Κάποια παράδοσις λέει, ότι κάποτε κατέβηκε ένας Άγγελος στη γη, απεσταλμένος από τον Θεό για να φέρει στον ουρανό ότι εκλεκτότερο υπάρχει σ’ αυτή.
Πρώτα πήρε μερικές σταγόνες από τον τίμιο ιδρώτα ενός γεωργού. Κατόπιν τον πόνο ενός βαριά άρρωστου παλικαριού και τέλος μερικές σταγόνες αίμα από ένα μάρτυρα που ξεψυχούσε στο στίβο του μαρτυρίου του. Όλα αυτά τα είδε ο Θεός με συμπάθεια, αλλά λέει στον Άγγελο. Κάτι άλλο υπάρχει πολυτιμότερο στη γη.
Ο άγγελος άνοιξε ξανά τα φτερά του και κατέβηκε στη γη ψάχνοντας το πολυτιμότερο πράγμα. Ενώ συλλογιζόταν ποιό άραγε να είναι αυτό, άκουσε αναστεναγμούς και κλάματα να βγαίνουν από κάποιο ναό . Ήταν ο πόνος ενός ανθρώπου που μπροστά στον ιερέα πνευματικό έκλαιγε και έχυνε άφθονα δάκρυα μετανοίας. Συγκινήθηκε ο Άγγελος, πλησίασε και γρήγορα γρήγορα μάζεψε τα δάκρυα και τα έφερε στον ουρανό.
Α! μάλιστα είπε ο Θεός. Αυτά τα δάκρυα είναι ό,τι σπουδαιότερο υπάρχει στη γη.
Τα δάκρυα της μετανοίας είναι τα πλέον ευάρεστα στο Θεό. Οι οικτιρμοί Του δέχονται «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ». Το βεβαιώνει ο ίδιος. « Τον ερχόμενον προς με ου μη εκβάλω έξω ». Ο Δαβίδ, ο Απόστολος Πέτρος, ο Τελώνης, ο άσωτος, η παραστρατημένη γυναίκα του ευαγγελίου και αμέτρητες άλλες ψυχές πέταξαν ολόλευκες στον ουρανό από τα σωτήρια δάκρυα.
Είπε κάποιος ότι «τα βουρκωμένα μάτια είναι και τα ωραιότερα για το Χριστό» και τα ευεργετικότερα για τον άνθρωπο. Ο Ουρανός πανηγυρίζει περισσότερο για το δακρυσμένο πρόσωπο του αμαρτωλού παρά για το λευκό χιτώνα του ενάρετου. Και ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκήρυττε. « Ουδέν ήδιον οφθαλμών δεδακρυσμένων».
Ας ανυψώσουμε μάτια δακρυσμένα στον ουρανό και ας ζητήσουμε έλεος για τις αμαρτίες μας. Μόνο έτσι θα ανοίξει η θύρα για τον Πάμφωτο Παράδεισο.