Είναι κοινή διαπίστωση από τους λογικά σκεπτόμενους ανθρώπους ότι η εποχή στην οποία ζούμε, κρύβει πολύ πόνο, ταραχή, ανασφάλεια και οδύνη. Το διαπιστώνουμε όχι μονάχα στον περίγυρό μας αλλά και στον ίδιο τον εαυτό μας. Το άγχος, η απελπισία, η σύγχυση και η κατάθλιψη κυριαρχούν στη ζωή μας, κλήμα γενικής αβεβαιότητας βιώνουμε καθημερινά, οι ανθρώπινες δραστηριότητες δείχνουν να τελματώνουν, οι συνειδήσεις φαίνονται παγερές και τα λόγια των ανθρώπων ακούγονται ψεύτικα.
Ο σημερινός άνθρωπος δείχνει ανήμπορος να αντιμετωπίσει με ειλικρίνεια γύρω του τα πράγματα και καταφεύγει από ψέμα σε ψέμα, από πονηρία σε πονηρία, από απάτη σε απάτη. Σκυθρωπός στις σχέσεις του, στις κοινωνικές εκδηλώσεις του, την εργασία του και την οικογένειά του. Ο νούς του θολωμένος περισπάται στα μάταια, ακόμα και σε μεταφυσικές πλάνες προκειμένου να επουλώσει τα υπαρξιακά του κενά και να ηρεμίσει την αναστατωμένη φύση της ψυχής του. Δεν γνωρίζει αληθινά τι του φταίει, ποιος του φταίει. Φταίει ο άλλος; Ο εαυτός του; Η κοινωνία, η κουλτούρα, ή η ζωή;
Έχασε απ’ ότι φαίνεται τα ωραιότερα στη ζωή του, τις ουσιαστικές και πραγματικές χαρές και αρκείται στις απατηλές και κάλπικες ευκαιριακές ικανοποιήσεις. Άφησε το καθαρό και αστραφτερό χρυσάφι που είχε στα χέρια του και ασχολείται με τους ψεύτικους και άσημους τενεκέδες. Ποιος ο λόγος; Ποια η αιτία; Η σωστότερη και λογικότερη απάντηση είναι μία. Ο άνθρωπος έχασε τον δρόμο του, ξέφυγε από τον στόχο του και ξέχασε τον προορισμό του.
Άφησε τον Δημιουργό του Θεό και Πατέρα και τον θυμάται μόνο όταν θέλει να γογγύσει και να βρίσει και ψάχνει την λύτρωση της ζωής του στις υποσχέσεις, τις θεωρίες και πλάνες των λογής ξενόφερτων, κακόβουλων και διεστραμμένων ανθρώπων. Άφησε το γνήσιο και ανέσπερο φως της πίστεως και τρέχει να φωτισθεί από τα φώτα των σκοταδιστών και των αθέων. Άφησε το γάργαρο και καθάριο νεράκι της αστείρευτης Θεϊκής πηγής της πίστεως και προσπαθεί να ξεδιψάσει από τα θολά νερά των υποσχέσεων των πλάνων και των πονηρών. Ομιλεί, γράφει και συμπεριφέρεται με αναίδεια προς τον Χριστό, την Παναγία μητέρα και τους Αγίους της εκκλησίας, αγνοώντας ότι μόνο σ’ αυτούς υπάρχει η αλήθεια, η γαλήνη, η ζεστασιά και η σιγουριά που τόσο έχει ανάγκη.
Συσσωρεύει πάνω του ίσως από άγνοια, αλλά δυστυχώς περισσότερο από ευσυνείδητη αδιαφορία τις σατανικές συνήθειες και ενέργειες, τις καλλιεργεί και τις τρέφει ποικιλοτρόπως, νομίζοντας ότι έτσι κατακτάει και κατευθύνει τις ανθρώπινες και αρρωστημένες δυνάμεις του. Η ψυχή του υποφέρει και βασανίζεται, το σώμα του κουρελιάζει και διαλύεται, η ζωή του συνθλίβεται και γίνεται αβάστακτη και ανυπόφορη και όμως συνεχίζει ακάθεκτα αυτή την κατηφορική του πορεία μέχρι τον θάνατο και ειδικά τον πνευματικό θάνατο, διότι « τα οψώνια της αμαρτίας θάνατος ».
Αλήθεια υπάρχει τρόπος αλλαγής και μεταλλαγής του σημερινού ανθρώπου; Υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδό του; Υπάρχει λύση στα πολλά δυσεπίλυτα προβλήματά του; Υπάρχει ευκαιρία με την οποία ολόκληρη αυτή η πυκνή ομίχλη και το μαύρο σκοτάδι στο οποίο ευρίσκεται και τον βασανίζει θα εξαφανισθούν; Ναι, όταν ο άνθρωπος « ελθών εις εαυτόν », επαναπροσδιορίσει τον στόχο του, επανεύρει τον δρόμο του, ανακαλύψει την ψυχή, το μυαλό και τις πράξεις του, αναζητήσει και γνωρίσει τον Θεό, συμφιλιωθεί μαζί του, εξομολογηθεί τις αδυναμίες του, τα πάθη του, τις στενοχώριες του, τις αμαρτίες του, τους πόθους και της αγωνίες του, τότε εκείνος πραγματικά αλλάζει, γαληνεύει, ειρηνεύει, παίρνει θάρρος και χαίρεται. Θέλει να ζήσει τα πάντα μέσα τη Σοφία του Θεού, έχουν νόημα οι πεποιθήσεις του, αποκτά δύναμη για ζωή, απολαμβάνει την ύπαρξή του και ότι έχει γύρω του, ότι βλέπει, ότι ακουμπάει, ότι νιώθει.
Όλα αλλάζουν και ο εσωτερικός του κόσμος μεταστοιχειώνεται. Τρέφεται πλέον μόνο από καλούς λογισμούς που τον πλουτίζουν από μια θετικότητα που μεταλλάσει μέρα με τη μέρα τη ζωή του και τις αξίες της. Αρχίζει να βλέπει πάνω του και γύρω του τα σημάδια και τα θαύματα της χάριτος και παρουσίας του Θεού και γεμίζει από χαρά. Δίνει πολύ αγάπη και εισπράττει απέραντη από τους ανθρώπους και τον Θεό. Θέλει να γνωρίσει και να μοιάσει τους Αγίους, να κοιτάξει κατάματα την Παναγία μητέρα, να απλώσει το χέρι του να ακουμπήσει τον ίδιο τον Χριστό, να τον αγκαλιάσει. Τότε αποκαλύπτεται στην ψυχή του η αλήθεια της ζωής που είναι ο Χριστός και καθημερινά το νιώθει και το αισθάνεται όλο και περισσότερο.
Ο άνθρωπος τότε ξαναγεννιέται ή μάλλον αναγεννιέται, γίνεται νέος άνθρωπος μέσα στην αγάπη του Θεού. Εύχεται, προσεύχεται και όλο βαδίζει τον δρόμο προς την σωτηρία της ζωής του. Ναι αδελφοί μου, έτσι απλά, πολύ απλά μόνο με λίγη θέληση και καλή διάθεση, με την βοήθεια του Θεού και την συνδρομή και πρεσβεία των Αγίων ο άνθρωπος κερδίζει την ζωή του και επαναβρίσκει τον στόχο του, τον στόχο που δεν είναι άλλος από τον Χριστό.