Κατά την ώρα της πανηγυρικής θείας Λειτουργίας της εορτής του Αγίου μας και ενώ πλημμυρίδα των χριστιανών προσκυνητών ευρίσκοντο εντός και εκτός του Ναού και άλλοι συνέχιζαν ακόμα να συρρέουν, μία άγνωστη νεαρή κοπέλα πλησιάζει τον ιερέα εφημέριο του Ναού π. Εμμανουήλ, ο οποίος βρισκότανε μέσα στον λαό λόγω που ήταν ο τελετάρχης της ημέρας, τον χαιρετά, του εύχεται για την την εορτή και τον ρωτά αν τη γνωρίζει. Ο Εφημέριος απάντησε όχι, δεν σε ξέρω. «Συγνώμη κοπέλα μου αλλά τόσος κόσμος που συρρέει στο Ναό καθημερινά είναι αδύνατο να τους ενθυμούμε όλους ». Αλλά για να ευρίσκεσαι εδώ ξέρω ότι είσαι χριστιανή και αγαπάς πολύ τον Άγιο Σπυρίδωνα.
Η κοπέλα, άρχισε να του διηγείται το θαυμαστό γεγονός που της συνέβη για να το ενθυμηθεί. « Είμαι από την Κρήτη, αλλά διαμένω μακριά από την Κίσαμο. Κάποιος φίλος με πληροφόρησε για τον Άγιο Σπυρίδωνα στην πόλη σας, καθώς και για την ύπαρξη του ιερού λειψάνου του στον Ναό σας. Παρόλο πάτερ που ήμουνα πολύ άρρωστη και είχα καταντήσει πειραματόζωο στα χέρια των γιατρών, ενώ είχα υπερβολικά αδυνατίσει επειδή καθημερινά έχανα βάρος και ενώ είχα πόνους στο στομάχι από τα πολλά φάρμακα και την ανορεξία, αποφάσισα να έλθω πέραση στην εορτή του Αγίου, σαν σήμερα. Σας διηγήθηκα το πρόβλημά μου και εσείς, στο τέλος της θείας Λειτουργίας με σκεπάσατε με το πετραχήλι του Αγίου, το οποίο μου είπατε ότι φορούσε ένα χρόνο στο Άγιο σώμα του στην Κέρκυρα, με σταυρώσατε με το Άγιο Λείψανό του και μου διαβάσετε ευχές. Εγώ έφυγα χαρούμενη και ενθουσιασμένη για το σπίτι μου. Η πολυπόθητη υγεία μου δεν άργησε να επανέλθει στην φυσιολογική της κατάσταση, αφού από την ημέρα εκείνη ένιωθα την διαφορά και την ταχεία ανάρρωση. Σήμερα που σας ομιλώ, μετά από ένα χρόνο είμαι εντελώς υγιείς και ήρθα να ευχαριστήσω τον μεγάλο γιατρό και σωτήρα μου και να του υποσχεθώ ότι κάθε χρόνο στην γιορτή του θα συμμετέχω και θα του ψελλίζω ένα απέραντο καρδιακό ευχαριστώ ».