Μου είπε κάποιος «αββά, οι εντολές είναι πολλές. Κι ο νους μου σκοτίζεται ποια να φυλάξει και ποια να μην φυλάξει;» Κι εγώ του απάντησα: Αυτό να μη σε θορυβεί, αλλά σκέψου πως αν έχει απροσπάθεια σε όλα, κατορθώνεις εύκολα την αρετή κι αν δεν τα διεκδικείς είσαι μνησίκακος.
Μήπως είναι κόπος να προσεύχεσαι για τους εχθρούς σου; Μήπως είναι σα να σκάβεις την γη; Μήπως είναι σαν να βαδίζεις οδοιπορία; Η μήπως σου προξενεί χρηματική ζημιά;
Όταν ατιμάζεσαι, να ευχαριστείς που έγινες μαθητής των Αγίων Αποστόλων που επορεύοντο χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος του Χριστού κατηξιώθησαν ατιμασθήναι. Κι εκείνοι μεν οι Άγιοι ως καθαροί ατιμάζονταν υπέρ του ονόματος του Χριστού, εμείς όμως οφείλομε να ατιμαζόμαστε για τις αμαρτίες μας.
Έτσι κι αλλιώς είμαστε άτιμοι, έστω κι αν κανείς δεν μα ατιμάσει, μα κα επικατάρατοι γιατί είναι γραμμένο: επικατάρατοι οι εκλίνοντες από των εντολών σου. Δεν είναι άξιοι όλοι να ατιμασθούν υπέρ του ονόματος του Χριστού, αλλά καθώς είπα, μόνο οι Άγιοι, οι καθαροί και τηρούνταις τας εντολάς Του. Ενώ όσοι είναι σαν κι εμάς, χρωστούν να νιώθουν ευγνωμοσύνη, αλλά και να ομολογούν ότι δικαίως ατιμαζόμαστε για τα πονηρά μας έργα.