Η ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ

« Ήλθεν… αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ.» Τιμ.α΄15.

 

Ο Απόστολος των εθνών Παύλος, ο οποίος εδίωξε την εκκλησία του Χριστού και θανάτωνε ανηλεώς τους χριστιανούς οπαδούς της, μετά την μετάνοιά του και γνωριμία του με τον Χριστό, διατήρησε στα βάθη της καθαρής πλέων καρδιάς του την φλόγα της πίστεως, την συντριβεί και την ταπείνωση.

Η ζωή του, ως καιομένη λαμπάδα διέγραψε θεία πορεία και μέσα από τα δεσμά, τις στερήσεις, τις κακουχίες, τους κινδύνους και τις φυλακές, έγινε υπόδειγμα και τύπος των πιστών « εν πάσι ».

Σε μια από τις επιστολές του ο μεγάλος αυτός Απόστολος, ανοίγει τα τρίσβαθα της ψυχής του και φανερώνει στον Τιμόθεο το βάθος και το ύψος της τελικής βαθμίδας στην οποία κινείται η ταπείνωση του.

«Τέκνον Τιμόθεε… Χριστός Ιησούς ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ.»Τιμ. α΄15.

Ο Παύλος, ο κορυφαίος Απόστολος, πρώτος των αμαρτωλών! Ναι έτσι το γράφει, έτσι το αισθάνεται και το διακηρύττει και ασφαλώς δεν είναι μόνο πραγματικότητα αλλά ξεχείλισμα της βαθειάς ταπείνωσης  του. Της ταπείνωσης εκείνης με την οποία έχει στραμμένη την προσοχή του μόνο προς τον εαυτό του, βλέπει το αμαρτωλό παρελθόν, ενθυμείτε τα λάθη, τις πτώσεις και τα σφάλματά του  και ουδόλως  βλέπει τα πταίσματα και τα λάθει των άλλων.

Της ταπείνωσης, με την οποία αναγνωρίζει σαν λυτρωτή και Σωτήρα του τον Κύριο και δίνεται ολότελα σε’ εκείνον και στο θέλημά του. Της ταπείνωσης η οποία οδηγεί πλήθη ανθρώπων στην επίγνωση της αλήθειας, της κατά Θεόν ζωής και αληθινής σωτηρίας. Αυτής της αληθινής επίγνωσης του εαυτού του  και αυτής της ταπείνωσης, έκφραση και ξεχείλισμα υπήρξε η διαβεβαίωση του Παύλου, ότι είναι ο αμαρτωλότερος όχι μόνο των αμαρτωλών, αλλά πάντων των ανθρώπων.

Η υψοποιός   ταπείνωση κατά τους πατέρες της εκκλησίας μας, δεν είναι μια ψευδαίσθηση, ούτε μια τάση να υποβιβάζουμε την αξία μας, αλλά είναι η αληθινή γνώση του εαυτού μας. Καθένας που αγνοεί την αλήθεια αυτή, η αρνείται να την παραδεχθεί απλούστατα ζει σε ένα κόσμο φανταστικό, ψεύτικο και επίπλαστο. Αυτό μας διδάσκει ο θείος Παύλος, ο πρώτος των αποστόλων και αυτό τον δρόμο μας υποδεικνύει για να φθάσουμε με ασφάλεια στον τελικό προορισμό μας, την ουράνια πολιτεία του Θεού.

Άλλος δρόμος που οδηγεί και ανεβάζει στον ουρανό δεν υπάρχει. Η μόνη δύναμη που μπορεί να νικήσει την βαρύτητα της γης και να  ανεβάσει τον άνθρωπο στον θρόνου του Θεού είναι αυτή. Διαφορετικά όχι μόνο δεν θα πλησιάσει ο άνθρωπος τον Θεό, αλλά θα απομακρυνθεί απ’ αυτόν με όλες τις σοβαρές συνέπειες.

Ο υπερήφανος, του οποίου η πωρωμένη συνείδηση     επιμελώς κρύπτει τον κακό και αμαρτωλό εαυτό του και συνεχώς τον ωθεί να ασχολείται με τις πράξεις και τα λάθη των άλλων, δεν ευλογείτε από τον Θεό. Πλείστα χωρία του ιερού Ευαγγελίου αναφέρουν ότι « υπερηφάνοις ο Θεός αντιτάσσεται », αντίθετα, δίνει πλούσια την χάρη Του στους ταπεινούς την καρδία, δηλαδή σε όλους εκείνους που αναγνωρίζοντας τα λάθη τους καταφεύγουν με συντριβεί στο έλεός Του.

Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει προσευχές, μπορεί να διαθέτει μέρος των χρημάτων και του πλούτου του, μπορεί να πραγματοποιεί έργα μεγάλα και σπουδαία και μάλιστα εν ονόματι του Χριστού, μπορεί να δείχνει αρετές και να κερδίζει τον θαυμασμό και την εκτίμηση των συνανθρώπων του, αν απουσιάζει απ’ αυτόν η ταπείνωση, τότε είναι ένα μηδέν. Γι’ αυτό και οι άγιοι Πατέρες της εκκλησίας θέλοντας να προβάλλουν ως πρώτη δύναμη πνευματικής ανάτασης του ανθρώπου την ταπείνωση, γράφουν. « Ο αισθηθείς των εαυτού αμαρτιών, μείζων του εγείροντος τους νεκρούς είναι.» Δηλαδή αυτός που με ταπείνωση συναισθάνεται τις αμαρτίες του είναι κατά πολύ ανώτερος  απ’ εκείνον που και θαύματα κάνει και νεκρούς ανασταίνει.

Ο Μέγας Βασίλειος διαβεβαιώνει ότι πολλοί από τους πειρασμούς, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες και ταλαιπωρίες που κάνουν την ζωή του ανθρώπου μαρτύριο, οφείλονται στην έλλειψη ταπείνωσης. Ο άνθρωπος ο οποίος την στερείται, δεν μπορεί να έχει πρόοδο πνευματική. Μονίμος θα παραμένει πνευματικά νήπιος, χωρίς προκοπή ψυχής, χωρίς πρόοδο ζωής, αδύναμος και ελλιπής.

Μόνο όταν υπερπηδήσει τα εμπόδια της ατολμίας και αδυναμίας του, τα οποία τον παραπλανούν και δεχθεί την πραγματική ταπείνωση ως την ύψιστη αρετή,  μόνο όταν λοιδορούμενους προσεύχεται, διωκόμενος ανέχεται, βλασφημούμενος συγχωρεί και περιφρονούμενος αγαπά, τότε γίνεται ανίκητος. Η ψυχή του γαληνεύει, η ζωή του ομορφαίνει και διά της ύψιστης αυτής δύναμης φθάνει στην τελειότητα.

Γι’ αυτό τολμώ αδελφοί να παρακαλέσω την αγάπη σας, με όλη την δύναμη της ψυχής μας να αγαπήσουμε αυτή την σπουδαία αρετή, να την εκτιμήσουμε, να την εφαρμόσουμε και με αυτή να αγωνισθούμε για να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από κάθε λάθος και πάθος, για να μπορέσουμε να προσφέρομαι αγάπη και βοήθεια και στον άλλο τον άνθρωπο, τον συνάνθρωπο, που τόσο έχει ανάγκη.

Αφήστε μια απάντηση