοφόρος Ιγνάτιος, ο Επίσκοπος της Αντιόχειας, ο οποίος έλαβε την ιεροσύνη από τα χέρια των Αγίων Αποστόλων, δια τύτ και ονομάστηκε Αποστολικός Πατέρας,  ήταν εκείνος που γνωρίστηκε με τον Χριστό από βρέφος « από κούνιας », κατά τον θείον Απόστολο Παύλο.

Όταν ο Κύριος κάθισε στη ρίζα ενός δένδρου για να ξαποστάσει μετά από πολύωρη οδοιπορία, η φιλόστοργος και φιλόπονος  μητέρα  του  Ιγνάτιου έφερε το βρέφος της, παρά τις αντιρρήσεις των Αποστόλων, στην αγκαλιά του Χριστού και το κάθισε στα Άγια του γόνατα. Η πρώτη συνάντηση και γνωριμία τους ήταν αυτή. Όταν τα γαλανά ματάκια του μικρού Ιγνάτιου αντίκρισαν το Άγιο πρόσωπο του Κυρίου, τότε εκείνο πλημμύρισε από θείο έρωτα και η καρδούλα του φλέχθηκε από  θεία αγάπη.

Όσο μεγάλωνε, τίποτε άλλο δεν ποθούσε στην ζωή του από το να υπηρετήσει τον Χριστό αλλά και να μαρτυρήσει για την αγάπη του.

« Σίτος ειμί του Θεού, και δια οδόντων θηρίων αλήθομαι, ίνα καθαρός  άρτος  γένομαι » έλεγε χαρακτηριστικά.

Ο  Ιγνάτιος, από νεαρής ηλικίας  ακολούθησε πιστά τους  Αγίους Αποστόλους και μαθήτευσε παρά τους πόδας των και εκείνοι  βλέποντας την αφοσίωση και την αγάπη του και εκτιμώντας τα πλούσια και ποικίλα  χαρίσματα του, τον  χειροτόνησαν Επίσκοπο και ποιμένα της θεουπόλεως Αντιοχείας.  Όταν ο Ιγνάτιος συνελήφθηκε από τους ειδωλολάτρες και καταδικάστηκε  εις τον δια μαρτυρίου θάνατον, οδηγήθηκε εις το μεγάλο στάδιο της Ρώμης το λεγόμενο Κολοσσαίο, στο οποίο χιλιάδες μάρτυρες μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού.

Όταν οι χριστιανοί της Ρώμης αντίκρισαν τον ταπεινό Επίσκοπο επί του σταδίου, προσπάθησαν με δωροδοκίες στους φρουρούς αλλά και άλλους τρόπους να τον απαλλάξουν από το μαρτύριο και να τον απελευθερώσουν. Όμως εκείνος τους ικέτευσε « όχι αδελφοί μου, μην πράξετε τούτο. Ποθώ διακαώς το μαρτύριο χάριν του Κυρίου Ιησού Χριστού, τον οποίο φέρω εντός μου». Η ικεσία του εισακούστηκε  και το μαρτύριο πραγματοποιήθηκε στο ακέραιο.

Όταν άνοιξαν τα κλουβιά και βγήκαν από μέσα τα τρία πεινασμένα λιοντάρια, αμέσως τον κατασπάραξαν. Ξέσχισαν τις Άγιες σάρκες του και ο Επίσκοπος του Χριστού έγινε « βρώμα τοις θηρίοις», κατά την πίστη και τον πόθο της ψυχής του. Οι ειδωλολάτρες, που από ψηλά παρακολουθούσαν το θέαμα και διασκέδαζαν, έμειναν ικανοποιημένοι και χαρούμενοι, ενώ οι χριστιανοί οι οποίοι έτρεξαν για να περισυλλέξουν τα εναπομείναντα πτωχά αλλά τίμια λείψανα του μάρτυρα, εκεί αντίκρισαν κάτι το θαυμαστό, κάτι το πρωτόγνωρο. Η καρδιά του Αγίου  ήταν χάμω ακέραιη, διότι   δεν μπόρεσαν οι λέοντες να την αγγίξουν. Έσκυψαν με σεβασμό να την πάρουν στα χέρια τους και  αντίκρισαν το θαμαστότερο. Επάνω στην αγία καρδούλα ήταν γραμμένο με γράμματα χρυσά «Χριστός, ο έρως της καρδιάς μου».

Αυτός ο γλυκός και θείος έρωτας στο όνομα του Χριστού, εμπόδισε τα λιοντάρια να την φάνε. Τόση ήταν η αγάπη του και η αφοσίωση του προς τον Κύριο, ώστε το όνομά Του, χαράχτηκε στην καρδιά του.

Έτσι κι εμείς αδέλφια μου, με την ίδια φλόγα και τον ίδιο ζήλο πρέπει να αγαπάμε τον Κύριο. Να του παρέχομε την ψυχή μας και το σώμα μας για να ζει μέσα μας, να κινείται και να λειτουργεί εντός μας. Εξάλλου η πρώτη και μεγαλύτερη εντολή του Θεού είναι το «Αγαπήσεις Κύριο τον Θεό σου εξ όλης της καρδίας σου, της ισχύος σου και της διανοίας σου και τον πλησίον σου ως εαυτόν σου». Εις την αγάπη του Θεού ευρίσκεται η αγάπη του πλησίον.

Όταν  ρωτούσαν τους ερημίτες αβάδες και αμάδες ( πατέρες και μητέρες ) περί της αγάπης του Χριστού, οι μακάριοι εκείνοι απαντούσαν « η  αγάπη του Θεού μας λιώνει και μας κατακαίει  τις σάρκες αλλά και την ψυχή». Η Αγία Σοφία της Κλεισούρας, εκείνη η μεγάλη ασκήτισσα της Μακεδονίας   φώναζε δυνατά με την χαρακτηριστική ποντιακή διάλεκτο της « κράουμε από αγάπη Χριστού», ο δε μακάριος ασκητής της αχανούς Ρωσίας Σεραφείμ του Σαρώφ, ο οποίος ανυπόδητος προσευχόμενος πατούσε το χιόνι κι εκείνο έλιωνε κάτω από τα πόδια του από αγάπη Θεού, όταν έβλεπε κάποιον ασκητή της ερήμου, ή κάποιον περαστικό τον καλωσόριζε και τον χαιρετούσε με τις λέξεις ,« Χριστός Ανέστη χαρά μου ».

Η αγάπη αρχίζει από τον Θεό, και επεκτείνεται προς όλους τους ανθρώπους και γενικά την φύση και την κτήση τα οποία ο ίδιος δημιουργός δημιούργησε.

Το έτος 1977, που τοποθετήθηκα κανονικός εφημέριος στην μικρή μεν αλλά ευλογημένη ενορία Σηρικαρίου, βρήκα σ’ αυτήν χριστιανούς φιλότιμους, φιλόξενους, φιλάνθρωπους και το περισσότερο φιλόχριστους. Η τετραετής παραμονή μου σ’ αυτή την ενορία σημαδεύτηκε από πολλές χαρές και ευλογίες και από πλούσια βιώματα και εμπειρίες. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες  άκουσα από στόματα ευσεβών ηλικιωμένων ανθρώπων, ότι η ενορία τους γέννησε και ανέδειξε ενάρετες εκκλησιαστικές μορφές με πλούσια και υπερφυσικά χαρίσματα, οι οποίες δόξασαν τον Χριστό και λάμπρυναν την Εκκλησία Του.

Έμαθα για τον   Επίσκοπο Κισάμου και Σελίνου κυρώ Γεράσιμο Στρατηγάκη, μορφή οσιακή και τύπος πραγματικού ποιμένος, με πλούσια θρησκευτική, πατριωτική και εθνική δράση και προσφορά στον λαό των επαρχιών μας και ευρύτερα στην Εκκλησία και το έθνος, ο οποίος  γεννήθηκε στα Στρατηγιανά Σηρικαρίου και αναπαύεται στην Ιερά Μονή Αγίας Τριάδας ( των Τζαγκαρώλων) Ακρωτηρίου.

Άκουσα για τον Νικόλαο Τζανακάκη, τον μετέπειτα Νικηφόρο τον Λεπρό, τον άνθρωπο της υπομονής, της πίστης, της αγάπης και της καρτερίας από την γειτονιά Κωστογιάννηδες, τον οποίον κατόπιν σχετικών ενεργειών του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας κ. Αμφιλοχίου, τον αγιοκατάταξε το σεπτό Οικουμενικό μας Πατριαρχείο το έτος 2013.

Πληροφορήθηκα ακόμα για τον ενάρετο και ευσεβή ιερομόναχο Γερβάσιο Κονταξάκη, ένα αφανή Άγιο, του οποίου την θαυμαστή ζωή και δράση μου διηγήθηκε ο κατά σάρκα  ανιψιός του, μακαριστός πλέων Εμμανουήλ ( Μάνος) Κονταξάκης και την οποία καταξιώνομαι εν συντομία να γράψω.

Κατά τις διηγήσεις του ευσεβούς αυτού ανθρώπου, ο πατήρ Γερβάσιος γεννήθηκε στη μικρή γειτονιά Κιολιανά Σηρικαρίου. Οι γονείς του ήταν φτωχοί, αλλά ευσεβείς και ενάρετοι και ο μικρός γιός τους ήταν άκακος και αθώος, με καρδία γεμάτη αγάπη και καλοσύνη προς όλους τους ανθρώπους. Δεν είχε την τύχη να διδαχθεί πολλά γράμματα  διότι κείνη την εποχή δεν υπήρχαν δυνατότητες για παιδεία και μόρφωση και από μικρό ο πατέρας του τον έστελνε στις τριγύρω κορυφές  να φυλάει τα ζώα τους. Μερικοί από τους συγχωριανούς του εκμεταλλευόμενοι την αθωότητα και ανεξικακία του, πήγαιναν και του έκλεβαν τα  αρνιά. Όμως ο μικρός βοσκός παρόλο που τους έβλεπε, δεν τους παρατηρούσε, ούτε ομολογούσε την πράξη των στον πατέρα του, αλλά τους συγχωρούσε με τη σκέψη, δεν πειράζει, φτωχοί είναι, ας ζήσουν κι αυτοί».

Όσο ο πατήρ Γερβάσιος μεγάλωνε, ( δυστυχώς δεν έχει παραμείνει το κοσμικό του όνομα)  διακρίνονταν και οι πολλές αρετές του. Η ευλάβεια του προς την Εκκλησία και η αγάπη του προς τον Θεό και τους Αγίους τον οδήγησαν στην απόφαση να αφιερωθεί και να μονάσει. Με την ευχή των γονέων του εγκαταλείπει την πατρική εστία και  αφιερώνεται στο πλησίον του χωριού του μικρό Μοναστηράκι του Τιμίου Σταυρού. Εκεί κείρεται μοναχός με το όνομα Γερβάσιος και στην συνέχεια λαμβάνει την ιεροσύνη, επιβραβεύοντας ο Θεός την άμεπτη ζωή του και το ταπεινό και ευλαβικό του φρόνημα.

Πολλούς κόπους και μεγάλες θυσίες κατάβαλε στο να ανακαινίσει τα ανήλεα  ρημαγμένα κελιά της μικρής αυτής μονής, στα οποία έζησε περίπου εξήντα χρόνια. Το κρεβάτι του πέτρινο, η τροφή του λιτή και το σκέπασμά του τις κρύες νύκτες του χειμώνα, η κάπα που είχε ως βοσκός. Συνεχής μέριμνά του ήταν, να διαφυλάξει την ζωή του και να την κρατήσει αμόλυντη από τις επιθέσεις του διαβόλου. Η προσευχή και οι ακολουθίες  τον συνέπαιρναν, αλλά και οι συνεχείς λειτουργίες τον οδηγούσαν μέχρι τα κράσπεδα του θρόνου της μεγαλοσύνης του Θεού. Ώρα πολλή προσευχόταν μπροστά στον Εσταυρωμένο Λυτρωτή πριν από κάθε θεία λειτουργία, αλλά και πολλή ώρα μετά απ’ αυτήν, ευχαριστούσε το Θεό, που δέχθηκε την προσφορά του από τα αμαρτωλά χέρια του, όπως συνήθιζε να λέει.

Αγαπούσε την φύση, τα ζώα, τα πουλιά, τα δένδρα και γενικά όλη την δημιουργία του Θεού με μια μυστική αγάπη και προσπαθούσε να τα διαφυλάξει ως κόρη οφθαλμού.

Γύρω από την μονή του φύτεψε πολλά καρποφόρα δένδρα και ελιές για τις προσωπικές του ανάγκες, αλλά και για να δίνει την  αγάπη του στους φτωχούς χωριανούς του, στους περαστικούς, αλλά και σε κάθε ενδεή και έχοντα ανάγκη. Κατά την συνήθεια των μοναχών καλλιεργούσε ένα κλήμα και ένα μικρό κήπο με λαχανικά, λίγα από τα οποία κρατούσε και τα υπόλοιπα τα σκορπούσε απλόχερα.

Κάποτε, που ο πατήρ Γερβάσιος, είχε μεταφέρει με ζώο τον ελαιόκαρπό του στην πλησίον της μονής  φάμπρικα ( παλαιού τύπου ελαιοτριβείο ) στο χωριό Καλάθενες, μερικοί που τον είδαν, εκμεταλλευόμενοι την απουσία του από την μονή, έτρεξαν να του κόψουν  τα λάχανα. Όμως πλησιάζοντας στον κήπο είδαν τον παππούλη να βρίσκεται εκεί και σάστισαν. Απελπισμένοι έφυγαν τρέχοντας και επέστρεψαν άπρακτοι στο χωριό τους. Εκεί τους περίμενε η δεύτερη μεγαλύτερη έκπληξη, όταν είδαν τον γέροντα να βρίσκεται στην φάμπρικα και να βοηθά τους εργάτες. Τότε κατάλαβαν ότι πρόκειται περί υπερφυσικού γεγονότος, πήγαν και του έβαλαν μετάνοια, ζήτησαν συγγνώμη και διηγήθηκαν το πάθημά τους. Ο γέροντας χαμογέλασε και τους είπε. Να κόψετε λάχανα μόνο μη γίνεσθε κλέπτες.

Όταν ο τότε Επίσκοπος κυρώς Άνθιμος Λελεδάκης, επισκεπτόμενος την ορεινή ενορία Σηρικαρίου πέρασε από το μοναστηράκι του Τιμίου Σταυρού, πρότεινε στον παππούλη  να τον χειροθετίσει πνευματικό πατέρα για να ωφελήσει ψυχές. Εκείνος όμως δεν δέχτηκε και απάντησε στον Δεσπότη με την απλότητα που τον διέκρινε. Αγράμματος είμαι Δεσπότη μου, τι ωφέλεια εγώ θα δώσω; Και ο Επίσκοπος εξεπλάγην από την ταπείνωση του Αγίου ανδρός.

Δύο μέρες δεν φάνηκε στον κήπο του, ούτε στη βοσκή των ζώων του και οι συχωριανοί του ανησύχησαν. Πήγαν και βρήκαν τον γέροντα στο πέτρινο κρεβάτι του να έχει παραδώσει το πνεύμα και να αναπαύεται τον αιώνιο ύπνο του δικαίου. Ήταν μήνας Φεβρουάριος του έτους 1930. Με δάκρια και με σεβασμό τον έθαψαν μέσα στο μοναστηράκι του, δίπλα από τον ναό, ανάμεσα στα δύο κυπαρίσσια που ο ίδιος είχε φυτέψει.

Στο τόπο που μούσκεψε με τον ιδρώτα των αγώνων του και αγίασε με την προσευχή του εκεί αναπαύεται.  Στον τόπο, τον οποίον λειτούργησε και υπηρέτησε με πίστη και αφοσίωση, εκεί βρίσκεται ο απέριττος τάφος του.

Από κει ψηλά ευλογεί την περιοχή και τους ανθρώπους της και από τον ουρανό, η μακαρία ψυχή του πρεσβεύει για όλους εμάς τους αμαρτωλούς που καταξιωνόμαστε μετά από τόσα χρόνια να συλλέξουμε τα απαραίτητα στοιχεία  και να χαράξουμε λίγες γραμμές από την θαυμαστή ζωή του, εις αιώνιο μνημόσυνό του και ωφέλεια των ζώντων αδελφών.

Εμμανουήλ Μπαργωτάκης

Από μικρή η Ντανιέλα ήταν πολύ κοντά στο Θεό. Γι’ αυτό και ο άθεος πατέρας της τη μάλωνε πολύ σκληρά:

Που ήσουν; Όλη μέρα στην Εκκλησία πας με τους παπάδες σου; Τι σου προσφέρει ο Θεός;…

Η ίδια δεν έλεγε τίποτα. Μόνο δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια της. Τη νύκτα προσευχόταν πολλές ώρες. Τα αδέλφια της επίσης της φώναζαν:

Τι σου δίνει ο Θεός; Τι μας ζαλίζεις με τους παπάδες σου; Τι σου δίνει η πίστη σου;

Όταν τελείωσε το Πανεπιστήμιο, πήγε σε Μοναστήρι. Ο πατέρας της την έψαχνε για πολύ καιρό και, αφού τη βρήκε και την έφερε στο σπίτι, τη χτύπησε φρικτά. Για δεύτερη φορά εκείνη έφυγε από το σπίτι για ν’ αφιερωθεί στο Θεό. Αλλά και πάλι ο πατέρας της τη βρήκε, τη χτύπησε, της ξέσχισε το ράσο, της έβγαλε από το λαιμό το Σταυρό και της πήρε όλες τις Εικόνες και τα βιβλία της. Τότε εκείνη του είπε: «Καλά, μου τα πήρες όλα, αλλά την ψυχή δεν μπορείς να μου την πάρεις!»

Βλέποντας ο πατέρας της ότι δεν μπορεί να την κάνει να παρεκκλίνει από την Ορθόδοξη Πίστη και ζωή, σε συνεννόηση με κάποιους γιατρούς, τη στιγμάτισαν με τη διάγνωση της ψυχασθενούς και την ανάγκασαν να παίρνει ψυχοφάρμακα εφ’ όρου ζωής!

Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής της τα πέρασε στο Νοσοκομείο με σωληνάκια στη μύτη, αφού την έφεραν σε κατάσταση παραλυσίας, οι λεγόμενοι εκείνοι γιατροί και το οικογενειακό της περιβάλλον. Έτσι βασανισμένη και πληγωμένη παρέδωσε το πνεύμα της σ’ Εκείνον, που τόσο πολύ είχε αγαπήσει, αφού έδωσε την μαρτυρία της αγάπης της στο Χριστό, όχι μόνο στο σπίτι της, αλλά και στο σχολείο και γενικά στον κόσμο.

Η χριστιανή εκείνη νέα βοηθούσε τους συμμαθητές της στα μαθήματα και όταν ήταν φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο στήριζε πολυτρόπως και βοηθούσε πολλούς από τους συμφοιτητές της. Μία γερόντισσα ξεχασμένη και παράλυτη, βρήκε παρηγοριά και ανακούφιση από την περιποίηση εκείνης της ευλογημένης νέας, αφού  την έπλενε, την ταΐζε, της τραγουδούσε και της διάβαζε για να δώσει χαρά στην ψυχή της.

Αν ζούσε στην σημερινή εποχή μας η σύγχρονη αυτή Μυροφόρα και νεομάρτυρα του Χριστού, η ψυχή της θα πάλονταν από χαρά  και θα σκιρτούσε από αγαλλίαση, βλέποντας τις αναρίθμητες  νέες και νέους οι οποίοι πάνω από κάθε άλλο αγαπούν τον Χριστό,  τον ομολογούν καθημερινά με τη ζωή και τα έργα τους, αντιστέκονται στις προσκλήσεις και προκλήσεις του κόσμου και  καταθέτουν το προσωπικό τους μαρτύριο και την προσωπική τους μαρτυρία όπου και όταν χρειασθεί.

Αντίθετα, η ψυχή της θα πονούσε πολύ και τα μάτια της θα έρεαν δάκρυα  για όλους εκείνους που τόσο εύκολα τον αφήνουν, τον προδίδουν, τον υβρίζουν και τον περιφρονούν, με την αιτιολογία ότι η πρόοδος, η μόρφωση και η κουλτούρα δεν συμβαδίζουν με την πίστη και την θρησκευτικότητα .

Εκείνη, θα τους απαντούσε ευθαρσώς μέσα από την προσωπική της πείρα και ζωή, ότι, ο Χριστός είναι η πρόοδος, ο Χριστός είναι η προκοπή, ο Χριστός είναι το φώς, ο Χριστός είναι η αλήθεια, η ευτυχία, η χαρά. Εκείνη θα επαναλάμβανε προς αυτούς αλλά και προς όλους μας τα αθάνατα λόγια με τα οποία απάντησε στον τύραννο πατέρα της.  Αδέλφια μου, όλα αν σας τα πάρουν, τον Χριστό και την ψυχή δεν μπορούν  να σας  πειράξουν, μην τα δώσετε ποτέ.

Ας έχομε την αγάπη και την πρεσβεία της.

Η νέα εποχή και νέα τάξη πραγμάτων, η άθλια παγκοσμιοποίηση, ο επάρατος οικουμενισμός, η πανθρησκία, ο πανσεξουαλισμός, ο δωδεκαθεισμός, ο υλισμός  και η μασωνία  με όλες τους τις προεκτάσεις είναι μερικά από τα κεφάλια του μιαρού  θηρίου της αποκαλύψεως  που   απόβρασε  ό σκοτεινός  άδης,  το οποίο βρυχάται και  προσπαθεί  με νύχια και με δόντια να διαλύσει και να αφανίσει την Πατρίδα μας την Ελλάδα και την πίστη μας την Αγία. Αυτά φαίνεται είναι  τα μόνα καρφιά στα μάτια του και τα μεγάλα  εμπόδιο στα σχέδιά του. Δεν το ενδιαφέρουν  άλλες χώρες, είτε Ευρωπαϊκές, είτε  ανά την υφήλιο που η πλημμυρίδα του λαού των είναι  άθεη, αιρετική και υλιστική, χωρίς αξίες, ιδανικά και εθνικοθρησκευτικό  υπόβαθρο.

Μόνον η  Πατρίδα μας το ενδιαφέρει. Η Ελλάδα, η χώρα των ηρώων  και των μαρτύρων, εκείνη που σημάδεψε ο ίδιος ο Χριστός μετά την Ανάστασή Του και τα σημάδια Του είναι ευδιάκριτα σε ολόκληρη την Ελληνική  επικράτεια ,  εκείνη που καυχάται και σεμνύνεται για  τον πανάρχαιο πολιτισμό και το μεγαλείο της, αυτή που έκτιζε Παρθενώνες και ερέχθεια   την ώρα που οι λαοί ανά την οικουμένη  ήταν τρωγλοδύτες.  Η χώρα που κρατά  γερά στα σπλάχνα της την Αγία Καθολική και  Αποστολική  ορθόδοξη πίστη του Χριστού μας και εδράζεται, αυτή τη χώρα θέλει το σκοτεινό  θηρίο  να  αφανίσει από προσώπου γης, για  να ξεφορτωθεί  τις Εκκλησιές και τα Μοναστήρια της, τις  θείες  λειτουργίες και τα  μυστήρια, τις προσευχές και τις δεήσεις της  που του ανακόπτουν την δύναμη και το τραυματίζουν θανάσιμα.

Φίλοι μου, Έλληνες, Ορθόδοξοι Χριστιανοί.  Δεύτερος  και μεγάλος λόγος που ζητούν το κεφάλι της Πατρίδας μας επί πίνακι  είναι  η Ελληνική γλώσσα και η σοφία της, που οδηγούν στην αναζήτηση της αλήθειας, μακριά από νεοεποχικές επιρροές. Το  θέμα  όπως αποδεικνύεται είναι καθαρά  πρακτικό. Για να περάσουμε όπως λένε   στην νέα εποχή του Υδροχόου, πρέπει ο παλιός κόσμος να εκπνεύσει. Και ο μεγαλύτερος εκπρόσωπος του παλιού κόσμου ο ελληνορθόδοξος και ο ελληνορωμαϊκός πολιτισμός να μην συνεχίσει να υπάρχει .

Από τότε που οι σιωνιστές αρνήθηκαν τον Χριστό ως μεσσία τους  στον Σταυρό, έχουν αφιερώσει την ζωή των στο να φέρουν τον νέο μεσσία , τον Αντίχριστο, εκείνο που θα τους λούσει με κοσμική δόξα όπως έχουν φανταστεί. Θεωρούν ότι τα γκοίμ με τα εμβόλια θα γίνουν τα δαιμονικά δοχεία και αυτοί οι επικυρίαρχοι, μέσω του μετανθρωπισμού που θα μας κυβερνάνε ως συμβασιλιάδες δίπλα στον αντίχριστο. Έτσι το φαντάζονται, έτσι πιστεύουν  και αυτό περιμένουν.

Έλληνες, Χριστιανοί Ορθόδοξοι, παιδιά της μίας του Χριστού Αγίας Εκκλησίας, κρατείστε γερά. Προτάξατε τα στήθη σας μα και την ψυχή σας,  για να γίνουν κυματοθραύστες των ύπουλων και μιαρών σατανικών επιθέσεων.   Μείνετε  στις επάλξεις των ωραίων  ελληνορθόδοξων  παραδόσεων  της φυλής μας και να γνωρίζετε ότι έχουμε ισχυρούς και ακατάλυτους συμμάχους, τον Κύριο και την Υπεραγία μητέρα Του.  Κλείσετε αδελφοί μου τα αυτιά σας στις σύγχρονες, ξενόφερτες και  άθλιες σειρήνες των πονηρών εχθρών μας   και να μην ξεχάσετε ποτέ, μα ποτέ,  ότι είστε απόγονοι Αγίων, Ηρώων και Πολεμάρχων  και πατάμε  σε γερά θεμέλια, στα ιερά  και αγιασμένα χώματα μιας ελληνορθόδοξης χώρας, της Ελλάδας μας.

Μεγάλη Αγία εβδομάδα!  Ώρες και ημέρες πόνου και αγωνίας, θυσίας και πάθους, Σταυρού και Ανάστασης, που η Ορθοδοξία μας στο σύνολό της κάθε χρόνο τις περιμένει   με αγωνία, για να   συμμετέχομε  όλοι εμείς το πλήρωμά της στο  θείο δράμα, να δακρύσουν τα μάτια μας και να ματώσουν οι καρδιές μας για όσα  υπέφερε ο Κύριος και Θεός μας χάρη  ημών, ή μάλλον αντί ημών. Όμως η  φετινή μεγάλη Εβδομάδα ήταν διαφορετική από τις περασμένες, δεν ήταν όπως αυτές που ξέραμε. Είχε κάτι το πρωτόγνωρο, το αναπάντεχο, το ανατριχιαστικό, κάτι που στην μακραίωνη ιστορία των δύο χιλιάδων χρόνων η Εκκλησίας μας δεν είχε ξαναζήσει. Εόρτασε την Αγία και Μεγάλη Εβδομάδα, αλλά και το Πάσχα με αμπαρωμένες τις πόρτες των Ναών,   χωρίς την συμμετοχή του πιστού λαού της.

Οι Εκκλησιές μας και τα Μοναστήρια μας ερμητικά κλειστά, μέχρι και το τελευταίο χωριουδάκι των οκτώ και δέκα κατοίκων,  χωρίς οι χριστιανοί να μπορούν να συνοδέψουν τον Χριστό  στις εναγώνιες εκείνες ώρες του πόνου Του, χωρίς να μπορούν να τον πλησιάσουν και να τον βοηθήσουν ως άλλοι Κυρηναίοι στην άρση του Σταυρού Του, Χωρίς να έχουν το δικαίωμα να τον προσκυνήσουν και να βρέξουν με τα δάκρια των τα αιματοβαμμένα  Πανάχραντα πόδια Του, χωρίς να ανάψουν κερί και να βάλουν μετάνοια κάτω από το Σταυρό Του, χωρίς οι χριστιανές κόρες και γυναίκες να του στολίσουν τον Επιτάφιο και να συγοψάλλουν το « σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα, σήμερα όλοι θλίβονται και τα βουνά λυπούνται» και το « Η ζωή εν Τάφο κατετέθης Χριστέ» και το περισσότερο    χωρίς να συμμετέχουν στο δείπνο της βασιλείας Του, το ποτήριον  της Ζωής, εμποδισμένοι από νόμους και από κουστωδίες με την πρόφαση ότι θα τους μεταδοθούν  μικρόβια τα οποία θα μεταδώσουν  σε άλλους ανθρώπους.

Ώ! φρίξον ήλιε στέναξον γη. Πως το βαστάξατε; Πως ανέχεστε ακόμα την αισχρή  τούτη βλασφημία; Πως δεν  έσβησες ξανά ήλιε από ντροπή για τα καμώματα και τα κατορθώματα των σύγχρονων άνομων και παράνομων Φαρισαίων της εποχής μας;  Πως  γη δεν άνοιξες ακόμα να καταπιείς τους σύγχρονους βέβηλους και ασεβείς, αλλά και όλους εμάς, το δειλό και άτολμο ιερατείο που αμαχητί σηκώσαμε τα χέρια και παραδοθήκαμε, υιοθετώντας  το νόμο και το γράμμα εκείνων των φερέφωνων που μας έπεισαν ότι δήθεν όλα αυτά είναι για την υγεία και το καλό του λαού μας. Κι εμείς, καλοί και φρόνιμοι,   τολμήσαμε και παρακούσαμε στην έγγραφη και άγραφη παράδοση δύο χιλιάδων χρόνων και  αποκόψαμε από τον λαό μας τον λώρο εκείνο που τροφοδοτεί και οξυγονώνει την ψυχή του, αγιάζει και θεραπεύει την  ύπαρξη του και γίνεται φάρμακο αθανασίας, κάθε  ύπαρξης, πονεμένης και πενομένης, θλιβομμένης και καταπονουμένης; Που πήγε  η εντολή του Κυρίου σ’ εκείνο το τελευταίο δείπνο  του προς τους μαθητάς του, « Λάβετε φάγετε τούτο μου εστίν το Σώμα , πίετε εξ αυτού πάντες τούτο εστίν το Αίμα Μου, τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν».

Θεέ μου!  Όλα  φαίνεται λησμονήθηκαν και ξεχάστηκαν στη στιγμή κάτω από την πίεση μιας δαμοκλείου σπάθης που ακούει στο όνομα εξουσία. Μιας εξουσίας άσχετης με το δόγμα και την θεολογία των ορθοδόξων. Μιας εξουσίας που αρκείται να ομιλεί μόνο για το σώμα και να μη βλέπει τον άνθρωπο σαν ψυχοσωματική οντότητα. Μια εξουσία που επιβάλλεται με πρόστιμα, τιμωρίες και φυλακίσεις στο λαό για να τον κρατά δέσμιο, υπάκουο και καθηλωμένο.

Λαέ του Θεού, κληρικοί και λαϊκοί, που είναι η δύναμη η ψυχική και σωματική εκείνων που θυσιάστηκαν για την αγάπη του Χριστού; Που είναι τα πρότυπα εκείνα που παραμένουν αιώνια σύμβολα θάρρους και αντίστασης; Που είναι  η ομολογία  του Πέτρου του Αποστόλου,  μπροστά σε εξουσίες και συνέδρια, εκεί που με τόλμη ομολόγησε Χριστόν και τούτον Εσταυρωμένον και βροντοφώναξε  τα αθάνατα εκείνα λόγια. «Πειθαρχείν δη Θεό μάλλον ή ανθρώποις »;

Αδελφοί μου,  αν υποτεθεί ότι μετά από λίγο η ίδια σπάθη, με την ίδια απειλή, ισχύ  και ένταση θα επιβάλλει τα άλλα, τα ερχόμενα τα οποία    λέγονται   εμβόλια, κάρτες του πολίτη, τσιπάκια, πάλι για το καλό των ανθρώπων, εμείς  τι θα πράξομε; Πώς να φερθούμε; Να μείνομε απαθείς  και να  ξανασκύψουμε τα κεφάλια έως εδάφους και να εκφράσουμε ακόμα και ευχαριστίες για την καλή διάθεση της εξουσίας αυτής; Αυτό το αφήνω   στους πάνω από εμένα ταγούς της Εκκλησίας, αλλά και σε κάθε πιστό, να αποφασίσει  ανάλογα με την κρίση του και την πίστη της ψυχής του.

Τώρα, αισθανόμενος Κύριε την δική μου ευθύνη και το βάρος της αμαρτίας που επωμίστηκα  ως ο τελευταίος λειτουργός σου, αλλά και  την θλίψη της αποστροφής  που ένιωσες από μένα  κατά τις ώρες της αγωνίας και του πόνου σου, θρηνώ, στενάζω και ικετεύω την ευσπλαχνία Σου. Κύριε, μη μας καταλογίσεις την αμαρτία ταύτη.

Για άλλη μια φορά το κομπολόι των αθέων και υλιστών, πιστοί στο ραντεβού τους, ειδικά  φέτος, μέσα στην ζοφερή κατάσταση και ατμόσφαιρα, τον κουρνιαχτό και τον θόρυβο  τα οποία η χώρα μας βιώνει, αλλά και ολόκληρος ο πλανήτης, δηλαδή την φοβερή απειλή μιας θεομίσητης πανδημίας και ασθένειας που ακούει στο όνομα κορωνοιός, που ταλαιπωρεί και θανατώνει  πολλές  χιλιάδες ανθρώπων στη Ελλάδα και αλλαχού, ξανά οι σύγχρονοι  Ηρώδες, οι θεομπαίχτες και  θεομάχοι ξεμύτισαν  και πρόβαλαν το  προσωπάκι  τους, δήθεν προβληματισμένοι και ενδιαφερόμενοι για την πρόοδο και την υγεία του λαού.

Παρουσιάστηκαν ξανά στα μέσα επικοινωνίας και ενημέρωσης, όπου   με υβριστικό  τρόπο εξέφρασαν τις βδελυρές και αιρετικές  απόψεις των περί της Θείας Κοινωνίας και γενικά περί της Εκκλησίας του Χριστού. Απόψεις του ευτυχώς δηλώνουν και ομολογούν το πρόσωπό των, την ποιότητα της ζωής των, την ποσότητα των γνώσεών των πάνω στα περί Εκκλησίας θέματα, αλλά και την διάθεσή των να υβρίσουν και να κακολογούν το πρόσωπο Εκείνου στο οποίο εκατομμύρια ανθρώπων έχουν την αναφορά των και την εμπιστοσύνη των.

Πάντοτε οι ίδιοι, οι γνωστοί άγνωστοι όπου χθές, σήμερα και αύριο,  με το ένα και το αυτό σλόγκαν, φριατόμενοι και τρύζοντας τους οδόντες   από το πάθος της  ασέβειας και αθεΐας , αυτές τις ιερές ημέρες του χρόνου, ξεστομίζουν, γράφουν και διαδίδουν σωρεία συκοφαντιών και  απαξίωσης, αλλά και  οχετό ύβρεων και κακίας,  κατά των κατ’ επίγνωση χριστιανών και της ορθοδόξου πίστεώς μας, καθώς και των ιερών και οσίων του γένους μας. Δεν λησμόνησαν και φέτος ούτε αυτόν τον  Πανάγιο και Ζωοδόχο Τάφο του Κυρίου, στον οποίο συρρέουν εκατομμύρια ανθρώπων ορθοδόξων και αλλοδόξων, τον προσκυνούν και του εναποθέτουν την πίστη και την ελπίδα των.    Το Άγιο φως το οποίο κάθε Μέγα Σάββατο πηγάζει απ’ αυτόν, τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας και ιδιαίτερα την Θεία Κοινωνία, το Πανάγιο Σώμα και Αίμα του Σταυρωθέντος Λυτρωτού, για το οποίο διαδίδουν ότι εκείνοι που μεταλαμβάνουν είναι ποινικά κολάσιμοι, γιατί γίνονται δυνητικά μετα-φορείς της θανατηφόρου νόσου. Την καμπανοκρουσία δεν την αντέχουν, τα ηχεία των Ναών γ’ αυτούς είναι ηχορρύπανση, ο Τίμιος και Ζωοποιός Σταυρός καθώς και τα ιερά εκτυπώματα  του Θεού και των Αγίων Του είναι  είδωλα και γενικός κάθε κίνηση, διάθεση και ενέργεια  των ορθοδόξων είναι επικίνδυνη και σκοταδιστική.

Είναι εκείνοι που μεθοδευμένα προσπαθούν λυσσαλέα να φοβίσουν και να αποχρωματίσουν θρησκευτικά τον λαό και ειδικά τους νέους μας, για να τους έχουν άβουλα υποχείρια και να τους οδηγούν εύκολα  στην ασέβεια, την διαστροφή, την σατανολατρεία και γενικά σε κάθε όργιο. Είναι δε γνωστό τοις πάσι,  ότι την ιερότερη ημέρα του έτους αυτή της  Μ. Παρασκευής,   παρακινούν τους ομοϊδεάτες οπαδούς των  να θυσιάζουν ακόμα και νέες κοπέλες και  να δοκιμάζουν αίμα σκύλου. Ώ! Φρίξον ήλιε, στέναξον η γη!

Διερωτώμαι αλήθεια, οι εμπνευστές και εφαρμοστές αυτού του απηνούς διωγμού έχουν κατανοήσει το πρόσωπο το οποίο διώκουν; Τους πληροφόρησε κανένας  ότι  γρονθοκοπούν τα καρφιά και ενώ εκείνα μένουν όρθια η γροθιά τους ματώνει; Γνωρίζουν ότι η  πλειοψηφία του λαού της Πατρίδας μας είναι πολιτογραφημένοι στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, την οποία έχουν οδηγό,  σωτήρα,  μητέρα και καλή κουροτρόφο, της οποίας η αγάπη και η συμβολή  παίζει καθοριστικό ρόλο στις δυσκολίες και τα πάθη του λαού και υποκατασταίνει,  πολλούς άλλους σε δυσκολίες και συμφορές, ακόμα και στην πρόσφατη  δεκάχρονη κρίση που ζήσαμε;  Ποτέ Έχουν καταλάβει  ότι η Θεία Κοινωνία την οποία κατακρίνουν και μάχονται,  για τους αναρίθμητους πιστούς αποτελεί  όχι μόνο το σημείο της πίστεώς των, αλλά και αυτής της υπάρξεώς των;

Ε! λοιπόν, ας μάθουν ότι όλοι οι Ορθόδοξοι  είμαστε εδώ, κάτω από την σκέπη της Αγίας μας Εκκλησίας και τον Σταυρό του Ναζωραίου και  ποτέ  εμείς δεν θα γίνομαι αρνητές, προδότες και ρίψασποις, αλλά θα συνεχίζουμε να κοινωνούμε και εορτάζουμε Λαμπρές και Πασχαλιές   ψάλλοντες  τον παιάνα της νίκης και του θριάμβου, το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ!

Εμμανουήλ Μπαργωτάκης Πρωθιερεύς

Ο άνθρωπος, κυνηγός της ευτυχίας τρέχει παντού για να την συναντήσει. Την ψάχνει και την αναζητά με πόθο, θέλει να την κερδίσει,  να την κάνει δική του και μ’ αυτήν να κάνει χαρούμενη και ευτυχισμένη τη ζωή του. Την ψάχνει στους δρόμους, στις πλατείες, στις παρέες, στην μοναξιά, στην χλιδή, στην απόλαυση. Πολλοί του τάζουν ευτυχία όμως τον αφήνουν να ζει  στην αυταπάτη.

Σ’ αυτή τη δραματική θέση ευρισκόμενος καθημερινά ο αναζητητής της ευτυχίας άνθρωπος, φαντάζεται ότι κάπου μπροστά του θα την συναντήσει και κάποτε θα την απολαύσει. Σχεδιάζει, υπολογίζει και ελπίζει ότι εάν αποκτήσει όλα τα υλικά αγαθά και τις κοσμικές απολαύσεις θα ζήση ευτυχισμένος στον κόσμο. Εάν έχει στα χέρια του ένα καλό μισθό και ένα σταθερό εισόδημα μ’ αυτό θα κατακτήσει την ευτυχία. Ακόμα  αν κατορθώσει και κτίσει ένα όμορφο, κομψό, πανάκριβο και πολυτελέστατο σπίτι με όλα τα σύγχρονα κομφόρ και τις ανέσεις αυτό θα τον κάνει οπωσδήποτε ευτυχισμένο, ή αν αγοράσει ένα πανάκριβο και φιγουράτο αυτοκίνητο  θα τον βοηθήσει να πλεύσει  μέσα  σε πελάγη ευτυχίας.

Ο ιερός Αυγουστίνος, ο μεγάλος από τους  Πατέρες της Εκκλησίας μας,  ο φωτισμένος Επίσκοπος, εκείνος που επί χρόνια την αναζήτησε  παντού, αυτός που κατασπατάλησε την νεαρή ηλικία του στο κυνήγι της,  γράφει στο περισπούδαστο  βιβλίο του «αι εξομολογήσεις » .

« Πολλά χρόνια στην νεαρή μου ηλικία αναζητούσα την ευτυχία παντού. Όλους και όλα τα ρωτούσα για να μου υποδείξουν που υπάρχει. Διδάχτηκα  την σοφία του κόσμου, μαθήτευσα στις επιστήμες της εποχής δίπλα σε σπουδαίους δασκάλους, διάβασα τα βιβλία των σοφών, κατανάλωσα τα νεανικά μου χρόνια στην έκφυλη ζωή και απόλαυσα όλες τις κοσμικές ηδονές και απολαύσεις. Η ζωή μου ήταν μια κόλαση, ένα σκοτάδι, ζούσα μια ατέλειωτη  δυστυχία αφού μου έλειπε το ζητούμενο. Έψαχνα συνεχώς, αλλά παρέμενα εγκλωβισμένος στην αμαρτωλή ζωή μου.

Μια μέρα κάποιος μου ψιθύρισε. Αυγουστίνε, αν γνωρίσεις  τον Θεό η ζωή σου θα αποκτήσει νόημα, η ύπαρξή σου θα εύρη τον στόχο της και η καρδιά σου θα πλημμυρίσει από ευτυχία.  Μόνο κοντά Του  υπάρχει η πραγματική, γνήσια και ατέλειωτη  ευτυχία.

Ακούγοντας τα λόγια του συλλογιζόμουν. Ποιος είναι αυτός ο Θεός που κοντά του υπάρχει η ευτυχία; Ποιος  είναι εκείνος που  έχει την δύναμη και  μπορεί να κάνει τους ανθρώπους ευτυχισμένους; Εγώ πως δεν τον συνάντησα ακόμα στις μέρες και τις νύχτες μου; Πως δεν τον διάβασα στα βιβλία μου; Πως δεν τον γνώρισα μέσα  από τους κύκλους των συναναστροφών μου, μέσα από τους τόσους και τα τόσα που έζησα; Θέλω το συντομότερο να τον γνωρίσω, θέλω να τον κάνω φίλο μου, δικό μου, αν, και αμφιβάλω ότι θα μπορέσει να μου προσφέρει αυτό που απεγνωσμένα αναζητώ.

Έψαχνα όλο έψαχνα, ρωτούσα και ξαναρωτούσα.  Ρώτησα τα ψηλά  βουνά τα οποία καμάρωνα, μήπως είναι εκείνα ο Θεός, και αυτά μου απάντησαν με ειλικρίνεια. Όχι,  δεν είμαστε εμείς ο Θεός, δημιουργήματά του είμαστε. Ρώτησα τον φωτεινό  ήλιο με την λάμψη και την ομορφιά του μήπως είναι εκείνος ο Θεός, και μου απάντησε όχι.  Δημιούργημα του λόγου Του είμαι κι εγώ. Ρώτησα τις πεδιάδες, τα ποτάμια, τις γαλάζιες θάλασσες, τους απέραντους ωκεανούς, τις λίμνες, τα πανύψηλα δένδρα και τα καλλίχρωμα λουλούδια,  μήπως είναι αυτά ο Θεός και με ένα στόμα μου απάντησαν. Όχι, είμαστε από τα έργα των χειρών Του. Μα που αλλού να ψάξω αυτόν που εναγωνίως αναζητώ; Ποιος θα με βοηθήσει να γνωρίσω αυτόν τον άγνωστο; Αυτά βασάνιζαν την ψυχή μου και ταλαιπωρούσαν την ύπαρξή μου ».

Σύντομα όμως η πόρτα του Θεού άνοιξε για τον νεαρό Αυγουστίνο.  Ένας  ταπεινός επίσκοπος, ο Αμβρόσιος Μεδιολάνων είναι εκείνος που την ξεκλείδωσε. Εκείνος που με το σπινθηροβόλο βλέμμα του, την ακτινοβολούσα αγιοσύνη προσωπικότητά του, την άδολη αγάπη του και τους θεϊκούς λόγους του σαγήνευσε και υποβοήθησε τον αναζητητή να εύρη την αλήθεια και να γνωρίσει τον Κύριο.

Κοντά του, παρά τους πόδας του Σταυρού διδάχτηκε ο Αυγουστίνος τα μυστικά της ευτυχίας. Ένιωσε ότι, στο μυστήριο του πόνου, της θλίψεως και των στερήσεων υπάρχει η πραγματική μυστική χαρά. Κατάλαβε ότι η παράβαση του θείου νόμου είναι εκείνη που προκαλεί και γεννοβολά  τα δάκρυα, τις σωματικές και ψυχικές παθήσεις και γενικά την δυστυχία. Πίστεψε ότι η αμαρτία είναι η μεγαλύτερη απάτη, η οποία  υπόσχεται χαρά και όμως φέρνει λύπη. Υπόσχεται ευτυχία και όμως κάνει δυστυχείς. Υπόσχεται ωραία και άνετη ζωή και όμως ντύνει τον άνθρωπο με τα σάβανα του θανάτου.

Πείσθηκε   ο Αυγουστίνος, μετανόησε, βαπτίστηκε και έζησε κοντά στον Θεό το μυστήριο της αναγέννησης και της πραγματικής ζωής. Σαν χριστιανός πλέων, έπασχε για το πάθος του Χριστού, πονούσε για τους πόνους Του και συνεχώς γινόταν κοινωνός των ωδίνων του Σταυρού με την εκούσια σταυρική πορεία στην ζωή του. Καθημερινά αγκάλιαζε όλο και περισσότερο τον Σταυρό με τον εσταυρωμένο και έδινε όλη την εμπιστοσύνη του σ’ αυτόν. Και ο  Σταυρός, το σύμβολο του θριάμβου  τον ενίσχυε καθημερινά, καθαγίαζε τον νου του, ανακαίνιζε την ψυχή και τις αισθήσεις του και του δώριζε χάρη, αγιασμό, χαρά και την ευτυχία.

Να αδελφέ, αναζητητή, που εντόπισες και έμαθες μέσον του ιερού Αυγουστίνου που υπάρχει η γνήσια ευτυχία. Να που διδάχτηκες απ’ εκείνον ότι στο Σταυρό του Χριστού υπάρχει αυτή και όχι  στο αντισταυρικό πνεύμα που σου ψιθυρίζουν  οι λογής επικίνδυνοι.  Στην πνευματική και ηθική ζωή υπάρχει και όχι στην ξέφρενη και αχαλίνωτη ακολασία και διαστροφή. Στην αιώνια χριστιανική παράδοση και τις διαχρονικές αξίες και όχι στις παχιλές υποσχέσεις  εκείνων που σε ταΐζουν ξυλοκέρατα και σου τάζουν απατηλούς ψευτοπαράδεισους και φρούδες απολαύσεις.

Αδελφέ, ακολούθησε λοιπόν τις αιώνιες αυτές αξίες, τις οποίες δίδαξαν δια μέσου των αιώνων οι απλές και αγράμματες, αλλά σοφές μάνες. Σ’ εκείνες κρύβεται η ευτυχία. Εκείνες καλλιεργούν τους πραγματικά ελεύθερους και χαρούμενους ανθρώπους και τους οδηγούν στην πραγματική ευτυχία.

Για άλλη μια φορά πιστός στο ραντεβού του ο Χριστός μας, έρχεται να ξαναγεννηθεί  στη γη για όλους εμάς τους ανθρώπους.

Κύριε έρχεσαι για μας, για τον ένα, για τους πολλούς, για τους πιστούς αλλά και τους άπιστους, για τους λευκούς και τους μαύρους, για τους φτωχούς αλλά και τους πλούσιους, για τους άσημους και πονεμένους, αλλά και τους άρχοντες και μεγιστάνες των λαών.  Για όλους Κύριε αφού δεν εξαιρείς κανένα, αφού είσαι ο Εμμανουήλ. Ευλογημένος ο ερχομός Σου Χριστέ στη γη Σου, στη γη μας.

Όμως Κύριε ερχόμενος ποια  εικόνα θα αντικρίσεις  στη γη του 21^ου αιώνα;

Τι θα βρεις στις ψυχές των ανθρώπων της τρίτης χιλιετίας;

Δυστυχώς Κύριε,  την αδιαφορία των χορτασμένων αυτής της γης να υψώνεται σαν χριστουγεννιάτικο δένδρο, στολισμένο με χλιδή και πολυτέλεια.                                                                       Πάνω από τις πόλεις το νέφος και τον καπνό από τις καμένες ψυχές του λαού Σου.

Θα συναντήσεις Κύριε ανθρώπους να βιώνουν το σύνδρομο της αυτοϊκανοποιήσεις σε όλες τους τις εκδηλώσεις, έχοντας κλειδώσει βαθιά μέσα τους μια αθάνατη ψυχή, να μουχλιάζει και να αργοπεθαίνει.

Θα βρεις   πολλούς ανθρώπους αποκλεισμένους στη μόνωση της μάζας, να περιφέρονται απελπισμένα χωρίς να έχουν στόχο και προορισμό.

Θα βρεις παιδιά Σου, να τρέχουν αδιάκοπα με αγωνία και με άγχος σε χίλιες δυο δουλειές, έχοντας ολότελα λησμονήσει το σκοπό τους.

Θα ανταμώσεις  αδελφούς Σου και αδελφούς μας, να πεθαίνουν με μια σύριγγα στο μπράτσο, η να απειλούνται από την φοβερή μάστιγα το ΑΙ DS, και να είναι δέσμιοι σε σαρκικά πάθη.

Θα βρεις ένα κόσμο πολύβουο, ένα κόσμο ανούσιο, ένα κόσμο θανατηφόρα ανιαρό ένα κόσμο να ζει μέσα στην ανασφάλεια από την  τρομοκρατία και τα χτυπήματά της, ένα κόσμο χωρίς πρόσωπο μόνο με προσωπείο, ο οποίος να αγωνιά κάτω από την απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου.

Θα αντικρίσεις  λαούς άστεγους και εξαθλιωμένους από αρρώστιες και πείνα, και άλλους πάνοπλους και ισχυρούς να φιγουράρουν και να καυχώνται.

Θα αντικρίσεις την αμαρτία σε όλο της το μεγαλείο και την αδικία σε όλη της την δόξα.

Και όμως Κύριε με επιμονή σε καλούμε. Έλα, στη γη μας να γεννηθείς  και φέτος. Αναζήτησε  φάτνη, παντού αναζήτησε σπηλιά. Από τα προσφυγικά στρατόπεδα του Αφγανιστάν, μέχρι τους πύργους της Νέας Υόρκης. Από την μεγαλύτερη πόλη ως το μικρότερο και απομακρυσμένο χωριό. Από το λαμπρότερο αρχοντικό μέχρι το ποιο απέριττο καλύβι. Από την  ενδοξότερη ύπαρξη μέχρι την ποιο απέριττη και ταπεινή ψυχούλα.

Αν εμείς θελήσαμε και πουλήσαμε τον εαυτό μας, και αν εμείς εγκαταλείψαμε κάθε ελπίδα, η ελπίδα η δική Σου δεν μας εγκαταλείπει.

Κύριε ξεφεύγοντας από κάθε σύγχρονο Ηρώδη, καταδέχεσαι  και φέτος να γεννηθείς στις καρδιές όλων εκείνων που σου ανοίγουν, όλων αυτών που σε καλούν και σε περιμένουν. Όχι μόνο να γεννηθείς αλλά και να μεγαλώσεις, να σταυρωθείς και να αναστηθείς, για να γίνεις και δική μας Ανάσταση, αλλά και ελπίδα, ευκαιρία, σωσίβιο και λύτρωση από τα δεινά που απλώνονται γύρω μας και μέσα μας.

Έλα Κύριε, Σωτήρα μας, Λυτρωτή μας! Θα το ακούσουμε  στις Εκκλησίες την Άγια νύχτα της γέννησης Σου. Θα σε αντικρίσουμε και θα γευθούμε  την αγάπη Σου μέσα από το Άγιο ποτήριο της διαθήκης Σου, θα σε προσκυνήσουμε ευλαβικά και θα γίνουμε φάτνη δικιά Σου.

Έλα μαζί μας Χριστέ. Μείνε μαζί μας Σωτήρα.

Εμμανουήλ Μπαριωτάκης Πρωθιερεύς