Όταν με γκρουπ συμπολιτών μας προσκυνητών, επισκεφθήκαμε  τους ιερούς βράχους των Μετεώρων, στη όμορφη Θεσσαλία, σε κάποιο απόκρημνο και πανύψηλο βράχο αντικρίσαμε δύο ή τρείς αναρριχητές αναβάτες να ευρίσκονται κυριολεκτικά στο κενό, στη μέση του γυμνού και λύου εκείνου βράχου και να προσπαθούν με πολύ κόπο με τα δρέπανά τους να ανέβουν έστω και ελάχιστα ψηλότερα για να φθάσουν στην κορυφή που ήταν ο στόχος τους. Η σκηνή  με συγκλόνισε και θαύμασα την τόλμη και την δύναμη της ψυχής εκείνων των ανθρώπων. Όμως με δίδαξε τα μέγιστα, αφού  μου έφερε στο νου κάποιες έννοιες και κάποιες μεγάλες αξίες της ζωής.

Βλέποντας το θάρρος  και την υπομονή εκείνων, ήλθαν στην σκέψη μου και το μυαλό μου, χωρίς να θέλω να υποτιμήσω έστω και στο ελάχιστο, αυτό το ωραίο και τολμηρό άθλημα  της ανάβασης  στα βουνά και τα όρη, στις χαράδρες και τους απότομους βράχους της Πατρίδα μας και κάποιες άλλες πνευματικές αναβάσεις και αναρριχήσεις που πρέπει να διακρίνουν τη ζωή μας. Αυτό πρέπει να είναι ο μεγάλος πόθος κάθε ανθρώπου, το ωραιότερο όραμά του, το γενναιότερο άθλημά του  και της ψυχής του το μεγαλείο.

Η αναρρίχηση και η ανάβαση δεν είναι κατόρθωμα μόνο κάποιων  φανατικών και τολμηρών νέων, ή πεπειραμένων ορεσίβιων, αλλά είναι στοίχημα  για όλους μας. Δεν είναι μόνο για κάποιες ηλικίες, αλλά για όλες γενικά, αφού, όσο κουραστικό κι αν φαίνεται, εκτονώνει και απαλλάσσει από τα βάρη και τα άγχη της ζωής και μας δίδει την ευκαιρία να ξεπερνάμε ακόμα και τον ίδιο τον εαυτό μας.

Ο Θεολόγος Άγιος Γρηγόριος τονίζει. « Το ανέβασμα ας είναι η χαρά σου»! Και ο Άγιος Ιωάννης της κλίμακας προτρέπει ως εξής.«Αναβαίνετε, αναβαίνετε αδελφοί, αναβάσεις λαμπρές ». Σε κάποιο βράχο του  Αγίου Όρους είναι γραμμένο. « Αναβαίνετε, αναβαίνετε αδελφοί, αναβάσεις προθύμως και αγογγύστως »…

Ο ανήφορος, είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί πράγματι να μας ανεβάσει. Είναι αυτός που μας κάνει να παλεύομε, να μοχθούμε και να αγωνιζόμαστε. Μας μαθαίνει να αντέχουμε στις κακουχίες, τις θύελλες και τα ξεροβόρια. Μας δυναμώνει τόσο που μας  κάνει να ξεπερνούμε  όλα, ακόμη και τον εαυτό μας! Μας σκληραγωγεί αφάνταστα και μας χαρίζει μοναδικές χαρές μέσα από το ανέβασμα που πετυχαίνουμε με τον ωραίο αγώνα μας.

Ο  ανήφορος, είναι ο μόνος σίγουρος δρόμος που ανεβάζει  τον άνθρωπο ψηλά για να φθάσει και να αντικρίσει τα ωραία της  δημιουργίας, αλλά και να απολαύσει την χαρά των αγαθών κόπων του.  Ο ίσιος δρόμος, που οδηγεί μόνο στο κάμπο, στο ίσωμα δηλαδή,  με τίποτα δεν μπορεί να σε πάει εκεί ψηλά. Ο κάμπος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ζωή δίχως αξιώσεις και επιδιώξεις, που μπορεί να είναι   άστοχη, ή και ακόμα αυτό το τέλμα. Ο μεγάλος ποιητής ο Κρυστάλλης λέει στον υψιπέτη αετό. « Πάρα με πάνω στα βουνά, να μη με φθείρει  ο κάμπος και μείνω χαμερπής».

Γι’ αυτό  μόνο ανήφορο, μόνο ανάβαση, από τα χαμηλά στα ψηλά και από τα φθαρτά του κόσμου τούτου στα μεγάλα και αιώνια! Ανάβαση, από τα γήινα στα ουράνια και από τα πάθη στην άσκηση της αρετής!Ανάβαση από τα πονηρά στα αγαθά και από την τρυφηλή ζωή στην εγκράτεια και την μετάνοια! Συνεχή και αδιάκοπη ανάβαση σε όλους τους τομείς.

Και ποιος από εμάς δεν το έχει προσέξει ότι, με την πρώτη προσπάθεια και τα πρώτα βήματά μας προς τα πάνω, νοιώθουμε αμέσως την υψομετρική διαφορά, την αλλαγή της ατμόσφαιρας, διακρίνομε  ωραιότερα και αισθανόμαστε όλο και ποιο δυνατοί με ενθουσιασμό στην ψυχή. Εκείνος που φοβάται   ή θέλει να αποφύγει τον ανήφορο, δύσκολα θα μπορέσει να μείνει και στο ίσωμα που προτίμησε. Το ποιο σίγουρο είναι πως, αν επιμείνει, αργά η γρήγορα, θα πάρει τον κατήφορο, για να καταλήξει στο βόθηνο. Αυτόν τον κατήφορο που διαλέγουν  πολλοί,  αυτόν τον ολισθηρό δρόμο που γρήγορα και ακούραστα τους φτάνει σε κάποιο πυθμένα, που μπορεί να είναι το τέλος μιας χαράδρας ή και η κατάληξη μιας αβύσσου.

Εμείς, εσείς, όλοι μαζί.  που θέλουμε να φθάσουμε στην κορυφή και αγωνιζόμαστε γι’ αυτό, σίγουρα χρειαζόμαστε μια αυθυπέρβαση. Ένα άλλο ξεπέρασμα του εαυτού μας. Ο Δημιουργός, που σαν σκαλοπάτια έθεσε μπροστά μας τις κορυφές των ορέων και έβαλε στην ψυχή μας την δίψα για να τις κατακτήσουμε, εκείνος μας παροτρύνει να φθάσουμε στην ψηλότερη, την ωραιότερη, την τελειότερη και αγιότερη, δηλαδή σε κείνον τον ίδιο. Όταν το κατορθώσουμε αυτό τίποτα από τα βιοτικά και υλικά πράγματα δε θα μας θαμπώνει. Η, όταν φθάσουμε και κατακτήσουμε την υψηλή βίωση της χριστιανικής φιλοσοφίας, τίποτα από τα φαινόμενα μεγάλα πράγματα στον κόσμο δεν θα μας προξενεί έκπληξη, αλλά δόξα, πλούτος, τιμή και κάθε άλλη απόλαυση θα μας φαίνονται μικρά και ασήμαντα.

Τι υπέροχες λοιπόν που είναι οι κορυφές, τι θαυμάσια που είναι τα ανεβάσματα στα όρη;  Στο Όρος διέταξε ο Θεός τον Αβραάμ να προσφέρει το παιδί του θυσία. Στο ΌροςΣινά παρέδωσε ο Θεός στον Μωυσή τις δέκα εντολές Του. Επί του Όρους μεταμορφώθηκε ο Χριστός δείχνοντας το μεγαλείο της Θεότητάς Του. Επί του Όρους απηύθυνε την θεσπέσια εκείνη ομιλία Του. Επί του Όρους των Ελεών σύχναζε  ο Κύριος και εκεί προσεύχονταν.

Αδελφοί μου, στα όρη αποκαλύπτεται περισσότερο ο Θεός, με μοναδικό τρόπο. Γι’ αυτό μας τονίζει ότι πρέπει να αφήνουμε τα χαμηλά και τις ψευτοτέρψεις, για τα υψηλά για τα μεγάλα και αιώνια.  Να υψώνουμε συνέχεια τους εαυτούς μας προς τα ουράνια, εκεί που υπάρχει το μέγα ύψος, εκεί που υπάρχει ο Σταυρός, εκεί που υπάρχει η σωτηρία.

Στον αύλειο χώρο κάποιας καφετέριας, στην κεντρική πλατεία της Κισάμου, συνάντησα μια παρέα νεαρών θαμώνων, ηλικίας περίπου δεκατριών ή δεκατεσσάρων χρονών, να απολαμβάνουν το ποτό τους και να συζητούν τα νεανικά τους προβλήματα. Όταν εντόπισα ότι κρατούσαν τσιγάρο και κάπνιζαν, τότε πλησίασα τα παιδιά διακριτικά, τα χαιρέτησα και μεταξύ σοβαρού και αστείου τους είπα. Παιδιά, πόσο θα σας δώσω να σταματήσετε σήμερα αυτό το επικίνδυνο και ανθρωποκτόνο  τσιγάρο. Εκείνα μου απάντησαν με ευγένεια. Πάτερ, το συνηθίσαμε και είναι δύσκολο, αλλά θα προσπαθήσουμε. Τους εξήγησα βέβαια το λάθος που κάνουν και το πόσο πολύ ζημιώνουν το εαυτόν τους. Αυτό όμως το περιστατικό έγινε  η αφορμή να σκεφτώ βαθύτερα και να φιλοσοφήσω πάνω στο θέμα.

Ασφαλώς, ανέκαθεν οι νέοι κάπνιζαν για να δείχνουν μεγάλοι, αλλά παράλληλα προσπαθούσαν να κρύβονται και να μη γίνονται αντιληπτοί, γιατί το κάπνισμα μπροστά σε μεγάλους, εθεωρείτο ασέβεια και φαινόμενο ανεπίτρεπτο για μαθητές και γενικά νέους. Όμως, χωρίς να θέλω ούτε και στο ελάχιστο να υποτιμήσω τον μεγάλο και σοβαρό κίνδυνο που προέρχεται από το κάπνισμα στην υγεία των νέων παιδιών μας, βλέπω το φαινόμενο από ευρύτερη σκοπιά και προσπαθώ να ερμηνεύσω και να εξηγήσω ποιο, ή ποιά είναι τα αίτια του κακού.

Όλοι βεβαίως είμαστε εναντίων του καπνίσματος των παιδιών (εγώ και των μεγάλων) και πιστεύω ότι, δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που να το δικαιολογεί. Όμως το κάπνισμα των παιδιών είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, στην εμφάνιση και ανάπτυξη του  οποίου ατυχώς έχουν συμβάλει πολλοί από εκείνους που σήμερα κόπτονται, διαμαρτύρονται ή δήθεν ανησυχούν για την εξάπλωσή του.

Η διάδοση του καπνίσματος στα παιδιά δεν είναι ανεξάρτητη από τις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί μέσα στην κοινωνία γι’ αυτά. Όταν η τηλεόραση και γενικά τα μέσα επικοινωνίας διαφημίζουν έμμεσα αν όχι άμεσα το τσιγάρο και το εμφανίζουν σαν δείγμα ανδρισμού, όταν μέσα στις καφετέριες, τα κλάμπ και τις ντισκοτέκς αφήνονται ελεύθερα τα παιδιά να μιμούνται αυτό που βλέπουν, όταν τονίζεται για τους γνωστούς δημαγωγικούς λόγους η αυτονομία των παιδιών από τους γονείς τους και από την οικογένεια και σπάνε τον ιερό δεσμό μ’ αυτήν, όταν μέσα στις παιδικές ψυχές καλλιεργείται το ψυχικό κενό   και η τεμπελιά έρχεται να καταλάβει τη θέση της δημιουργικής απασχόλησης, όταν τα αγνά ιδανικά που κάποτε πυρπολούσαν τις καρδιές των νέων μας σήμερα δυσφημούνται ότι τάχα είναι ξεπερασμένα και σκοταδιστικά, όταν οι νέοι στερούνται τη δυνατότητα να εξελιχθούν ομαλά και να διεκδικήσουν με τιμιότητα μια θέση στο κύκλωμα των ανθρωπίνων σχέσεων, όταν έχει καθιερωθεί να θωπεύονται και οι ποιο παράλογες αξιώσεις των παιδιών από μερικούς γονείς και όταν γίνεται συντονισμένη προσπάθεια να στραφούν τα ενδιαφέροντα των νέων μας από τα σοβαρά ζητήματα και προβλήματα στα επουσιώδη και δευτερεύοντα πράγματα, τότε γιατί να παρεξηγούμε τα παιδιά που στρέφονται προς το κάπνισμα.

Φοβούμαι ότι, εκεί που έχουν φθάσει σήμερα τα πράγματα, το κάπνισμα εμφανίζεται σαν η αθωότερη μορφή της παιδικής ψυχαγωγίας.  Εδώ γίνεται λόγος για διακίνηση ναρκωτικών, ακόμα και σκληρών, ανάμεσα σε μαθητές, για αύξηση των αμβλώσεων σε μαθήτριες, για ξέφρενη πορεία στην πορνεία, για χρήση και κατάχρηση στα ποτά μπόμπα, που δυστυχώς ελεύθερα κυκλοφορούν και στο τελευταίο ξενυχτάδικο, για   παραλυσία και  παρασιτικό βίο. Και γενάτε το ερώτημα.  Όλα αυτά  είναι ξεκάρφωτα και ουρανοκατέβατα; Ασφαλώς όχι. Όλα αυτά, παρέα με τα υπόλοιπα που μαστίζουν την κοινωνία, είναι καρποί της ζωής μας, όπως την φτιάξαμε, είναι προϊόντα του πολιτισμού μας, όπως τον καταντήσαμε, είναι απάντηση στην πορεία μας όπως την χαράξαμε.

Λοιπόν, τώρα κύριοι σύγχρονοι πολιτευτές, οδηγητές, φωτιστές και δημαγωγοί των νέων μας, χαρείτε. Αυτό που προσπαθούσατε χρόνια να επιτύχετε, δηλαδή να γκρεμίσετε τα ιερά αναχώματα  της Πατρίδας μας, το καταφέρατε.   Θερίσετε λοιπόν τώρα και απολαύσετε αυτό που σπείρατε και μαζί σας ας απολαύσουν και οι  πολιτισμένες  οικογένειες, αλλά  και  η κοινωνία που σας ακολουθεί.

Εμμανουήλ Μπαργωτάκης

Πρωτοπρεσβύτερος  Αρχιερατικός Επίτροπος

« Ήλθεν… αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ.» Τιμ.α΄15.

 

Ο Απόστολος των εθνών Παύλος, ο οποίος εδίωξε την εκκλησία του Χριστού και θανάτωνε ανηλεώς τους χριστιανούς οπαδούς της, μετά την μετάνοιά του και γνωριμία του με τον Χριστό, διατήρησε στα βάθη της καθαρής πλέων καρδιάς του την φλόγα της πίστεως, την συντριβεί και την ταπείνωση.

Η ζωή του, ως καιομένη λαμπάδα διέγραψε θεία πορεία και μέσα από τα δεσμά, τις στερήσεις, τις κακουχίες, τους κινδύνους και τις φυλακές, έγινε υπόδειγμα και τύπος των πιστών « εν πάσι ».

Σε μια από τις επιστολές του ο μεγάλος αυτός Απόστολος, ανοίγει τα τρίσβαθα της ψυχής του και φανερώνει στον Τιμόθεο το βάθος και το ύψος της τελικής βαθμίδας στην οποία κινείται η ταπείνωση του.

«Τέκνον Τιμόθεε… Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ.»Τιμ. α΄15.

Ο Παύλος, ο κορυφαίος Απόστολος, πρώτος των αμαρτωλών! Ναι έτσι το γράφει, έτσι το αισθάνεται και το διακηρύττει και ασφαλώς δεν είναι μόνο πραγματικότητα αλλά ξεχείλισμα της βαθειάς ταπείνωσης  του. Της ταπείνωσης εκείνης με την οποία έχει στραμμένη την προσοχή του μόνο προς τον εαυτό του, βλέπει το αμαρτωλό παρελθόν, ενθυμείτε τα λάθη, τις πτώσεις και τα σφάλματά του  και ουδόλως  βλέπει τα πταίσματα και τα λάθει των άλλων.

Της ταπείνωσης, με την οποία αναγνωρίζει σαν λυτρωτή και Σωτήρα του τον Κύριο και δίνεται ολότελα σε’ εκείνον και στο θέλημά του. Της ταπείνωσης η οποία οδηγεί πλήθη ανθρώπων στην επίγνωση της αλήθειας, της κατά Θεόν ζωής και αληθινής σωτηρίας. Αυτής της αληθινής επίγνωσης του εαυτού του  και αυτής της ταπείνωσης, έκφραση και ξεχείλισμα υπήρξε η διαβεβαίωση του Παύλου, ότι είναι ο αμαρτωλότερος όχι μόνο των αμαρτωλών, αλλά πάντων των ανθρώπων.

Η υψοποιός   ταπείνωση κατά τους πατέρες της εκκλησίας μας, δεν είναι μια ψευδαίσθηση, ούτε μια τάση να υποβιβάζουμε την αξία μας, αλλά είναι η αληθινή γνώση του εαυτού μας. Καθένας που αγνοεί την αλήθεια αυτή, η αρνείται να την παραδεχθεί απλούστατα ζει σε ένα κόσμο φανταστικό, ψεύτικο και επίπλαστο. Αυτό μας διδάσκει ο θείος Παύλος, ο πρώτος των αποστόλων και αυτό τον δρόμο μας υποδεικνύει για να φθάσουμε με ασφάλεια στον τελικό προορισμό μας, την ουράνια πολιτεία του Θεού.

Άλλος δρόμος που οδηγεί και ανεβάζει στον ουρανό δεν υπάρχει. Η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει την βαρύτητα της γης και να  ανεβάσει τον άνθρωπο στον θρόνου του Θεού είναι αυτή. Διαφορετικά όχι μόνο δεν θα πλησιάσει ο άνθρωπος τον Θεό, αλλά θα απομακρυνθεί απ’ αυτόν με όλες τις σοβαρές συνέπειες.

Ο υπερήφανος, του οποίου η πωρωμένη συνείδηση     επιμελώς κρύπτει τον κακό και αμαρτωλό εαυτό του και συνεχώς τον ωθεί να ασχολείται με τις πράξεις και τα λάθη των άλλων, δεν ευλογείτε από τον Θεό. Πλείστα χωρία του ιερού Ευαγγελίου αναφέρουν ότι « υπερηφάνοις ο Θεός αντιτάσσεται », αντίθετα, δίνει πλούσια την χάρη Του στους ταπεινούς την καρδία, δηλαδή σε όλους εκείνους που αναγνωρίζοντας τα λάθη τους καταφεύγουν με συντριβεί στο έλεός Του.

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει προσευχές, μπορεί να διαθέτει μέρος των χρημάτων και του πλούτου του, μπορεί να πραγματοποιεί έργα μεγάλα και σπουδαία και μάλιστα εν ονόματι του Χριστού, μπορεί να δείχνει αρετές και να κερδίζει τον θαυμασμό και την εκτίμηση των συνανθρώπων του, αν απουσιάζει απ’ αυτόν η ταπείνωση, τότε είναι ένα μηδέν. Γι’ αυτό και οι άγιοι Πατέρες της εκκλησίας θέλοντας να προβάλλουν ως πρώτη δύναμη πνευματικής ανάτασης του ανθρώπου την ταπείνωση, γράφουν. « Ο αισθηθείς των εαυτού αμαρτιών, μείζων του εγείροντος τους νεκρούς είναι.» Δηλαδή αυτός που με ταπείνωση συναισθάνεται τις αμαρτίες του είναι κατά πολύ ανώτερος  απ’ εκείνον που και θαύματα κάνει και νεκρούς ανασταίνει.

Ο Μέγας Βασίλειος διαβεβαιώνει ότι πολλοί από τους πειρασμούς, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες και ταλαιπωρίες που κάνουν την ζωή του ανθρώπου μαρτύριο, οφείλονται στην έλλειψη ταπείνωσης. Ο άνθρωπος ο οποίος την στερείται, δεν μπορεί να έχει πρόοδο πνευματική. Μονίμος θα παραμένει πνευματικά νήπιος, χωρίς προκοπή ψυχής, χωρίς πρόοδο ζωής, αδύναμος και ελλιπής.

Μόνο όταν υπερπηδήσει τα εμπόδια της ατολμίας και αδυναμίας του, τα οποία τον παραπλανούν και δεχθεί την πραγματική ταπείνωση ως την ύψιστη αρετή,  μόνο όταν λοιδορούμενους προσεύχεται, διωκόμενος ανέχεται, βλασφημούμενος συγχωρεί και περιφρονούμενος αγαπά, τότε γίνεται ανίκητος. Η ψυχή του γαληνεύει, η ζωή του ομορφαίνει και διά της ύψιστης αυτής δύναμης φθάνει στην τελειότητα.

Γι’ αυτό τολμώ αδελφοί να παρακαλέσω την αγάπη σας, με όλη την δύναμη της ψυχής μας να αγαπήσουμε αυτή την σπουδαία αρετή, να την εκτιμήσουμε, να την εφαρμόσουμε και με αυτή να αγωνισθούμε για να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από κάθε λάθος και πάθος, για να μπορέσουμε να προσφέρομαι αγάπη και βοήθεια και στον άλλο τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, που τόσο έχει ανάγκη.

Ὁλόκληρο τό ἔτος, ἀλλά ἰδιαίτερα τούς μῆνες τούς καλοκαιρινούς πού οἱ μουσαφήριδες πληθαίνουν, ἡ ὄμορφη Κρήτη μας, ἀλλά γενικά ἡ εὐλογημένη Πατρίδα μας γίνεται ἕνα ἀπέραντο ξενοδοχεῖο. Ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον, τῆς Ἑλληνικῆς γῆς, λειτουργεῖ τό ἐθνικό μεγαλεῖο πού χαρακτηρίζει τήν χώρα μας, ὡς χώρα φιλοτιμίας καί φιλοξενίας.

Στή χώρα μας, τή χώρα τοῦ φωτός, τοῦ πνεύματος, τῶν παραδόσεων καί τοῦ πολιτισμοῦ, ἡ φιλοξενία δέν εἶναι μία ἐπιβεβλημένη ἀβρότητα, ἀλλά ἕνας τρόπος ζωῆς. Ἕνας τρόπος πού κληρονομεῖται ἀπό γενιά σέ γενιά, μέ πρῶτο διδάξαντα τόν Ξένιο Δία, τύπο καί σύμβολο ἑνός ἄλλου προτύπου, πού κι ὅταν ἀκόμη «φιλοξενεῖται» εἶναι Ἐκεῖνος πού οὐσιαστικά φιλοξενεῖ.

Ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, δέν εἴμαστε τίποτε ἄλλο παρά μιμητές ἑνός Θεοῦ ἀληθινοῦ, φιλόξενου καί φιλάνθρωπου, πού μᾶς φιλοξενεῖ σ’ αὐτή τήν εὐλογημένη γῆ τῶν πατέρων μας καί μᾶς φιλεύει καθημερινά μέ χίλια δύο καλά καί ἀγαθά.

Εἴμαστε ἀκόμη, θεράποντες καί οἰκονόμοι τῶν δικῶν Του ἀγαθῶν καί δωρημάτων πρός ὅλους ἐκείνους τούς ἐνδεεῖς καί ἀναγκεμένους, τούς περαστικούς καί ἐπισκέπτες, τούς ντόπιους καί ξένους, πού μένουν περισσότερο ἤ λιγότερο στή Χώρα μας καί αὐτές οἱ Ἑλληνικές καί Ὀρθόδοξες καταβολές συντελοῦν ἔτσι ὥστε ἡ φιλοξενία νά συνιστᾶ τήν οὐσία τοῦ ἀνατολικοῦ χριστιανικοῦ τρόπου ζωῆς, ὅπως χαρακτηριστικά ἔγραψε σέ ἄρθρο του ἕνας ξένος ὀρθόδοξος φίλος καί θαυμαστής της χώρας μας.

Ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος Παῦλος γνώριζε καλά τό μέγεθος τῆς ἀρετῆς αὐτῆς ὅταν παράγγελνε: «τῆς φιλοξενίας μή ἐπιλανθάνεσθε, διά ταύτης γάρ ἔλαθόν τινες ξενίσαντες ἀγγέλους » (Ἑβρ.ιγ΄1-2), δηλαδή, μή λησμονᾶτε τήν φιλοξενία, γιατί μέ αὐτήν μερικοί, χωρίς νά τό ξέρουν ἐφιλοξένησαν ἀγγέλους.

Ἴσως τά σπίτια μας, τά ἑστιατόρια καί τά ξενοδοχεῖα μας, δέν μποροῦν νά μεταβληθοῦν σέ τόπους καθημερινῆς δωρεάν διαμονῆς, τροφῆς καί στέγης, ὅμως ἐκεῖνο πού δίδουν καί παρέχουν εἶναι ἡ ὑποδοχή, ἡ καλή διάθεση, ἡ εὐγένεια καί ὁ καλός ὁ λόγος, τό χαμόγελο καί ἡ ἐξυπηρετικότητα, ἀλλά προπάντων ἡ ποιότητα παροχῆς τῶν πάσης φύσεως ὑπηρεσιῶν, πράγματα πού δέν πληρώνονται μέ τό κανένα συνάλλαγμα οὔτε καί ἀνταλλάσσονται ἀλλά παρέχονται δωρεάν.

Στό φιλόξενο νησί μας, τήν Κρήτη, δεχόμαστε καί ὑποδεχόμαστε κάθε ἄνθρωπο στά σπίτια καί τά καταστήματά μας, ὄχι μονάχα γιά τήν ἀποκόμιση κέρδους, ἀλλά περισσότερο σάν ἄνθρωπο καί συνάνθρωπο, σάν ὑψηλό ξένο καί οἰκεῖο ἐπισκέπτη, τόν φιλεύομε καί τόν κερνοῦμε, ρακή καί καλούδια, ἀλλά προπάντων τοῦ δείχνομε τήν χαρά τῆς ἐπισκέψεώς του, πράγμα πού ἀναγνωρίζουν οἱ πάντες καί ὁμολογοῦν ὅτι τέτοια φιλοξενία ἔχει ἀνάγκη ὁ σημερινός κόσμος, ὁ ὁποῖος ἀσφυκτιά ἀπό τίς ραγδαία φθίνουσες ἀνθρώπινες σχέσεις.

Μιά τέτοια φιλοξενία στήν Κρήτη καί γενικά σ’ ὅλη τήν ἐπικράτεια τῆς Ἑλληνικῆς γῆς, ἐκ μέρους ποιμένων καί λαοῦ, πού ἀπό τά λόγια περνάει στήν πράξη, φτάνει καί περισσεύει γιά νά προβάλλει τήν χώρα μας καί νά δώσει νόημα στίς ἐπιγραφές πού καλοσωρίζουν τούς ξένους καί τούς ντόπιους στίς πόλεις καί τά χωριά μας: (welcome) «Καλῶς ὠρίσατε »!

Ἄν ἡ φιλοξενία ἤ τό πνεῦμα τῆς φιλοξενίας εἶναι τρόπος ζωῆς γιά τούς Ἕλληνες, δέν πρέπει βέβαια νά συγχέεται μέ ἐκεῖνα τά ἐλάχιστα τά ὁποῖα συμβαίνουν καί γίνονται, μεμονωμένα ἤ ὁμαδικά περιστατικά, τά ὁποῖα ἀμαυρώνουν τήν χώρα καί τόν πολιτισμό της. Βεβαίως, ὅταν οἱ πάντες ἀδιάκριτα γίνονται δεκτοί στή χώρα μας καί οἱ πάσης φύσεως ἰδεολογίες ἐπίσης γίνονται ἀποδεκτές, πράγμα πού δέν ἀποτελεῖ ἐθνικό ἀπόρρητο ἀλλά κοινό μυστικό, τότε τά πράγματα γίνονται δύσκολα μέ ἀποτέλεσμα νά δημιουργοῦνται ἐντάσεις καί προβληματισμοί.

Ἐπανειλημμένως, οἱ ἴδιοι, οἱ φιλοξενούμενοι ξένοι στή χώρα μας κρούουν τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου καί μᾶς διαμηνύουν. «Μήν νοθεύετε τήν Ἑλλάδα… Κάθε τί ξένο πού ἀλλοιώνει τήν γοητεία της εἶναι ἱκανό γιά νά διώξει τούς ἀληθινούς φίλους της».

Οἱ ἐπισκέπτες πού μᾶς ἔρχονται, εἰδικά οἱ ξένοι, δέν περιμένουν ἀσφαλῶς νά βροῦν οὔτε πιστά οὔτε κακά ἀντίγραφα τοῦ δικοῦ τους τρόπου ζωῆς. Αὐτά τά ἔχουν σέ ἐπάρκεια στήν χώρα τους, ἔρχονται νά ζήσουν καί νά ἀπολαύσουν, ἔστω καί γιά λίγο, τό ἄρωμα μιᾶς χώρας μέ πρωτόγνωρη φιλοτιμία, ἀνεπανάληπτη φιλοξενία, ἀπέραντο σεβασμό, κουλτούρα καί πολιτισμό. Ἔρχονται νά γνωρίσουν ἀπό κοντά τίς ἀρχαιότητες, τούς βωμούς καί τά μοναστήρια της, τά μνημεῖα καί τούς τάφους της καί νά μάθουν ὅτι, ὅταν οἱ πλεῖστοι τῶν λαῶν, ὅταν ἦταν τρωγλοδύτες, ἡ χώρα τοῦ φωτός ἔκτιζε Παρθενῶνες καί Ἐρέχθεια καί δίδασκε πολιτισμό καί μεγαλεῖο.

Ἔρχονται γιά νά ἀκούσουν τήν ἱστορία τῶν Ἡρώων καί τῶν πολεμάρχων, τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων, τῶν ἀρχαίων σοφῶν καί ποιητῶν, πού ἡ σοφία καί ἡ γνώση των ἀλλά καί τά ποιήματά των διδάσκονται στά πλεῖστα ξένα πανεπιστημιακά ἱδρύματα.

Γι’ αὐτό ἔρχονται, γι’ αὐτό τούς θέλομε, γι’ αὐτό τούς καλοῦμε καί τούς κατευοδώνουμε μέ τήν ἐλπίδα ὅτι τό μυαλό των καί οἱ ἀποσκευές των γέμισαν μέ τά ὡραιότερα καί ὠφελιμότερα πνευματικά καί ὑλικά ἀγαθά καί ἐφόδια πού διαθέτει ἡ εὐλογημένη ἀπό τόν Θεό χώρα μας.

 

Με απέραντο σεβασμό στη μνήμη, το πρόσωπο, το έργο και την προσφορά του μακαριστού Γέροντός μας και παππού της Κρήτης κυρού Ειρηναίου Γαλανάκη, θα αναφέρω λίγα από τα άπειρα που έζησα, άκουσα και διδάχτηκα στην εικοσιπενταετή διακονία μου πλησίον του και παρά τους πόδας Του.

Εκ του σύνεγγυς, όπως και πολλοί άλλοι  ιερείς και λαϊκοί  της Μητροπόλεώς μας, άκουσα τους παλμούς της ανήσυχης Αρχιερατικής καρδιάς Του, γνώρισα την σοφία των λόγων, των έργων και των πράξεών Του και διδάχτηκα από την πείρα της αγάπης Του και το μεγαλείο της ψυχής Του.

Κάθε κίνηση, απόφαση και πράξη του μακαριστού παππού Ειρηναίου ήταν και ένας καρπός του Αγίου Πνεύματος ο οποίος παραμυθούσε, οδηγούσε, ενίσχυε και αγίαζε τον λαό. Η κάθε κίνηση και απόφαση Του, μετρημένη, προσεγμένη και άλατι Θεού ητριμένη,  δεν άφηνε κανένα περιθώριο σε κληρικούς και λαϊκούς να την αμφισβητήσουν αλλά οι πάντες την αποδέχονταν, ωφελούνταν και εύρισκαν την ενδεδειγμένη, σοφή και σωστή λύση στα ποικίλα προβλήματά τους.

ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΧΩΜΑ

Σε κάποιο χωριό της Κισάμου, δύο γειτονικές οικογένειες φιλονικούσαν καιρό. Η διαφορά τους ήταν στο όμορο χωράφι τους λίγα μέτρα γης την οποία διεκδικούσαν και οι δυο. Καθημερινά διαπληκτισμοί, καυγάδες και ύβρεις, με αποτέλεσμα ολόκληρο το χωριό να ζει μια αφόρητη κατάσταση.

Κάποια μέρα που η μια οικογένεια πήγε για να καλλιεργήσει το χωράφι της βρέθηκε κοντά στους άλλους τους αντιφρονούντες που και εκείνοι ήταν στο δικό τους  το χωράφι. Θέλεις το πάθος και η κακία, θέλεις ο Διάβολος, άναψαν σιγά – σιγά τα αίματα και πιάστηκαν στα χέρια. Με σκαπάνια και φτυάρια, ξύλα και πέτρες απειλούσαν ο ένας να σκοτώσει τον άλλο. Από τις φωνές μαζεύτηκαν οι χωριανοί που για ώρα προσπαθούσαν να τους ηρεμίσουν και να κατευνάσουν τα πνεύματα. Ο παπάς της ενορίας μη γνωρίζοντας πώς να βοηθήσει, έτρεξε και μίλησε στο τηλέφωνο με τον μακαριστό παππού. « Σεβασμιώτατε, τρέξτε γρήγορα, στο χωριό μου σκοτώνονται δυο οικογένειες ». Ακούγοντας ο Δεσπότης και καλός ποιμένας την κατάσταση, μέσα σε λίγη ώρα ανταποκρίθηκε και έφθασε στο σημείο.

« Παιδιά μου τι έχετε; Τι επάθατε; Ποια είναι η διαφορά σας »; «Μου πήραν το χωράφι μου, έλεγε η μια πλευρά, το ίδιο ισχυριζόταν και η άλλη ». Ο Δεσπότης αφού έβλεπε τον κίνδυνο και ότι δεν υπάρχει καταλλαγή και συμφωνία, τους φώναξε αυστηρά. « Σταματήστε! Κάτω τα ξύλα και τα φτυάρια κι εγώ θα ρωτήσω την γη που διεκδικείται τίνος είναι ».

Όλοι περίμεναν να δουν τι θα πράξει. Εκείνος γονάτισε, πλησίασε το στόμα του στο χώμα και άρχισε να ψιθυρίζει. Έστησε μετά το αυτί του για να πάρει δήθεν από το χώμα  απάντηση. Με απορία οι αντιμαχόμενοι περίμεναν για να  τον ακούσουν. Κι εκείνος, με αυστηρό ύφος τους είπε. « Για ακούστε, μου είπε ότι δεν ανήκει ούτε σε εσάς, ούτε στους άλλους, εσείς ανήκετε σ’ αυτό που σύντομα θα μπείτε μέσα και σας σκεπάσει ». Ευτυχώς, οι άνθρωποι εκείνοι φιλοσόφησαν την σοφή κίνηση και ενέργεια του Γέροντα, κατάλαβαν το λάθος τους, έδωσαν τόπο στην οργή και συμφιλιώθηκαν με αγάπη.

ΔΥΟ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΙΡΗΝΕΥΟΥΝ

Όταν το έτος 1957 ο μακαριστός γέροντας χειροτονήθηκε Επίσκοπος και ποιμενάρχης της ιστορικής τότε Επισκοπής Κισάμου και Σελίνου και εγκαταστάθηκε σ’ αυτήν, θεώρησε ως πρώτο μέλημά του και καθήκον του να περάσει από τις επαρχίες της Επισκοπής του για να δει και να γνωρίσει το ποίμνιό του.

Την δεύτερη Επαρχία το Σέλινο, τότε που τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα και οι δρόμοι πρόχειροι, την επισκέφτηκε με ένα φορτηγό το οποίο κουβαλούσε πέτρες. Έμεινε για λίγες μέρες σε σπίτια ιερέων και από κει είτε πεζός είτε με ζώο πήγαινε στα χωριά και τις γειτονιές.

Όταν επισκέφτηκε κάποια γειτονιά στην ενορία Μαχιών, στην οποία κατοικούσαν μόνο τρεις γυναίκες, η πρώτη τον υποδέχτηκε και τον καλωσόρισε με τα λόγια. « Καλώς  όρισες Δεσπότη μας. Ήθελα με την ψυχή μου να σε δω και να σε γνωρίσω για να μου κάμεις μια χάρη ». Ο Γέροντας σταμάτησε και πίστευε ότι η γυναίκα θα του παραπονεθεί για τις δυσκολίες της ζωής, για την μοναξιά της, ή για κάποιο πρόβλημα της υγείας της. Αλλά εκείνη του είπε. « Έχω ακούσει ότι όταν πρωτοδείς τον παπά ή τον Δεσπότη, ότι του ζητήσεις να κάνει, εκείνο πιάνεται. Σε παρακαλώ λοιπόν να διαβάσεις αφορισμό σε κείνηνέ  την διπλανή μου, γιατί μού κλεψε το σχοινί της προβατίνας ». Ο Γέροντας μειδίασε και της απάντησε με σοβαρότητα. « Τι λες βρε παιδί μου, σου έκανε τέτοια μεγάλη κλεψιά »; «Ναι, γι’ αυτό θέλω να την τιμωρήσω». Με σοβαρό και επιβλητικό ύφος της απάντησε. « Ευλογημένη, τον αφορισμό τον ξέρεις, δεν ξέρεις όμως ότι αυτός μοιράζεται και πιάνει και τις δυο, κι εσένα κι αυτή και μέχρι τα παιδιά και τα εγγόνια σας θα φθάσει. Θέλεις να τιμωρηθείς κι εσύ μαζί της από τον Θεό »; « Όχι! Φώναξε αυτή» κι έκαμε το Σταυρό της ». «Ε τότε συχώρεσέ  την που σου πήρε μόνο το σχοινί αλλά σου άφησε την προβατίνα και σου υπόσχομαι ότι εγώ θα στείλω  και στις δυο σας μια ολόκληρη κουλούρα σχοινί  για να δένεται τα ζώα σας ».

Σαν έμαθε η γυναίκα ότι το βάρος και η τιμωρία θα είναι μισή σε’ εκείνη και την οικογένειά της, μετανόησε και ακολούθησε το Δεσπότη μέχρι το σπίτι της γειτόνισσας. Εκεί δόθηκε η ευκαιρία στον Δεσπότη να τις συμφιλιώσει και να παραμείνουν αγαπημένες μέχρι το τέλος της ζωής των.

Ο ΔΕΣΠΟΤΗΣ  ΠΕΤΡΑΔΙΞΕ

Ήταν αρχές της πρώτης Αρχιερατείας του μακαριστού Γέροντα, όταν οι επίτροποι με πολλούς άλλους χωρικούς της Ενορίας Πλατάνου αποφάσισαν να ανεγείρουν μικρό Ναό επ’ ονόματι του Αποστόλου Παύλου σε σημείο του δυτικού άκρου της περιοχής Φαλασάρνων που ονομάζεται στου Παύλου, διότι κατά την παράδοση πέρασε από εκεί ο Απόστολος κατά την μεταφορά του προς την Ρώμη. Λέγεται ακόμη ότι μετά από θαλασσοταραχή και μεγάλο κίνδυνο ναυαγίου, αποβιβάστηκαν στην ακτή  και ως σήμερα φαίνονται τα πατήματά του πάνω στα βράχια και το γλυκό και γευστικό νερό που ανάβλυσε στο σημείο.

Κοινή απόφαση των κατοίκων ήταν ο Ναός να οικοδομηθεί  κοντά στο σημείο της αποβίβασης του Αποστόλου, αλλά τον τελευταίο λόγω τον είχε ο Δεσπότης ο οποίος κλίθηκε να δει το μέρος και να εκφράσει την γνώμη του. Όταν επισκέφτηκε κάποιο απόγευμα το μέρος αυτό και θαύμασε το κάλλος του, άλλαξε τα σχέδια των συγκεντρωμένων κατοίκων και υπέδειξε διαφορετικό σημείο οικοδομής του Ναού, από εκείνο που είχαν αποφασίσει.

Αυτομάτως, άρχισαν οι ενστάσεις, οι γκρίνιες και τα παράπονα. « Δεν μπορεί ένας άνθρωπος να παραγνωρίζει την γνώμη και την απόφαση τόσων άλλων και να περνά το δικό του. Δεν τον ακούμε αν είναι και Πατριάρχης. Για καλό τον κουβαλήσαμε εδώ »;

Ο μακαριστός  παπά Γιάννης Λουπασάκης ο οποίος ήταν παρών προσπάθησε  να τους ησυχάσει για να μην καταλάβει ο Δεσπότης την αντίδραση και τις άγριες διαθέσεις τους. Στάθηκε όμως αδύνατο και η κατάσταση όλο και περισσότερο αγρίευε. « Όχι δε θα του περάσει, έλεγε ο ένας στον άλλο ». Τότε ένας ψύχραιμος, ψηλός και ευθυτενής γέρων, που ήταν και επίτροπος στην Εκκλησία, ο μακαριστός Στεφανάκης Μανώλης ( Στεφανομανώλης ), παρ’ όλη την ηλικία των ενενήντα χρόνων του θέλησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να ηρεμίσει τα οξυμμένα πνεύματα. « Μωρέ, πόσο βάνεται στοίχημα να κάμω το Δεσπότη να πετραδίζει », ψιθύρισε στους συγχωριανούς του.

«Ποιος κατέει μωρέ παιδιά, πόσα μέτρα είναι από παέ μέχρι τη θάλασσα.   Να κάτεχα η πέτρα αν φτάνει στο γιαλό », φώναξε δυνατά, για να τον ακούσει ο Δεσπότης.

« Μπάρπα  Μανώλη, υπολογίζω περί τα εκατό πενήντα μέτρα πως είναι » είπε ο Δεσπότης και έπιασε από χάμω μια πέτρα να δοκιμάσει αν έφτανε στη θάλασσα. Τότε ο μπάρπα Μανώλης έβαλε το δάχτυλό του στον κρόταφο και τους είπε. « Ίντα σας είπα, δε σας είπα ότι ο Δεσπότης θα πετραδίξει, νάτονε ». Τότε ξέσπασαν όλοι σε γέλια, το κλήμα αποφορτίστηκε και ο Ναός τελικά έγινε στο σημείο που ο Δεσπότης υπέδειξε.

 

 

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΦΟΒΕΡΙΖΕΙ ΓΑΙΔΑΡΟ

Η μακαριστή Φωτεινή Ανουσάκη δημοσιογράφος, η οποία κατήγετο από τον Πλάτανο Κισάμου και διατηρούσε στενές φιλικές σχέσεις με την Μητρόπολή μας και τον μακαριστό Γέροντα, ήταν μέλος ενός πανευρωπαϊκού συνδέσμου γυναικών υπαίθρου με πολλές δραστηριότητες. Τα μέλη του εν λόγω συνδέσμου, γυναίκες που κατήγοντο από δέκα και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αποφάσισαν να ιδρύσουν στην Κρήτη ένα  μεγάλο ίδρυμα για τους σκοπούς του συνδέσμου αυτού και έψαχναν τον κατάλληλο χώρο.

Μετά από παρακλήσεις και ενέργειες, η τότε Κοινότητα Γραμβούσας πρότεινε να παραχωρήσει τέσσερα με πέντε στρέμματα γη στην αρχή του ακρωτηρίου Γραμπούσας, στη θέση Λεπιδόλακος.

Κάποιο καλοκαιρινό απόγευμα τους έτους 1985, με ειδοποιεί ο μακαριστός Γέροντας ότι πρέπει να βρεθούμε στο σημείο που η Κοινότητα προτείνει, να το δούμε από κοντά και να εκλέξομε περίπου τον κατάλληλο χώρο για την υπό σκέψη οικοδομή.

Μόλις φθάσαμε στο σημείο, και περιεργαζόμαστε την φύση τριγύρω, βλέπομε ένα αγριογάιδαρο απ’ εκείνους που βόσκουν ελεύθεροι στην περιοχή να έρχεται με μανία και γκαρίσματα κατ’ επάνω μας. «Σεβασμιώτατε, μας έφαγε» του είπα και προσπάθησα να προφυλαχθώ. Τότε αυτομάτως βλέπω τον Γέροντα να σηκώνει το μπαστούνι του και με άγριες φωνές και κινήσεις να τρέχει κατά το μέρος του ζώου. Ο γάιδαρος φοβήθηκε; Ο Θεός μας φύλαξε; Όμως τράπηκε σε φυγή προς αντίθετη κατεύθυνση.

« Σεβασμιώτατε γλιτώσαμε » του είπα και εκείνος μου απάντησε.

« Και ο Διάβολος παιδί μου φοβέρα θέλει. Όχι πως θα άφηνα ένας παπάς και ένας Δεσπότης να πάνε από γάιδαρο ».

 

ΘΑ ΛΥΣΟΜΕ ΑΦΟΡΙΣΜΟ

Ήταν ζεστό Αυγουστιάτικο απογευματινό του έτους 1988, όταν  απροειδοποίητα  έρχεται ο μακαριστός Δημήτρης Νικηφοράκης, ο επί χρόνια οδηγός του Γέροντα και μου λέει. «Ετοιμάσου γρήγορα, ο Γέροντας περιμένει στον δρόμο, να πάμε κάπου».

Πράγματι, σε λίγα λεπτά βρέθηκα στο αυτοκίνητο και αφού χαιρέτησα τον παππού τον ρώτησα με απορία. Σεβασμιώτατε, που θα πάμε με τέτοια ζέστη; « Θα πάμε παραπάνω, δεν ξέρεις παιδί μου ότι η ιεροσύνη είναι παντός καιρού »; Όταν περάσαμε τον Πλάτανο, πάλι τον ξαναρώτησα, Σεβασμιώτατε, που πηγαίνομε, όμως απάντηση δεν πήρα.

Μετά το Χωρίο Σφηνάρι, μόνος του ο Παππούς μου λέει. «Παιδί μου, πάμε να λύσομε ένα αφορισμό». Εγώ νέος ιερέας τότε, τρόμαξα, αλλά είχα και την περιέργεια να μάθω πως λύνεται αυτή η μεγάλη κατάρα.

Σε κάποια στροφή του δρόμου, κοντά στο χωριό Κάμπος περίμενε ο ιερέας της ενορίας π. Νικόλαος Κλωστράκης ο οποίος θα μας οδηγούσε μέχρι εκείνο το σημείο. Διανύοντας μια μεγάλη κατηφοριά φθάσαμε σε μια δασική περιοχή κοντά στη θάλασσα, όπου βρήκαμε συγκεντρωμένους περί τους εκατό ανθρώπους. « Τι έχετε παιδιά μου, τι επάθατε, γιατί είστε λυπημένοι », ρώτησε ο Παππούς. « Σεβασμιώτατε, σ’ αυτό εδώ το σημείο, λόγω ενός αφορισμού που διάβασε κάποιος   ιερέας παλιά για τους ζωοκλέπτες, έχουν σκοτωθεί, πνιγεί και τραυματιστεί επτά άτομα ».  Ο μακαριστός Γέροντας τους μίλησε με πατρικά λόγια  και τους είπε. « Ησυχάστε, από σήμερα θέλω να γαληνέψει η ψυχή σας και να ηρεμίσει και σας υπόσχομαι ότι δεν θα πάθει ξανά κανείς  τίποτα. Εγώ ήλθα παιδιά μου για να λύσω  και να  διαγράψω  αυτήν την αμαρτία και κατάρα, εγώ την παίρνω επάνω μου. Μόνο παιδιά μου, κοιτάξτε  να προσεύχεστε, να ειρηνεύετε και να ζείτε με αγάπη κοντά ο ένας στον άλλο και όλοι μαζί μέσα στην Εκκλησία ».

Τα λόγια και οι νουθεσίες του Γέροντα βρήκαν μεγάλη απήχηση στις ψυχές όλων εκείνων των ανθρώπων.  Μετά τις ειδικές ευχές που διάβασε όλοι γαλήνευσαν, χάρηκαν και του φιλούσαν τα χέρια. Κατά την επιστροφή μας, ο μακαριστός Γέροντας με ρώτησε να του πω τις εντυπώσεις μου. « Σεβασμιώτατε, χάρηκα πολύ που είδα ότι με τα λόγια και τις συμβουλές σας ηρέμισαν οι άνθρωποι » και εκείνος μου είπε. « Παιδί μου, είναι βασικό πράγμα ο παπάς και ο Δεσπότης να κρατούν σε ηρεμία των λαό τους. Αυτό που είδες να σου γίνει ένα καλό μάθημα».

 

ΤΑ ΕΓΚΑΙΝΙΑ ΣΤΟ ΤΗΓΑΝΙ

Στο ακρωτήρι της Γραμπούσας υπάρχει χερσόνησος που πράγματι μοιάζει στο σχήμα με τηγάνι, γ’ αυτό πήρε και την ονομασία της, τηγάνι.

Πάνω σ’ αυτήν  τη χερσόνησο υπάρχει αρχαίος Ναός, πιθανόν από την ενετοκρατία που είχε καθιερωθεί από την οικοδόμησή  του στον Άγιο Γεώργιο. Κανένας από τους ντόπιους, ειδικά τους μεγαλύτερους, δεν θυμάται  το Ναό να λειτουργεί και να βρίσκεται σε δόξα, αλλά τον θυμούνται σε παρακμή,  ένα γιαπί, χωρίς πόρτες και παράθυρα που τα ζώα της περιοχής έμπαιναν μέσα και οι βοσκοί προστάτευαν τις τροφές των ζώων τους.

Μερικοί ευσεβείς κάτοικοι της  Γραμβούσας, σε συνεργασία με την Ενορία Καλυβιανής που τότε υπηρετούσα, το έτος 1984 αποφάσισαν να καθαρίσουν και να ανακαινίσουν τον Ναό, για να ξαναγίνει τόπος προσευχής και λατρείας.

Με πολύ προσωπική και επίπονη εργασία λόγω του δύσβατου τοπίου, με ζώα από την στεριά και με μικρά καΐκια από τη θάλασσα, μεταφέρθηκαν τα απαραίτητα υλικά και   έγιναν οι απαιτούμενες  εργασίες. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατασκευάστηκαν  πόρτες, παράθυρα, τέμπλο, εικόνες και γενικά ο εξοπλισμός και ο Ναός ετοιμάστηκε  για θυρανοίξια ή και εγκαίνια. Όταν το ανακοίνωσα στον μακαριστό Γέροντα ότι ο Ναός είναι έτοιμος, εκείνος χάρηκε και μου είπε « θάναι καλό παιδί μου να κάνομε εγκαίνια, για να μπορούν οι περαστικοί από στεριά και θάλασσα να κάνουν το Σταυρό τους ».

Τότε κλείσαμε την ημέρα  (21 Ιουνίου 1985) και ξεκινήσαμε να το ανακοινώνομε για να γίνει γνωστό και να συμμετάσχει ο κόσμος. Την παραμονή των εγκαινίων συγκεντρώθηκαν περισσότεροι από τριακόσιοι άνθρωποι, απ’ όλη την Κίσαμο ακόμα και από τα Χανιά, που έφθασαν με κάθε μέσον για να παραβρεθούν και να χαρούν το γεγονός.

Το εσπέρας τελέσαμε αγιασμό και τον εσπερινό των εγκαινίων και στην συνέχεια όλοι οι παραβρισκόμενοι δείπνησαν, απολαμβάνοντας ψάρια, βραστό και πιλάφι.

Για την καλύτερη εξυπηρέτηση του μακαριστού Γέροντα, είχε διατεθεί το Λιμενικό Σώμα να τον μεταφέρει το πρωί της ημέρας αυτής από το λιμάνι της Κισάμου.

Οι ιερείς με το εκκλησίασμα, ενώ περιμέναμε τον Δεσπότη, έρχεται το πλοίο του λιμενικού χωρίς αυτόν. «Δεν τον βρήκαμε, δεν ήλθε στο πλοίο να επιβιβαστεί, κάτι του συνέβη », μας είπαν.  Εγώ προσπάθησα να καθησυχάσω τους ανθρώπους που έλεγαν ότι μας γέλασε ο Δεσπότης.

Παιδία, ο Δεσπότης δεν το κάνει, έρχεται και έρχεται με τα πόδια.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και φάνηκε απέναντι να κατεβαίνει τον κατήφορο μετά δύο ώρες πεζοπορία μέσα στον καυτό ήλιο του καλοκαιριού, συνοδευόμενος από δύο Γερμανούς φοιτητές. Όταν μια μικρή βάρκα τους μετάφερε απέναντι, εμείς οι ιερείς και πολλοί λαϊκοί,  κατεβήκαμε στην παραλία με την βυζαντινή σημαία για να τον υποδεχτούμε. Μόλις αποβιβάστηκε από το μικρό πλεούμενο μου λέει. «Παπά Μανώλη, δε μούφερες ένα γάιδαρο παρά μούφερες τη σημαία ». Εγώ Σεβασμιώτατε, τον είχα δεμένο στο λιμάνι, του είπα, αλλά εσείς θέλατε φαίνεται να δοκιμάσετε τα πόδια σας αν αντέχουν. Τότε όλοι χειροκρότησαν και φώναξαν, «Δεσπότη μας, είσαι παλικάρι και παλικάρι με πόδια σιδερένια ».

Ο Γέροντας τέλεσε τα εγκαίνια και την θεία Λειτουργία, ο λαός ευχαριστήθηκε, αλλά πιστεύω ότι οι δυο Γερμανοί φοιτητές δε θα  ξεχάσουν ποτέ το τροχάδην και την κούραση, αφού κρατούσαν και την βαλίτσα των ιερών του Δεσπότη στην πλάτη των.

 

ΠΕΣΩΝ ΠΡΙΝΟΣ

 

Στην δεύτερη επαρχία της Μητροπόλεώς μας το Σέλινο, λόγω του υψόμετρου, πέφτουν άφθονες βροχές, ακόμα και χιόνι. Σε ένα χωριό αυτής της επαρχίας, τα Τεμένια, κάποια νύκτα βαρυχειμωνιάς, έγειρε και ξεριζώθηκε ένας τεράστιος  πρίνος, ο οποίος καταπλάκωσε το δίπλα απ’ αυτόν σπίτι, με αποτέλεσμα να του επιφέρει μεγάλες ζημιές.  Ο ιερέας του χωριού αυτού, το πρωί, μαθαίνοντας το γεγονός σκέφθηκε να ενημέρωση τον Δεσπότη. Στο τηλεγράφημα που του έστειλε έγραφε επί  λέξη.

« Σεβασμιώτατε, νυκτός παρελθούσης, μέγας πρίνος παισών εφόνευσεν οικία. Παρακαλώ δια τα καθ’ ημάς ». Παπά Θεοφάνης.

Αυθημερόν, στο τηλεγράφημα του ιερέα, απάντησε ο Μητροπολίτης με τον ίδιο τρόπο και ύφος. « Βαθύτατα ελυπείθην   δια τον αδόκητον φόνον εις ενορίαν σας, και εντέλλομαι υμίν, ίνα δια ώμων ημών στηρίξετε ψυχάς και οικίαν ». Ο Κ & Σ Ειρηναίος.   Ο καλός ιερέας, φιλοσοφώντας την εντολή και τα λόγια του Επισκόπου του, κατάλαβε την ευθύνη του, παραμύθησε την παθούσα  οικογένεια και με εράνους και προσωπική εργασία πολλών χωριανών πρωτοστάτησε στην επιδιόρθωση του σπιτιού και δόθηκε τους ενοίκους του καλύτερο από πρώτα.

 

Εμμανουήλ Μπαργωτάκης

Πρωτοπρεσβύτερος

Αρχιερατικός Επίτροπος

 

« Γύναι, τι κλαίεις;» (Ιω Κ΄13).

Μεγάλη εβδομάδα! Ημέρες θλίψης και πόνου. Ημέρες κατά τις οποίες κάθε χριστιανική ψυχή δονείται και πάλλεται, αλλά και κάθε συνείδηση υποκλίνεται στο θείο δράμα Του Κυρίου μας.

Εκατομμύρια ανθρώπινα μάτια, άλλο λιγότερο και άλλο περισσότερο, ρέουν δάκρια πόνου, συντριβείς και μετάνοιας, βλέποντας τον αναμάρτητο Λυτρωτή και Ευεργέτη, αιμόφυρτο επί του Σταυρού να παλεύει μόνος και αβοήθητος «υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας»

Αλήθεια, πώς μπορεί κανείς να μην κλάψει μπροστά στο θάνατο, αλλά και πώς θα αποφύγει τα δάκρια και θα συγκρατήσει τον πόνο της ψυχής του, μπροστά στον αποχωρισμό ενός αγαπημένου του προσώπου;

Και όταν δια του θανάτου οδηγείται στον τάφο όχι ένας οιανδήποτε άνθρωπος, αλλά ο γλυκύτατος Ιησούς, ο αναμάρτητος Θεός, ο Κύριος και Διδάσκαλος, ο φιλόστοργος ευεργέτης, πώς είναι δυνατόν να μη κλάψουν τόσες ευεργετημένες απ’ αυτόν ψυχές.

Γ’ αυτό και η Μαρία η Μαγδαληνή, η γυναίκα που πιστά και αφοσιωμένα ακολούθησε τον δάσκαλο και έκλαψε επί του Σταυρού, κλαίει και τώρα μπροστά στο  μνημείο που δέχθηκε την ζωή του κόσμου. Αλλά να, βλέπει μπροστά της δύο αγγέλους λευκοφορεμένους και αστράπτοντες και παρηγορείται. Σκέφτεται τι να τους πει, πώς να τους μιλήσει. Με πιο τρόπο η χοϊκή ανθρώπινη γλώσσα της θα ψελλίσει λόγο προς αυτούς.

Η τολμηρή Μαρία η οποία δεν λογάριασε κινδύνους, εκείνη που υπερπήδησε μεγάλες δυσκολίες, αυτή που παραμέρισε τα πάντα για να φθάσει μέχρι του τάφου, εκείνη που μαζί με της άλλες Μυροφόρες εξόδευσε χρήματα πολλά για να αγοράσει τα πολυτιμότερα μύρα και να αλείψει το καταπληγωμένο Άγιο σώμα του Διδασκάλου, μένει άφωνη όταν εντοπίζει ότι ο τάφος είναι καινός! Ο Κύριός της απών; Ποιος τον πήρε; Που τον έβαλαν; Αγωνία σφίγγει την καρδιά της. Δάκρια άφθονα τρέχουν από τα μάτια της και λυγμοί την συνταράσσουν ολόκληρη.

Όμως ακούει τους επισκέπτες του ουρανού με γλυκιά φωνή να την ρωτούν. « Γύναι, τι κλαίεις, Ανέστη ο Κύριος, ειπέ τοις μαθητές, ότι Ανέστη εκ νεκρών… ». Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα αλλάζουν. Έρχεται στη σκέψη της ο λόγος του Κυρίου. « και τη Τρίτη ημέρα αναστήσομαι ». Φαίνετε επαληθεύτηκε ο λόγος του Διδασκάλου. Ανέστη από των νεκρών. Λόγος για θρήνο δεν υπάρχει πια. Χαρά και αγαλλίαση πλημμύρισε την ψυχή της.

Ξαφνικά ακούει την ίδια φράση, αλλά από άλλο στόμα. « γύναι τι κλαίεις, τίνα ζητείς »;

Δεν το λέγουν άνθρωποι, ούτε και άγγελοι. Το απευθύνει  ο νικητής του θανάτου, ο αρχηγός της ζωής, ο Κύριος και Θεός της. Στα αυτιά της  το ερώτημα αυτό γίνεται γλυκιά μουσική, γίνεται ελπίδα, γίνεται χαρά και θεϊκή παρηγοριά. Τον αναγνωρίζει, σκουπίζει τα δάκρυα, σταματά τους θρήνους, ευφροσύνη την καταλαμβάνει και ανακράζει  πέφτοντας στα πόδια Του. « Ραβουνί, ο λέγεται, διδάσκαλε ».

Από τη στιγμή εκείνη η Μαρία δε γνωρίζει τίποτε άλλο από τη χαρά της Αναστάσεως και μεταφέρει στους μαθητές το μήνυμα της μεγάλης νίκης κατά του θανάτου.

Το ίδιο ακριβός ερώτημα απευθύνει ο Κύριος σε κάθε πονεμένη χριστιανική ψυχή. Γιατί χριστιανέ κλαίεις; Γιατί θρηνείς απαρηγόρητα το θάνατο των προσφιλών σου; Γιατί κατακυριεύεσαι από τους στεναγμούς και το πένθος; Από το θάνατο ανέτειλε η ζωή. Από τον τάφο έλαμψε η ελπίδα. Από την Ανάσταση ξεπήδησε η χαρά. Γιατί λοιπόν κλαίεις; Ανέστη Χριστός και ο θάνατος μηδενίσθηκε. Ανέστη Χριστός και ο Άδης νεκρώθηκε. Ανέστη Χριστός και αφθαρσία για τους ανθρώπους ανέτειλε.

Μόνο εκείνοι «οι μη έχοντες ελπίδα » ( Εφεσ. Β΄12) μπορούν να θρηνούν απαρηγόρητα, γιατί τι μπορούν να ελπίζουν; Η ελπίδα την οποία δίνει ο Χριστός δεν υπάρχει για κείνους. Γιατί δεν τον πιστεύουν, δεν τον θέλουν, δεν τον παραδέχονται ως Σωτήρα και Λυτρωτή τους.

Εσύ όμως χριστιανέ, παιδί και φίλε του Γλυκού Ναζωραίου, έλπιζε και παρηγορήσου. Στρέψε τα μάτια της ψυχής σου προς το λαμπρό και ζωηφόρο φώς της Αναστάσεως και κοίταξε εκεί πέρα τη ζωή, που δεν τελειώνει ποτέ. Είναι η αιώνια ζωή κοντά στον Αναστημένο Χριστό, που κατάργησε τον θάνατο και χάρισε στους οπαδούς Του την Ανάσταση και την Αθανασία. Ακολούθησε πιστά και αφοσιωμένα τον Δάσκαλο, δώρισε Του τα δικά σου μύρα, τα μύρα των δακρίων σου, της αγάπης σου και της ευγνωμοσύνης σου και τότε ως γνήσιος μυροφόρος θα απόλαυσης την χαρά της παραδείσιας ατέλειωτης Αναστάσεώς Του.

 

 

 

Κάποτε, ένας νεαρός υποψήφιος που απέτυχε στις πανελλήνιες εξετάσεις αυτοπυρπολήθηκε, δίνοντας τέτοιο τραγικό τέλος στο προσωπικό του δράμα. Άλλα πάλι παιδιά, ύστερα από την δημοσίευση των αποτελεσμάτων, νιώθουν ένα βαρύ κλονισμό, χάνουν την ψυχραιμία τους και φθάνουν στα πρόθυρα της τρέλας.

Είναι φυσικό να θλίβεται κανείς μπροστά σε μια του αποτυχία. Ιδιαίτερα όταν είναι νέος και ζητά να βρει τον δρόμο που θα τον οδηγήσει στην επιτυχία. Η συμμετοχή στις εξετάσεις για την εισαγωγή στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά μας Ιδρύματα  για τους νέους είναι μια φοβερή δοκιμασία, γιατί ενώ απαιτεί φροντιστήρια και αγωνία, κόπους και θυσίες, διαβάσματα και δαπάνες, καταλήγει να είναι περισσότερο ζήτημα τύχης ή κάποιας καιρικής εύνοιας και λιγότερο ζήτημα αντικρίσματος στις ειδικές γνώσεις πάνω στις οποίες διαγωνίζονται  οι υποψήφιοι.

Πολλές φορές έτυχε να επιτύχουν νέοι που δεν το άξιζαν και να αποτύχουν άλλοι που είχαν επιδώσεις στα μαθήματα. Κάτι το απρόοπτο μεσολάβησε, κάτι συνέβη και οι κόποι μιας χρονιάς ή και περισσότερο πήγαν χαμένοι και μαζί τους συνήθως και τα όνειρα και οι ενθουσιώδεις οραματισμοί.

Βεβαίως αναγνωρίζομε την μέχρι ενός σημείου δικαιολογημένη θλίψη που συνοδεύει την αποτυχία. Όμως οι ακραίες καταστάσεις που αγγίζουν τα όρια της ψυχώσεως είναι μεγάλο λάθος.  Όταν ο άνθρωπος γνωρίζει ότι η ζωή είναι γεμάτη από διακυμάνσεις, ότι η μέρες του δεν είναι πάντα ευχάριστες, ότι τις χαρές διαδέχονται οι θλίψεις και αυτές πάλι οι χαρές, ότι τίποτα δεν είναι μόνιμο σε τούτο τον κόσμο, τότε δεν δικαιούται να εγκαταλείπει τον αγώνα.

Αλλοίμονο αν στην πρώτη ή έστω στην δεύτερη δυσκολία σηκώνομε τα χέρια ψηλά κι αφήνουμε τα όπλα. Τότε ήμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από την απελπισία και την απογοήτευση. Αυτές μαραζώνουν την καρδιά, ατονούν τις δυνάμεις, χαρακώνουν τα πρόσωπα, ματώνουν τη σκέψη, σκοτίζουν το νου, θολώνουν τα μάτια και γίνονται οι χειρότεροι σύμβουλοι.  Ο άνθρωπος που στην κάθε δυσκολία γονατίζει δεν είναι άξιος για τη ζωή.

Πολλοί, που στο διάβα της ζωής των, πάλεψαν και το αποτέλεσμα αυτής της πάλης  στέφθηκε με επιτυχία, κατάλαβαν ότι καμία δυσκολία δεν είναι ανυπέρβλητη και κανένα πρόβλημα όσο δύσκολο κι αν είναι δεν είναι άλυτο. Όσοι σήμερα απέτυχαν, μπορούν κάλλιστα αύριο να επιτύχουν, αρκεί να ανασυνταχθούν, να αξιοποιήσουν το χρόνο τους και να ξαναδοκιμάσουν με επιμονή και υπομονή.

Η πίστη προς τον εαυτό μας και προς τις δυνάμεις μας είναι από το Θεό βαλμένη μέσα μας. Όταν αυτή μας εγκαταλείψει, θα παραδοθούμε αβίαστα  στα χέρια της κακής μοίρας και θα δοκιμάζομε για πολύ την πίκρα της αποτυχίας. Ο Θεός μας θέλει αγωνιστές και μάλιστα άκαμπτους και ακατάβλητους. Ο ρόλος αυτός του αγωνιστή ταιριάζει σε εσάς νέοι, προχωράτε λοιπόν μπροστά!

 

Λέξη συγκινητική, λέξη συγκλονιστική. Κραυγή αγωνίας και πόνου. Φωνή μια από τις επτά που ο Κύριος ξεφώνησε πάνω από το Σταυρό εκείνες τις εναγώνιες στιγμές της υπέρ της του κόσμου θυσίας Του. Ο Ιησούς, ο αναμάρτητος, ο δημιουργός και ποιητής του σύμπαντος, της γης και των υδάτων, εκείνος που ήπιε μέχρι της τελευταίας σταγόνας το ποτήρι του εκουσίου πάθους, τώρα κρεμάμενος επί του Σταυρού όπου η εις ημάς αγάπη Του αλλά και η αχαριστία του λαού Του τον οδήγησαν, αναφωνεί, «διψώ». Πίσω απ’ αυτή τη λέξη αλήθεια τι κρύβεται; Ένας ωκεανός πόνων, παραπόνων και θλίψεων, αλλά και ένας κόσμος ουράνιων πόθων.

Από την ώρα που αναχώρησε από το υπερώο του μυστικού Δείπνου, υπέφερε πολλά. Στην Γεσθημανή προσευχόμενος, «ο ιδρώς της αγωνίας

ωσεί θρόμβοι αίματος » έσταζε από το άγιο μέτωπό Του και κατέβρεχε την γη. Με υποδειγματική καρτερία αντιμετώπιζε τους κολαφισμούς, τους ονειδισμούς και τους γέλωτες που του στέγνωναν τα χείλι, αλλά και το φρικτό φραγγέλωμα που του δημιουργούσε ανοικτές πληγές. Το άγιο σώμα Του αν και αιμόφυρτο και καταπληγωμένο κρατούσε και υπέμενε τον πόνο. Όμως το μαρτύριο έγινε δριμύτερο και οδυνηρότερο όταν κρεμάμενος επί του Σταυρού, το τίμιο αίμα Του έρευσε άφθονο από τα καρφιά των χεριών και των ποδιών Του. Η φλόγωση του μαρτυρίου αλλά και των τραυμάτων τον κατακαίει και ως τελευταία χάρη από τους ανθρώπους που τον περιστοιχίζουν ζητά νερό. « Διψώ ».

Την έντονη σωματική αυτή δίψα του Εσταυρωμένου Λυτρωτή κάποιος παριστάμενος σπλαχνικός στρατιώτης προσπάθησε να θεραπεύσει προσφέροντάς Του «όξος μετά χολής μεμιγμένον» που βρέθηκε σε παρακείμενο αγγείο, το ποίο χρησιμοποιούσαν για τους μελλοθάνατους ως υπνωτικό και κατασταλτικό των πόνων.

Όμως ο Κύριος δεν ήπιε, δεν δρόσισε τα στεγνά και πονεμένα χείλι Του γιατί η μεγάλη δίψα Του ήταν άλλη. Ήταν βαθύτερη και ουσιαστικότερη από τη σωματική. Ήταν δίψα ψυχική, πνευματική. Ήταν δίψα που είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα από το μαρτύριό Του. Ήταν δίψα που του κατάτρωγε την καρδιά από την ημέρα της ενανθρώπισης και της επί γης παρουσίας Του. Διψούσε για να εκπληρώσει το θέλημα του επουράνιου Πατέρα και να αποκαταστήσει δια της σωτηρίας το παρελθόν, το παρών και το μέλλον μιας αμαρτωλής ανθρωπότητας.

Από το ύψος του Σταυρού Του στρέφει το βλέμμα του στο παρελθόν και ατενίζει τις ψυχές εκείνων των ανθρώπων που έζησαν πριν αυτός θυσιασθεί, να βρίσκονται στον άδη. Διψά να τρέξει προς αυτούς, να σπάσει τα αιώνια δεσμά τους, να τους κηρύξει το χαρμόσυνο μήνυμα της σωτηρίας, να τους αποσπάσει από την αιώνια καταδίκη, να τους αναστήσει από τον θάνατο και να τους καλέσει κοντά του, στη βασιλεία Του.

Έχει μπροστά του και το παρόν, και τι βλέπει; Βλέπει το πλήθος του λαού εκείνου, που αγάπησε τρυφερά και ευεργέτησε πολυειδώς και πολυτρόπως, του λαού που έθρεψε και πότισε, να μαίνεται από πάθος, να του προσφέρει με αχαριστία, « αντί του μάνα χολή, αντί του ύδατος όξος» και να τον παραδίδει στο σταυρικό θάνατο. Όμως συνεχίζει να τον αγαπά και να προσεύχεται προς τον ουράνιο Πατέρα γι’ αυτόν. « Πάτερ άφες αυτοίς ου γαρ ίδα σοι, τι ποιούσοι ».

Οραματίζεται ακόμα το μέλλον και βλέπει αμαρτωλούς δακρύβρεκτους να προσφεύγουν στο σταυρό Του, να υποκλίνονται στο πάθος Του, να εγκολπώνονται τον λόγο Του και να ακολουθούν αφοσιωμένοι το παράδειγμά Του. Αλλά και άλλους να απομακρύνονται πεισματικά απ’ αυτόν, να του δείχνουν πλήρη αδιαφορία και περιφρόνηση, να χλευάζουν το Άγιο Του πρόσωπο και την Εκκλησία Του, να γράφουν και να εκτοξεύουν λόγους ύβρεων κατά του Σταυρού και το πάθους Του.

Διψά και η επιθυμία της θεϊκής αυτής δίψας τον κατατρώει. Διψά να δει την αλήθεια του Ευαγγελίου Του που αποτελεί τον πολυτιμότερο θησαυρό επί της γης να γίνεται κτήμα όλων των ανθρώπων, όλων των λαών, να διδάσκονται και να καταυγάζονται απ’ αυτή και όχι από της νόθες και μολυσμένες ιδέες και πλάνες των αθέων και των αιρετικών. Διψά, να δει τα μέλη της μίας Αγίας Ορθόδοξης Εκκλησίας Του να γίνονται ευσεβέστεροι, τολμηρότεροι, προθυμότεροι και να προάγονται καθημερινά στην πίστη και την προκοπή. Διψά, να εκλείψουν τα σκάνδαλα, τα σχίσματα, οι αιρέσεις και να πρυτανεύσει η αγάπη και η ειρήνη του Θεού επί της γης.

« Διψώ». Την πονεμένη αυτή λέξη, καθημερινά την επαναλαμβάνει προς όλους και μάλιστα προς εμάς τους Ορθόδοξους Χριστιανούς Του. Παιδιά μου, μείνετε σφικτά και σταθερά ενωμένοι μ’ εμένα επί της γης « όσοι έν», παραμείνετε στην σωστική και αγιαστική κιβωτό της Ορθόδοξης Εκκλησίας μου, κρατήσετε ανεξίτηλες τις ιερές παραδώσεις της πίστεως και του έθνους και διατηρήσετε ανοικτές και καθαρές τις διό πτέρυγες της αγάπης και της εμπιστοσύνης προς εμένα για να πετάξετε ψηλά στους υπερκόσμιους αιθέρες της δόξας και του μεγαλείου μου.

Παιδιά μου από το κανάτι της ψυχής σας δώστε μου να πιο. Ικανοποιήσατε την δίψα, την πίνα και τη στέρηση των ελάχιστων αδελφών μου και αδελφών σας και όταν θα έλθω θα σας ανταμείψω πλούσια. Θα σας καλέσω με τους ευλογημένους του Πατέρα μου, τους δίκαιους και εκλεκτούς μου, για να κληρονομήσετε την ετοιμασμένη ουράνια βασιλεία μου.

Ω χριστιανέ και φίλε αναγνώστη! Πιστεύω ότι δεν πρέπει να παρατρέξομε , να αγνοήσομε και να περιφρονήσομε το αίτημα αυτό και την δίψα του Κυρίου μας. Ας ανταποκριθούμε σ’ αυτό και να είμαστε σίγουροι ότι θα κερδίσουμε πλούσια την χαρά και τη χάρη Του στη ζωή μας, αλλά και την ουράνια παραδείσια πολιτεία Του.