« Σκληρών σοι προς κέντρα λακτίζειν »
Ήταν 400 μ.χ. όταν την πόλη του Κωνσταντίνου κυβερνούσε το αυτοκρατορικό ζεύγος ο Αρκάδιος και η Ευδοξία.
Κάποια μέρα η κακίστη και μοχθηρή, αλλά ευφυέστατη Ευδοξία, κάλεσε σε σύσκεψη όλους τους αξιωματούχους της Βασιλικής αυλής. Τι να κάνει; Καλό στο λαό; Όχι!
Θέμα τους ήταν η σκληρή τιμωρία του Ιερού Χρυσοστόμου, του οποίου η γλώσσα ως άλλος Προφήτης και Πρόδρομος, έλεγχε τις κακίες και παρανομίες της.
Από όλους ακούστηκαν διάφορες προτάσεις. Να τον εξορίσομε, να τον φυλακίσομε, να δημεύσομε την περιουσία του, να τον καθαιρέσομε, να τον φονεύσομε.
Κάποιος απ’ αυτούς είπε. Σταματήστε, τίποτα δεν είπαμε! Ο Ιωάννης δεν φοβάται τίποτε απ’ όλα αυτά. Μήτε φυλακές, μήτε εξορίες, μήτε δεσμά, μήτε θάνατο. Ας με εξορίσουν τον άκουσα να λέει ο ίδιος, «θα το δεχθώ με χαρά, του Κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής. Ας με φυλακίσουν, αυτό θα περιποιήσει σε μένα τιμή. Ας δημεύσουν την περιουσία μου, μα δεν έχω τίποτα παρά μόνο το ράσο μου και τα βιβλία μου, τίποτα δεν έφερα στον κόσμο τούτο, τίποτα δεν απόκτησα, αλλά και τίποτα δεν παίρνω εξερχόμενος απ’ αυτή τη ζωή. Δεν με τρομάζει η φτώχεια, δεν αγαπώ τον πλούτο. Δεν με πτοούν αι απειλές, δεν με αποθαρρύνουν οι ύβρις, δεν με λυγίζουν οι βασανισμοί, το κάστρο της Εκκλησίας αντέχει.
Αν σοφισθούν και πάρουν πριόνι και πριονίσουν το σώμα μου, παρέα μου θα έχω Ησαΐα τον Προφήτη που τον πριόνισαν οι άνομοι τούτου του κόσμου. Αν με ρίψουν στην θάλασσα, παρέα μου θα έχω Ιωνά τον Προφήτη. Αν με ρίψουν στη φωτιά θα χω συντροφιά μου τα τρία παιδιά της καμίνου, εκείνα θα με παρηγορούν και θα καταψύχουν την γλώσσα μου. Αν αποφασίσουν να με λιθοβολήσουν θα βρεθώ κοντά στον πρωτομάρτυρα Στέφανο, τον οποίο λιθοβόλησαν οι Εβραίοι . Αν τέλος πάρουν τσεκούρι και κόψουν το κεφάλι μου, ας είναι η ώρα εκείνη ευλογημένη, θα βρεθώ συντροφιά με τον Ιωάννη τον Πρόδρομο τον οποίο αποκεφάλισε η ασελγέστατη Ηρωδιάδα. Λοιπόν, δεν με τρομάζουν τα φόβητρα του κόσμου και δεν με δελεάζουν τα θέλγητρά του, αδίκως πολεμούν την Εκκλησία του Χριστού.
Το συνέδριο της φαύλης και διεστραμμένης εκείνης αυλής αποφάσισε να εξορισθεί ο Ιωάννης στα βάθη της Μ. Ασίας. Λίγο πριν την εξορία Του ο μεγάλος αυτός Πατέρας, έγραψε επιστολή η οποία παραμένει στους αιώνες ως αιώνιο σύμβολο θάρρους, πίστεως, υπομονής και αντίστασης.
«Είναι πολλά τα κύματα και φοβερή η τρικυμία, γράφει στην επιστολή Του, αλλά δεν φοβάμαι πως θα καταποντισθώ διότι στέκομαι σε ισχυρό βράχο την Εκκλησία. Ας μαίνεται η θάλασσα, δεν θα καταποντίσει το σκάφος Της. Ας την πολεμούν, δεν μπορούν να την βλάψουν. Την κάνουν πιο ένδοξη, ενώ αυτοί καταστρέφονται.
Κλωτσούν τα μυτερά καρφιά, τα καρφιά δεν χαλούν μόνο τα πόδια τους ματώνουν. Τίποτα πιο ισχυρό από την Εκκλησία, τίποτα πιο ένδοξο απ’ εκείνη αφού είναι ο Χριστός. Αν πολεμάς άνθρωπο η θα νικηθείς ή θα νικήσεις, αν πολεμάς την Εκκλησία αδύνατον. Θα νικηθείς! Διότι έχει κεφαλή Της το Χριστό, εκείνον που επιβλέπει την γη και την κάνει να τρέμει και μόνο με το νεύμα Του την στερεώνει ξανά και την συντηρεί.
Μήπως αισθάνεσαι πιο ισχυρός απ’ Εκείνον; Η Εκκλησία ισχυρότερη πάντων εστί, και της γης και του ουρανού και των ορατών και των αοράτων. Και τον όπλων ισχυρότερη και των απειλών και των λυπηρών και των βασάνων. Αν δεν πιστεύεις, τα λόγια, πίστεψε στα πράγματα.
Πόσοι τύραννοι θέλησαν να την διαλύσουν; Πόσα τηγάνια χρησιμοποιήθηκαν; Πόσα καμίνια και δόντια θηρίων και ξίφη ακονισμένα; Και δεν την νίκησαν. Που οι πολέμιοι; Ξεχάστηκαν και παραδόθηκαν στην λησμοσύνη. Η Εκκλησία όμως λάμπει πιο πολύ και από τον ήλιο. Εκείνοι χάθηκαν, η Εκκλησία μένει αθάνατη.
Και αν επιστρατεύσουν όλες τις δυνάμεις του σκότους, μην περιμένουν ότι θα την γκρεμίσουν. Δεν αποτελείται από πέτρες, αποτελείται από πλήθος πιστών. Πόσοι στύλοι στερεώνουν την Εκκλησία, δεμένοι όχι με σίδερο, αλλά με την πίστη. Τόσοι πολλοί και πιο δυνατοί και από την φωτιά. Αλλά και ένας μόνο να υπήρχε, τίποτε δεν θα κατόρθωναν.
Γνωρίζουν πόσες πληγές άνοιξαν στους μάρτυρες; Παιδιά, άνδρες αλλά και τρυφερές παρθένες που ήταν πιο μαλακοί και από κερί, έμειναν στερεότεροι και από πέτρα. Έσχιζαν τα πλευρά τους, αλλά η πίστη τους παρέμενε. Ατόνιζε το σώμα τους, γιγάντωνε η πίστη. Έλιωνε η σάρκα, δυνάμωνε το φρόνημα. Φθειρόταν η ύλη, έμενε η ευλάβεια.»
Και αν τότε με τα ισχυρά μέσα του τρόμου και του φόβου δεν κατάφεραν να κρημνίσουν το απόρθητο κάστρο που λέγεται Εκκλησία θα το καταφέρουν σήμερα, με τα ψευτοσυνθήματα, τις ύβρις, τις συκοφαντίες και τους χλευασμούς; Αν δεν κατάφεραν να λυγίσουν την πίστη και το φρόνιμα των Ορθοδόξων Ελλήνων δια μέσου των αιώνων, ελπίζουν ότι θα το κάνουν σήμερα; Όχι! Η Ορθόδοξη Αγία Εκκλησία μας καλά κρατεί. Δεν φοβάται. Δεν πτοείτε. Δεν απειλείτε. Στέκεται και υπάρχει διαχρονικά για να αγαπά, να ευλογεί, να σκέπει και να αγιάζει τα εκατομμύρια του λαού της ακόμα και των πολεμίων της, αφού Εκκλησία ίσων Χριστός, και Χριστός ίσων ΑΓΑΠΗ!