Πρώτα πιστεύουμε στον Θεό και ύστερα αγαπάμε τον Θεό και την εικόνα του, τον άνθρωπο. Η πίστη αυξάνει με την προσευχή. « Πρόσθες ημίν πίστιν ».
Όπως έχω καταλάβει, όλο το κακό προέρχεται από την απιστία. Όταν ο άνθρωπος δεν πιστεύει στον Θεό, θέλει να γλεντήσει την ζωή του. Γι’ αυτό και επιδίδεται σε κάθε είδους αμαρτία.
Ο άνθρωπος πρέπει να συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής, ότι αυτή η ζωή είναι να ετοιμαστούμε για την άλλη. Από κει και πέρα, όπως ένας που ταξιδεύει να πάει κάπου χρειάζεται έναν οδηγό, έτσι και για το ουράνιο ταξίδι, πρέπει να βρει έναν οδηγό ( Πνευματικό). Μετά να τον βάλει σε ένα πρόγραμμα, λίγη μελέτη, λίγη προσευχή, να αποφεύγει τις αφορμές της αμαρτίας και το κοσμικό φρόνημα που είναι το χειρότερο απ’ όλα. Οπότε έτσι η καρδιά του θα είναι στον Χριστό.
Πρέπει να αγωνιστούμε με φιλότιμο να σωθούμε, για να μη λυπήσουμε τον Χριστό. «Παιδί μου εγώ έκανα τόσα για να σε σώσω. Έχυσα το αίμα μου και υπέμεινα τόσα πάθη, εσύ τι έκανες για να σωθείς»;
Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να βρει και να αγιάσει την κλίση του. Ο προκομμένος άνθρωπος, όπου και να βρεθεί, είτε στο γάμο, είτε στο μοναχισμό, θα είναι επιτυχημένος.
Να προτιμούμε τις θλίψεις και να τις δεχόμαστε καλύτερα από τις χαρές. Το πικρό φάρμακο πολλές φορές είναι καλύτερο από το γλυκό, διότι θεραπεύει. Η πραγματική χαρά γεννιέται από τον πόνο.
Εκείνο που εμποδίζει τον άνθρωπο στην προκοπή του στα πνευματικά είναι ότι δεν δουλεύει το μυαλό του σε ότι τον ωφελεί αλλά σε άλλα πράγματα.
Πρέπει να μπει μέσα μας ο πόνος για την σύγχρονη κατάσταση για να μπορέσουμε να κάνουμε καρδιακή προσευχή.
Σήμερα ήρθε η εποχή να διαχωρισθούν τα πρόβατα από τα ερίφια, οι πιστοί από τους άπιστους. Αργότερα θα έρθει καιρός που θα δώσουμε εξετάσεις, θα υποστούμε και διωγμούς για την πίστη μας, και τότε θα φανεί το μπακίρι από το χρυσό.
Όταν κάποιος στενοχωρείται γιατί υποφέρει για τους άλλους, πονά τους άλλους, κάνει τα δικά τους προβλήματα δικά του, τότε αυτός έχει μισθό μάρτυρος. Οι άνθρωποι που θυσιάζουν τα πάντα πόσο χαριτωμένοι είναι! Ούτε προβλήματα έχουν και λάμπει το πρόσωπό τους γιατί έχουν θεϊκή χαρά συνέχεια.
Όλη η βάση της πνευματικής ζωής στον άνθρωπο, είναι να σκέπτεται τον άλλο και τον εαυτό του να τον βάζει τελευταίο, να μην τον υπολογίζει. Όταν έρθουμε στην θέση του άλλου και τον καταλάβουμε, τότε συγγενεύουμε με τον Χριστό.
Η χάρις του Θεού είναι ακριβό πράγμα. Για να έρθει να κατοικήσει μέσα στον άνθρωπο, πρέπει να βρει τον άνθρωπο να συμφωνεί κατά Πνεύμα με τον Θεό και ο άνθρωπος να εξασκήσει ( εξαντλήσει ) όλο το ανθρώπινο. Ενώ εμείς θέλομε να έλθει η θεία χάρις για να μας απαλλάξει από τις αδυναμίες, χωρίς αγώνα. Για να κατοικήσει στον άνθρωπο το Άγιο Πνεύμα χρειάζεται πολύ αυταπάρνηση, πολύ φιλότιμο, ταπείνωση, αρχοντιά και θυσία. Η πνευματική ζωή δεν είναι απόλαυση. Ο Χριστός έχει τοποθετήσει την πρίζα, αλλά τα δικά μας καλώδια είναι σκουριασμένα και δεν δέχονται την θεία χάρη. Να ξεσκουριάσουμε λοιπόν τα καλώδια μας, να αγωνισθούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να αποκτήσουμε τις αρετές και έτσι θα μας επισκεφθεί η χάρις του Θεού. Αυτώ η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας. Αμήν.