Στά Βυζαντινά χρόνια σέ κάποια ἐχθρική ἀπειλή ἐναντίον τοῦ Βυζαντίου, ἕνας εὐλαβής καλόγερος ὁ Ἀνδρέας, ὁ διά «Χριστόν Σαλός», εἶδε ἕνα σημαδιακό ὅραμα. Εἶδε τήν Παναγία νά ἁπλώνει τό φόρεμά της καί νά σκεπάζει τήν Κωνσταντινούπολη. Αὐτό ἔδωσε τότε τήν ἀφορμή νά καθιερωθῆ μιά νέα ἑορτή τῆς Παναγίας, ἡ ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης, ἡ ὁποία ἐτελεῖτο τήν 1η ‘Ὀκτωβρίου. Καί δέν ἦταν βέβαια μόνο αύτή τή φορά, πού ἡ Παναγία ἅπλωσε τήν Σκέπη καί τήν Προστασία της στό Ἔθνος μας.
Διότι καί σ’ ἄλλες ἐχθρικές προσβολές τῆς Κωνσταντινούπολης, καί στούς χρόνους τῶν ἀπελευθερωτικῶν μας ἀγώνων ἐναντίον τῆς Ὀθωμανικῆς δουλείας, ἡ Παναγία στάθηκε ὑπέρμαχος Στρατηγός τοῦ Γένους καί τοῦ Ἔθνους.
Καί πρόσφατα, ὅταν τό φασιστικό καθεστῶς τοῦ Μουσολίνι την 28η ‘Οκτωβρίου 1940, ἐπεχείρησε τήν ἀδικαιολόγητη ἐκστρατεία του, μέ ὅλα τά τρομερά πολεμικά μέσα τῆς ἐποχῆς, ἐναντίον τῆς χώρας μας, ἡ Παναγία στάθηκε πάλι Σκέπη καί Προστασία μας.
Ὁ Μουσολίνι μᾶς φοβέριζε μέ τά ἑπτά ἑκατομμυρια τοῦ στρατοῦ του, μέ τό πανίσχυρο πολεμικό του Ναυτικό καί μέ τήν ἐπίσης ἰσχυρά πολεμική του ἀεροπορία, ἡ ὁποία ἀπό τήν πρώτη ἡμέρα τοῦ πολέμου ἐβομβάρδιζε Ἑλληνικές πολιτεῖες καί χωριά καί σκότωνε ἄμαχο πληθυσμό. Κι ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες μικροί καί ἀνίσχυροι, χωρίς νά διαθέτομε τίς πολεμικές δυνάμεις τοῦ ἀντιπάλου, εἴπαμε τότε τό ἡρωϊκό μας ΟΧΙ καί ἐπί ἑπτά μῆνες ἀντικρούσαμε, νικήσαμε καί καταδιώξαμε τόν ὑπερήφανο εἰσβολέα καί γράψαμε τό Ἔπος τοῦ 40, μιά ἀπό τίς λαμπρότερες σελίδες τῆς ἐθνικῆς μας Ἱστορίας.
Στό σκληρό αὐτό ἀγώνα σύσσωμο τό Ἔθνος, στρατός καί ἄμαχος πληθυσμός, Ἄρχοντες καί Λαός συστρατευτήκαμε, πολεμήσαμε, δουλέψαμε προσευχηθήκαμε κι ἔτσι ἔγινε τό θαῦμα. Γιατί θαῦμα ἦταν αὐτό, πού γίνηκε τότε μέ τό στρατό μας στά βουνά τῆς Ἀλβανίας καί μέ τόν Ἑλληνικό Λαό στά σπίτια καί στίς πολιτεῖες καί στά χωριά μας.
Οἱ φαντάροι κι οἱ ἀξιωματικοί μας, πολεμοῦσαν τόν ἐχθρό στά χιονισμένα βουνά τῆς ‘Αλαβνίας καί πίσω οἱ Μανάδες, οἱ ἀδελφές καί οἱ γυναῖκες των, δουλεύανε τή γῆ καί κάθε βράδυ στίς ‘Εκκλησιές καί στά σπιτικά Κονίσματα διαβάζανε γονατιστές Παράκληση καί πλέκανε μάλλινες κάλτσες, πουλόβερ καί κουβέρτες γιά τά στρατευμένα παιδιά καί τούς ἄνδρες των.
Καί κάθε φορά πού τό Ἑλληνικό Στρατηγεῖο ἔδινε τήν εἴδηση πώς ὁ στρατός μας κυρίεψε τοῦτο ἤ ἐκεῖνο τό ὕψωμα, καί πήραμε τούτη καί κείνη τήν Πολιτεία, χτυπούσαν οἱ καμπάνες κι οἱ καρδιές μας ἀπό συγκίνηση κι εὐγνωμοσύνη στή Θεία Πρόνοια, στή Θεία Σκέπη, γι’ αὐτά τά τρόπαια, γι’ αὐτά τά θαύματα.
Κι ὅταν ἐπιτέλους, τό 1945, τελείωσε ὁ φοβερός αὐτός Παγκόσμιος Πόλεμος κι ἡ Ἑλλάδα ὕστερα ἀπό μιά πεντάχρονη Κατοχή ἔζησε πάλι λεύτερη καί δοξασμένη, ἡ ‘Εκκλησία μας, ἀπό εὐγνωμοσύνη πρός τό Θεό καί τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό, τήν Παναγία, μετέφερε τήν ἑορτή τῆς Ἁγίας Σκέπης ἀπό τήν 1η στήν 28η ‘Οκτωβρίου, γιά νά θυμίζει καί στίς έρχόμενες γενιές τή Σκέπη καί Προστασία της.
Γιατί αὐτό εἶναι ἐπιτέλους καί τό βαθύτερο νόημα τῶν Ἐθνικῶν μας ἑορτῶν: Μέ τίς ἀναμνήσεις τῶν μεγάλων γεγονότων τῆς Ἱστορίας μας, νά κατεβαίνομε στό Ἄδυτον τῆς ‘Εθνικῆς μας Συνείδησης, ἐκεῖ πού φυλάσσονται τά Ὅσια καί τά Ἱερά, οἱ Μυστικές Δυνάμεις καί Παραδόσεις τῆς Φυλῆς μας, νά ἀναβαπτιζόμαστε στήν Μεγαλωσύνη των καί νά προχωροῦμε ἡρωϊκά καί δημιουργικά στήν Ἱστορική μας πορεία.
Αὐτό εἶναι καί τό Μήνυμα τῆς 28ης Ὀκτωβρίου 1940, μέ τό ἡρωϊκό ΟΧΙ. Τιμοῦμε, λοιπόν, τή Μνήμη καί τή Δόξα τῶν Ἀγωνιστῶν τοῦ 40 καί ψάλλομε σάν ἄλλο » Ὑπερμάχω» τό νικηφόρο παιάνα τῆς Θείας Σκέπης:
Τῆς σκέπης σου Παρθένε, ἀνυμνοῦμεν τάς χάριτας,
ἥν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπέρ ἔννοιαν,
καί σκέπεις τόν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχρῶν ἐπιβουλῆς…..
Κίσαμος, 26 Ὀκτωβρίου 2001 Ὁ Κισάμου & Σελίνου Εἰρηναῖος