Τα μνημόσυνα τελούνται για την ωφέλεια και αναψυχή των κεκοιμημένων αδελφών μας, διότι παρέχουν μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές για τις οποίες γίνεται η δέηση. Δεν θεσπίστηκαν τυχαία ή άσκοπα από τους Αγίους Αποστόλους. Δηλαδή μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους στην Θεία Λειτουργία « ώστε αν μεν ο νεκρός είναι αμαρτωλός, να απαλλαγεί από τις αμαρτίες του και αν είναι δίκαιος, να λάβει μεγαλύτερη ανταπόδοση. ( κατά Ιωάννη Ευαγγέλιον).
Ο σοφός της εκκλησίας μας, άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, τονίζει εμφαντικά. « Τίποτα δεν παραδόθηκε ασυλλόγιστα και ανώφελα από τους μαθητές και κήρυκες του Χριστού. Τίποτα δεν παρέλαβε η αλάθητη Χριστιανική θρησκεία και τίποτα άχρηστο δεν έχει διατηρήσει σταθερά τόσους αιώνες ».
Την διάταξη αυτή, παρέδωσαν οι Απόστολοι στους Πατέρες και δίδαξαν την μεγάλη ωφέλεια που προξενούν στα κεκοιμημένα, αλλά και στα ζωντανά μέλη του Θεανθρωπίνου σώματος του Χριστού. Η αγάπη μας φανερώνεται ιδιαίτερα στη μνημόνευση ζώντων και τεθνεώτων, στην Αγία Προσκομιδή. ( Στο μυστήριο της αναίμακτης Θείας ιερουργίας, τελεσιουργείται το μυστήριο της Σταυρωμένης Αγάπης του Θεανθρώπου και της σωτηρίας που παρέχεται σ’ αυτήν).
Η τελούμενη προσφορά της Θείας Λειτουργίας, με τις μερίδες που ο ιερέας κόβει στην ιερή εκείνη στιγμή, είναι η πιο σπουδαία βοήθεια για τις ψυχές. Την ώρα ακριβώς που μυστηριακά θυσιάζεται ο Αμνός του Θεού, παρουσία αοράτως, Αγγέλων και Αρχαγγέλων και του ίδιου του Υιού του Θεού, τη στιγμή δηλαδή που δοξάζεται ο Χριστός ως Παμβασιλέας, τόσο για τις ψυχές των κεκοιμημένων, αλλά και δια τους προσευχομένους ζώντες , αποτελούν υπόμνηση και αίτηση χάριτος.
Οι ελεημοσύνες, τα μνημόσυνα, τα τρισάγια επί του τάφου, οι δεήσεις και οι παρακλήσεις, είναι πράξεις αγάπης προς τις ψυχές και κάμπτουν τον Πανάγαθο Θεό και τις ελεεί.
Ομόφωνη η αγιοπατερική μαρτυρία, επιβεβαιώνει ότι η αδιάκοπη εκκλησιαστική παράδοση αιώνων, θεσπίστηκε από τους Αγίους Αποστόλους. Στο Άγιον Όρος ( κι όχι μόνον ), διακριτικοί πνευματικοί πατέρες και άξιοι λειτουργοί, είδαν το θαύμα αυτό, της βοήθειας των ζώντων και κεκοιμημένων, με τα καθαρά εκ της πίστεώς τους μάτια της ψυχής και οι μαρτυρίες τους είναι καταγεγραμμένες, στην ζωντανή και αδιάλειπτη παράδοση της Ορθοδοξίας μας.
Ας μη ξεχνούμε και την παραβολή του πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου. Οι ψυχές των αδελφών μας και των δικών μας φωνάζουν.
Παιδιά μας! Αδέλφια μας! φίλοι και συγγενείς μας! Μετανοείστε! Αλλάξτε ζωή! Και θα σωθείτε.
