Μια νύχτα κάποιος νέος είδε στον ύπνο του ένα όνειρο.
Ονειρεύτηκε πως περπατούσε στην ακρογιαλιά παρέα με τον Χριστό. Μπροστά του εκτυλίχτηκαν όλες οι περασμένες σκηνές από τη ζωή του. Σε κάθε σκηνή έβλεπε δύο ζευγάρια πατημασιές πάνω στην άμμο. Το ένα φαίνεται ανήκει σε μένα και το άλλο στον συνοδοιπόρο μου τον Χριστό.
Όταν και η τελευταία σκηνή της ζωής του έλαμψε μπροστά του, κοίταξε πίσω στις πατημασιές στην άμμο. Παρατήρησε με απορία πως πολλές φορές στο δρόμο της ζωής του, υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές και πως αυτό συνέβαινε στις πιο δύσκολες και θλιμμένες στιγμές του.
Αυτό πραγματικά τον πείραξε και άρχισε να μεμψιμοιρεί και να ρωτά επίμονα τον Χριστό. Κύριε, όταν αποφάσισα να σε ακολουθήσω μου είπες ότι θα βαδίζουμε μαζί και ποτέ δεν θα με εγκαταλείψεις. Εγώ όμως παρατήρησα πως στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου, υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι πατημασιές; Γιατί Κύριε; Δεν καταλαβαίνω; Γιατί όταν σε χρειαζόμουν πολύ, εσύ με άφηνες;
Και ο Κύριος του απάντησε. Πολυάκριβό μου παιδί, σε αγαπώ πολύ και ποτέ δεν σε άφησα μόνο. Μήτε σε ώρα χαράς, μήτε σε στιγμές δοκιμασίας και πόνου.
Το μόνο ζευγάρι οι πατημασιές που βλέπεις είναι η δικές μου, αφού συνέχεια σε κρατούσα τρυφερά στην αγκαλιά μου.